28/12/2012

Смак добрых успамінаў

Надыходзіць Новы год, нават ужо зазірае ў вокны. То сагрэе адлігай, то зноў павее марозным ветрам... І мы спяшаемся яму насустрач, адлічваем апошнія дні, марым і спадзяёмся на спаўненне пажаданняў. Азіраючыся на пражыты год, што ўспомнім? Якімі вачамі паглядзім наперад?..

Мне сустрэлася вельмі цікавая ідэя для надыходзячага году: марынаваць прыемныя здарэнні. У пачатку года бярэм пустую банку з вечкам і невялічкі нататнік. Кожны раз, калі адбываецца нешта добрае, запісваем гэта і складаем нататкі ў банку. У канцы года мы зможам убачыць і ўспомніць усё добрае, што здарылася за апошнія 12 месяцаў. Мы вельмі лёгка забываем мілыя словы, трапныя жарты, сяброўскія сустрэчы і падарункі, якія прыносіць кожны дзень, бо кепскія і сумныя падзеі выцясняюць іх з нашай памяці.

Так шмат добрых рэчаў застаюцца без увагі, пакуль іх не згубіш. Давайце паспрабуем назбіраць іх як мага больш, каб напрыканцы 2013-га адчуць смак пражытых дзён і сустрэць 2014-ты год з вачамі, поўнымі падзякі і аптымізму.

21/12/2012

Каляндар касцельных святаў на 2013 год

Можна спампаваць, раздрукаваць, зазіраць час ад часу ці, напрыклад, у сваіх календарах адзначыць абавязковыя і важныя святы ў надыходзячым 2013 годзе.

Каляндар 2013

19/12/2012

Чаго можа не быць

Вядома, не кожны дзень, але часта ўспамінаецца мне адна размова з урачом-гінеколагам, якая вяла маю першую цяжарнасць. Першую – самую незразумелую, новую, дзіўную, калі верыш дактарам больш, чым сабе. Вялікі знак пытання, а не 9 месяцаў – ці ўсё добра, ці правільна, а як там дзіця, а што далей, а як там са мной будзе... А тая ўрач таксама любіла розныя даследванні, гіпотэзы, і сумненні, прычым агучвала магчымыя наступствы без пастаноўкі дыягназаў. Статыстыку розную невясёлую ведала. Такім чынам, нашы сустрэчы не дадавалі мне супакою.

Верыфікаваць усе яе словы не было з кім (дакладней кажучы, тады я не шукала іншага доктара). Я шукала падтрымкі ў блізкіх, з першых месяцаў прыдумала сабе вершаваную малітву на кожны дзень за маленства і нашу сям'ю. Нарэшце, усе тыя цьмяныя негатыўныя наступствы і ўплывы пачалі супярэчыць майму даверу да Бога. І аднойчы, выслухаўшы чарговае: "Гэта можа прывесці да ..." з пералікам непрыемнасцяў для дзіцяці, я спыталася: "Але можа і не прывесці?". "Так, – раптам згадзілася яна, нібы і ў яе нешта адлягло ад сэрца, – можа і не прывесці".

Мне палягчэла не на 100 – не менш, чым на 200%, нібы нехта адпусціў на волю. Дзіця нарадзілася здаровым. З той пары аб варыянтах развіцця падзей я стараюся ведаць, але не тануць у пакутлівых здагадках, што яшчэ дрэннага можа здарыцца.

З чалавекам у гэтым свеце можа стацца процьма непрыемнасцяў, нават канец свету паслязаўтра. Старэйшыя людзі так і скажуць: усё можа быць, усюды саломкі не падсцеліш. Але побач з асцярогами часцей за ўсё крочыць шанец "а можа й не быць". А найлепш, слухаць парады, не губляючы здаровага сэнсу, і паволі (або раптам) выйсці з цёмнага лесу выпадковасцяў і шансаў на прастор веры і Божай любові.

14/12/2012

Штодзённыя пытанні да сябе. Рахунак сумлення паводле біскупа Зыгмунта Лазінскага



"Я быў вам сябрам шчырым і адданым, і тым больш застануся ім у жыцці за гробам."

Сын навагрудскай зямлі, як вучань, клерык, а потым студэнт тэалогіі, разам з адметнымі здольнасцямі адзначаўся незвычайнай моцай характару. Ён быў па сваёй натуры чалавекам эмацыйным, жывым, імпульсіўным, амбіцыйным і ўладным, але працуючы над сабой, стаў узорам засяроджанасці і разважлівасці, цярплівасці, пакоры, лагоднасці і сціпласці. <...>

З невялічкай брашуры з біяграфіяй Слугі Божага біскупа Зыгмунта Лазінскага на польскай мове, выдадзенай у 1991 годзе. 

Больш падрабязна пра ягоны жыццёвы шлях – артыкул "Слуга Божы Зыгмунт Лазінскі"

Нашыя дні лятуць за днямі, часта зліваючыся ў адну невыразную плынь, якая нясе з сабой вялізную частку жыцця. Нездарма на схіле свайго зямнога шляху многія здзіўлена заўважаюць, што жыццё непрыкметна праляцела  невядома куды. Або як герой кнігі Льюіса прызнаюцца, што "большую частку жыцця я не рабіў ні таго, што я павінен, ні таго, што я хацеў". Здараецца і так, што чалавек змяняецца, а не заўважае – калі і ў які бок. Скардзіцца, як пагоршыліся часы, а не бачыць, што дадае ён да гэтых сумных зменаў.

05/12/2012

Як пісаць навіны без мапылак? Ой, без памылак!

Кажуць, не ўмееш – не бярыся. Але трэба дадаць: а ўзяўшыся – дасканалься! У многіх (ці ж бы не ва ўсіх?) прафесіях, трэба ўвесь час працаваць над сабой. Вось і пачынаючыя аўтары Catholic.by з радасцю з'ехаліся на адмысловы майстар-клас Алены Кулыгінай, рэдактара Рэлігійна-інфармацыйнай службы Украіны. Як дзяліцца хрысціянскімі навінамі так, каб запомнілася, спадабалася, кранула чытача? І хто іх чытае гэтыя навіны? І як пісаць, каб чыталі больш?

«Мне хацелася расказаць пра тое, як хрысціянскія журналісты могуць лепш працаваць, рэалізуючы сваё пакліканне, кажучы пра Касцёл цікава, яскрава, з любоўю, так, каб гэта перадавалася кожнаму, хто прачытае навіну», — дадала Алена Кулыгіна. 

Працаваць над памылкамі – безумоўная частка гэтага паклікання. А схавацца "мапылкі" могуць там, дзе іх зусім не чакаеш.

29/11/2012

Сіндром жорсткага сэрца


Crossing the Red Sea

Яны даганяюць нас, няўмольныя, нястомныя, прагныя. Іх коні могуць растаптаць чалавека, а вершнікі не ведаюць літасці, з дзяцінства вучацца ваяваць. Мы стаміліся ад уцёкаў, ногі не йдуць далей, дый няма куды – мы стаім на ўзбярэжжы мора, дарослыя, старыя і малыя са сваімі пажыткамі... Хвалі павольна набягаюць на бераг , а за нашымі плячамі расце хваля егіпецкага войска, каб патапіць нас у крыві. А той, хто выжыве, не здолее пахаваць сваіх блізкіх, пясок паглыне іх... Мы нібы здранцвелі ад страху, але праз хвіліну, шалеючы ад панікі, крычалі небу: "За што?! Які ж несправядлівы і жахлівы лёс прыгатаваў Ты нам, Божа наш! Няма чым бараніцца, няма куды ўцякаць..."

Знаёмы з дзяцінства біблейскі аповед пра пераход праз Чырвонае мора. Там Божы народ у адказ на свой лямант пачуў ад Майсея: "Не бойцеся, стойце на месцы і ўбачыце збаўленне Пана... Пан будзе ваяваць за вас, а вы будзьце спакойнымі" (Вых 14, 13:14). І яны паслухалі, і засталіся на месцы, і прайшоўшы праз мора (не толькі вады, але й свайго страху, недаверу і болю), спявалі і плакалі з радасці, бо сапраўды ўбачылі збаўленне Пана:

27/11/2012

Высокая трава


Мы прывыклі да высокіх дрэў. Мы ведаем, што дастаткова падняцца на другі ці трэці паверх – і можна глядзець на іх зверху ўніз. Іншая справа – лес, асабліва незнаёмы, але мы далёка не заходзім. Тым больш – трава. Дакладней, настолькі яна нізкая і нявартая ўвагі, што патрабуюцца ад яе 2 рэчы: каб была прыемна-зялёнай і мяккай альбо роўна скошанай. І каб без жамяры там рознай, калі нам захочацца, раскінуўшы рукі, на ёй паляжаць.

А вось калі ўзяць ды зраўняцца з зямлёй, вялікімі робяцца не толькі дрэвы, высокай становіцца трава. Аказваецца, што гэта над ёй раскінуўся блакіт нябёсаў, а сонца кожны вечар блытаецца ў яе гушчыні, перш чым схавацца за небасхілам. І палічаная ў Створцы кожная травінка, напоеная дажджом, сагрэтая сонечным святлом, расце і прамінае ў сваёй лагоднай прыгажосці.

22/11/2012

Паміж лістападам і снегам

паміж лістападам і снегам
мы цяжка расплюшчваем вочы,
глытаем туман вечарамі,
а раніцай сонца шукаем

паміж лістападам і снегам
дні прамінаюць як версты
на шляху аднастайным і доўгім
падчас падарожжа без мэты

паміж лістападам і снегам
хаваемся ў думкі, у рытмы,
у музыку, каву, малітву,
сябрам зазіраем у вочы

паміж лістапам і снегам
як цуду чакаем калядаў...

15/11/2012

Што забяру я з сабою

Напэўна вам даводзілася сустракаць пытанне: якую кнігу або рэч вы ўзялі б з сабой на бязлюдную выспу? Многія ўзялі б Біблію, але варыянтаў адказаў увогуле вельмі шмат.

Прапаную крыху перайначыць сітуацыю. Ніхто не выганяе нас на выспу, але наадварот: мы атрымалі запрашэнне на вялікі карабель, які адплывае да Валадара Сусвету на святочны пір. Можна тое-сёе ўзяць з сабой, каб паказаць Яму, чым бавіш час зямлі, што створана тваімі рукамі, што ты цэніш і любіш. І даецца на роздум і падрыхтоўку ...12 месяцаў, напрыклад. Потым паклічуць на карабель ужо праз 10, але гэта неістотна. Згадзіцеся, што й так часу дастаткова, каб падумаць, выбраць, стварыць нешта добрае, нарэшце, ці прыдбаць.

Што забраць з сабой? Чым можна ўразіць свайго Створцу? Як згадаць, што Яго ўсцешыць?.. На якіх вагах узважыць сваё дабро, калі дробязь можа аказацца адзіным Учынкам, а гонар жыцця – нікчэмнасцю? Тады трэба было б браць з сабой усё, але як?

Прыгожыя светлыя згадкі... Зусім па-іншаму глядзіш на рэчы і каштоўнасці, якія сабраліся вакол цябе за пражыты час.

09/11/2012

Касцёл дзяцінства

Як і ўсё, сярод чаго мы расцём, касцёл святых Космы і Даміяна ў Астраўцы нібыта быў заўсёды – вялікі, нязменны. Але была ў яго свая гісторыя і будучыня, якая нешта захавае, а штосьці забярэ з сабой. "Пабудаваў у 1787 годзе ксёндз Гілярый Цішэўскі мураваны касцёл і кляштар для дамініканаў" (са “Слоўніка геаграфічнага Каралеўства Польскага і іншых Краін Славянскіх”)


Колер сцен з колішняга белага пасля нядаўняга аднаўлення набраў розных адценняў, дрэвы, пасаджаныя абапал касцельнага муру, зніклі, а замест сцежак з'явіліся шырокія і простыя ходнікі. Ужо не прыцемкі ўвечары, але яркае святло ліхтароў на белых пастаментах.

Сонца і зеляніна вакол касцёла глядзелася б больш прывабна, чым пачатак лістапада. Напрыклад, верасень 2007 года...



Але зараз, не шукаючы красы, але згадваючы мінулае – запрашаю... 

07/11/2012

Самавызначэнне :)

Калі ты ўваходзіш праз замкнёныя дзверы без ключа, можа ты – кот?


31/10/2012

Сцежкі для босых ног

Малюся каб яго не абвясцілі святым
не малявалі
не тыкалі пальцам
не засмечвалі біяграфіяй абавязковай і непатрэбнай

без фатаграфіі настолькі дакладнай што ажно несапраўднай
без рэкламы смерці
без веры адпаліраванага шкельца
каб быў сцежкаю непрыкметнай як жыццё
нахіленаю як калоссе
па якой прабег Езус
нясмелы і босы

Ян Твардоўскі "Сцежка"

Каб дзіцяці прабегчы па сцежцы, яна павінна быць бяспечнай, надзейнай, і не толькі з выгляду, але насамрэч. Спраставанай, не тое, што брукаваныя шляхі, на якіх можна не толькі да крыві збіць босыя ногі, але й змарнаваць час, бо шырокія дарогі часта даюць кругаля замест таго, каб прывесці чалавека ў патрэбнае месца, як мага зручней.

Сцежкі заўсёды ціхія, прыхаваныя ад людзкіх натоўпаў. Не абяцаюць камфорнага праезду на аўтамабілі, але дапамогуць убачыць нязведанныя мясціны. Не губляюцца ў гушчары, але выводзяць з яго. Не знікаюць з зямлі, нават тады, калі робяцца нябачнымі.

Мне давялося сустракаць такіх людзей у дзяцінстве, і зараз таксама. Іх жыццё падобна на такія сцежкі. Вострыя свае камяні яны пакаяннем і малітвай рассыпалі ў мяккі пыл. Яны ўмелі дзень за днём рабіць вялізарную працу, адкрываць вочы на важныя рэчы, быць незаменнымі і заставацца непрыкметнымі. Прамытыя дажджом (салёным такім, ведаеце, яго яшчэ называюць слязьмі), прагрэтыя сонцам любові, адкрытыя нясмеламу і босаму Богу.

Езус ідзе басанож, а мы? Так і пхнёмся ў ботах.

29. I босыя ногі Хрыста пакідалі на цёплым, мяккім пылу дарогі сляды...
радок з "Апокрыфа" Максіма Багдановіча

Колькі іх, невядомых простых сцяжынак?
Усе святыя Божыя, маліцеся за нас...

27/10/2012

Бігас, добрае чырвонае віно і згушчанае малако. Пры чым тут антонаўка?

Антонаўку я проста вельмі люблю. Паважаю здольнасць гэтых яблыкаў рабіцца з часам толькі смачнейшымі і ўсёткі заставацца кіслымі, так што многа не з'ясі. Яны патрабуюць адвагі і шмат цукру, калі спрабуеш нешта з іх прыгатаваць, запячы, напрыклад. І нават згушчанага малака – у варэнні.

І менавіта яны, антонаўскія яблыкі, найлепш надаюцца для бігаса, прыгатаванне якога само па сабе – цэлая паэма. З дзесятак год таму мая хросная мама падаравала незвычайную кнігу пад назвай "В старопольской кухне и за польским столом". Аўтары – Марыя Лімніс і Гэнрык Вітры – зрабілі сапраўдны гістарычны экскурс з легендамі і паданнямі, з апісаннем трыдыцый каралеўскіх сталоў,  правіл гасціннасці і старадаўніх звычаяў. Цяпер яна лічыцца букіністычнай, але знайшлася спасылка для спампавання.

Я не адразу ацаніла гэты падарунак. Не дзіва: выглядае кніга вельмі сціпла, рэцэпты доўгія і дзіўныя... І толькі "Пан Тадэвуш" Адама Міцкевіча з пахвальнымі словамі наконт бігаса і хлодніка літоўскага прыгадалі недачытаную кулінарна-гістарычную кнігу.

23/10/2012

Я за тваімі дзвярыма стаю

Пэўны час я думала, што Езусавы стук у чалавечае сэрца – гэта вельмі ўзнёслы і прыемны момант, паўната пачуццяў, добры настрой і любоў да ўсяго чалавецтва. Як нічога гэтага няма, значыць, гэта хвіліна яшчэ не настала. Можа, трэба папрасіць і яшчэ пачакаць. Вось толькі з цягам часу ўсё больш пачынаюць перашкаджаць розныя справы, панурыя думкі, надакучлівыя людзі, хуткія на гнеў і марудныя на ўдзячнасць... Можа, прысніўся мне той стук?

Сапраўды, добра, што з часам такія ілюзіі і прывіды развейваюцца. Бо часта "перашкоды" і ёсць гэтым стуканнем у дзверы, як правакацыйнае пытанне: "Цябе ўдарылі па правай шчацэ, не выключаны пералом сківіцы, боль, звон у вушах – твая рэакцыя? На адказ – 5 секунд!" Варыянты ведае кожны: адпомсціць, даць волю эмоцыям, зашыцца ў кут са сваім болем ці ...адчыніць сэрца Таму, хто навучыць падстаўляць левую шчаку? Навучыць маліцца, а не помсціць, рабіць нечакана добрае, разбіваць шаблоны, ратаваць, а не руйнаваць... 

19/10/2012

Лепш

Лепш запаліць свечку, чым праклінаць цемру.

Маці Тэрэса з Калькуты

Малітва да Маці Божай


Благаслаўлёная Багародзіца, Беззаганная Дзева, падтрымай мяне ў патрэбе. Прыйдзі на дапамогу і пакажы, што Ты – мая Маці. О, Святая Марыя, Маці Божая, Каралева неба і зямлі, я ўсім сэрцам пакорна прашу, ратуй мяне ў немачы маёй (выкажы просьбу). 
Ніхто і нішто не можа супрацьстаяць Тваёй уладзе. 
О Марыя, без граху першароднага зачатая, маліся за нас, хто ў Цябе паратунку шукае! (3 разы). 
Святая Марыя, аддаю гэтую малітву ў Твае рукі! (3 разы). 
Духу Святы, які вырашаеш любыя праблемы, асвятляеш усе шляхі так, што я магу дайсці да мэты, Ты, які даў мне Божы дар прабачаць і забываць усё зло супраць мяне, – ва ўсіх падзеях майго жыцця Ты са мной. Дзякуй за Тваю Міласэрнасць да мяне і маю.

Маліся 3 дні запар. Апублікуй малітву. 
(Аб няўдачы невядома)


Арыгінал адсюль:

Prayer to the Blessed Virgin

(Never known to fail)

Blessed mother of the Son of God, immaculate Virgin assist me in my necessity. Help me & show me you are my mother. Oh, Holy Mary, Mother of God, Queen of Heaven and Earth, I humble beseech you, from the bottom of my heart to succor me in my necessity (make request). There are none that can withstand your power. Oh, Mary conceived without sin pray for us who have recourse to thee. (3 Times). Holy Mother, I place this prayer in your hands. (3 Times). Holy Spirit, you who solve all problems, light all roads so that I can obtain my goal, you who gave me the divine gift to forgive & forget all evil against me, in all instances in my life you are with me. Thank you for your Mercy toward me and mine.
Say this prayer 3 consecutive days. Publish it.


 

15/10/2012

Латы і прарэхі


І прылепіцца жонка да мужа... – нібы гэтая латка з жончынай адзежыны, што захінула прарэхі мужу. Жыла-была сама па сабе – і "прырасла" да другога чалавека. І цяпер яны – адно, але такія розныя...Кожны свайго колеру і кшталту, але адно без другога – толькі "з кроўю можна адарваць".

Але ж не было б дзіркі, навошта была б лата? Сапраўды, адкуль бярэцца ў сэрцы мужчыны тая прарэха, якую не можа закрыць нават Сусвет? Вунь Адам зажурыўся пасярод рая, адчуўшы горыч самоты, тугу па блізкім-найбліжэйшым чалавеку. Ёсць у кожным сэрцы такія прадонні, якім патрэбен толькі Бог, ёсць і дзіркі наскрозь, з якімі хадзіць да смерці, бо ніхто іх сабой не залатае...

І ўсё ж – які велізарны ў нас запас выратавальных латак для бліжніх: усмешка, падтрымка, добрае слова, час і ўвага...  Падобна на тое, як людзі шкляць вокны. Сам сабе шыбы не ўставіш, а іншыя людзі – могуць. Так хочацца верыць, што самыя блізкія – могуць, што менавіта яны бачаць найлепш, што з намі адбываецца... Бывае, што "тварам да твару аблічча не ўбачыць..." і без падказкі не абыйсціся, а гэта самае цяжкае – паказаць свае пустыя вокны і глыбокія раны, калі нават ад сябе іх хаваеш.

Картачныя домікі


Не будуйце іх, хоць гэта й вельмі лёгка. Асабліва, калі карціць узвесці іх на пэўным, хай сабе і добрым, чалавеку. Бо можа яму праз хвіліну прыйдзе час пакінуць вызначанае месца.

Не варта прыдумляць нешта сабе ў галаве, а потым цешыцца гэтым, а яшчэ потым – расчаравана злавацца на таго, хто не стаў падмуркам вашага "праекту"...

Будаваць мае сэнс на скале. Будаваць побач з тым, каго выбралі, каб стаяць, працаваць, рухацца плячо да пляча, саграваць у цяжкія часы, адчуваць холад і боль, калі чалавек адыходзіць.


Цяжка бачыць, як у вачах блізкіх людзей рассыпаюцца картачныя палацы...Можа, проста надыйшоў час для рэальных цаглінак на лепш выбраным месцы?

07/10/2012

Побач

Фота В. Палінеўскага
5 кастрычніка 2012 г. пачалася перэгрынацыя копіі цудоўнага абраза Маці Божай Будслаўскай па парафіях нашай краіны. У гэты дзень адбылося ўнясенне копіі абраза ў мінскую архікатэдральную парафію Імя Найсвяцейшай Панны Марыі.

Маці Божая Будслаўская ў архікатэдры так блізка, што многія працягваюць рукі, каб дакрануцца да прыгожай драўлянай рамы.

А сама Яна – усмешлівая, уважлівая – нібы на хвілінку прысела з намі, каб быць і слухаць, але вось-вось устане і паляціць далей. Толькі ты адвядзеш позірк, а Яна ўжо недзе падтрымлівае бабулю на слізкіх сходах, выцірае дзіцячыя слёзы, распутвае перакручаныя чалавечыя лёсы... Паспрабуй, дагані Яе лёгкія крокі...
Заўваж, як блізка...

Шчаслівыя тыя, хто падчас перэгрынацыі застане Яе на абразе, каб даверыць Ёй сэрца, веру і будучыню.
Шчаслівыя тыя, да каго Яна заспяшаецца з паратункам, пакінуўшы ўсе шыкоўныя рамы свету...

04/10/2012

9 магических точек

Творчество - занятие нескучное, и более того, творить можно с юмором. Возможно, эта задачка вам знакома. Возможно, вы, как и многие другие, думаете, что есть только одно решение. Так забудьте его, и найдите новое.

Вот они – 9 магических точек:

Задача: не отрывая карандаша от бумаги, провести 4 пересекающиеся прямые линии, которые коснутся всех девяти точек только 1 раз.

Потратьте на поиск решения не менее 5 минут, прежде, чем читать дальше.

01/10/2012

Моцныя сцены, вузкія дзверы і паўднёвы вецер

Калі доўга б'ешся аб сцяну галавой, важна не правароніць адзін момант. Той, калі маланкай прабівае цябе здагадка, што балюча не таму, што сцяна цвёрдая, а з-за таго, што галава – не суцэльная костка. Задумаўшыся так перад сваёй сцяной, варта азірнуцца навокал. Вось жа яны, побач – расчыненыя дзверы, адкрытыя вокны... Што? Дзверы завузкія, а вокны – завысока? Дык прыдумай што-небудзь!

Ёсць такая старая прымаўка: "Чужым розумам не пражывеш". Але так хочацца! Вядома, каб зберагчы свой розум для вялікіх спраў і крышачку пакарыстацца чужым... Ад неўжывання рэчы і здольнасці чамусьці марнеюць, кожны ведае.
І сказаў натоўпу: «Калі бачыце хмару, якая падымаецца з захаду, адразу кажаце: “Дождж  будзе”,  і  так  адбываецца.
А  калі  дзьме  паўднёвы  вецер, кажаце: “Спякота  будзе”,  і  так  адбываецца.
Крывадушныя,  аблічча  зямлі  і неба распазнаваць умееце, як жа часу гэтага не пазнаеце?
Чаму ж вы і па саміх сабе не судзіце, што слушнае?  Лк 12, 54-57


Так, сіноптыкі-аматары, па сумяшчэнню крывадушнікі, хопіць нам час марнаваць па ўтульных кутках з асвоенымі сценамі. Якая хмара напаўзае, ці ёсць страха над галавой у бліжняга?...
Паўднёвы вецер зазірае ў вочы – усё ж будзе адліга.

Даволі таго, што ўмеем і маем, каб распазнаваць гэты час, разважаць у сваім сэрцы, разумець Божую волю і, закасаўшы рукавы, ствараць, будаваць, трываць, выходзіць насустрач, забывацца пра сябе, дзякаваць, радавацца, любіць.

25/09/2012

Ранічка


П’ю за тваё нараджэнне, новы дзень!
Узнімаю кубак празрыстага жыцця і ўсміхаюся табе.
Ды што там, я зазіраю табе ў вочы, як цікаваму незнаёмцу.
Вітаю цябе гэтым кубкам вады на парозе светлага неба.
Ты – мой дзень, але цябе не будзе без дзён усіх іншых людзей, істот і стварэнняў.
Цябе афарбуюць у свае колеры мае блізкія і далёкія.
То будзь для іх добрым, удалым, сапраўдным.
“Добры дзень!” – вітаюцца людзі.
Мой “Добры дзень!” – усяму свету.

19/09/2012

Хрост дзяцей у Касцеле

Мы "прайшлі праз гэта" ўжо тройчы, хрысцячы сваіх дзетак, таму можна сваімі радамі і думкамі падзяліцца. Надыйшоў час напісаць сур'ёзны грунтоўны артыкул аб устанаўленні і развіціі абраду хроста, прывесці розныя погляды і разгледзець супярэчлівасці, вытлумачыць да яснасці і данесці да кожнага. Толькі хто і каму гэта будзе рабіць, не ведаю, бо я напішу зусім не так: успаміны, крыху тэорыі і карысных спасылак па тэме, каб вы маглі ведаць больш. Звычайна афіцыйная інфармацыя падаецца спачатку, а аповеды з жыцця – на дэсерт, але зробім наадварот.

17/09/2012

Концепция бесконечности

Едем вчера вечером в большой магазин на машине. Детям обещаны игрушки. Настроение можно назвать одним словом – "предвкушение". Внезапно Янка говорит:
– Я – это бесконечность.
– Ты о чем?
– Ну, как же, вот буква Я – последняя буква алфавита. А мы же живём все...
–  ...
– Ну, как вы не понимаете. Я означает БЕСКОНЕЧНОСТЬ. Вы ведь можете ее везде увидеть.
–  ...
– Посмотрите на небо, да везде! – она показывает рукой на небо и вокруг себя. Как она и подозревает, мы не понимаем, что именно она хочет объяснить, улыбаемся:
– Посмотрите на Янку и увидите бесконечность!
Машина повернула к магазину, разговор перешел на другое. Она не обиделась на нас, и может быть, еще поделится своими наблюдениями.

12/09/2012

Адказ

– Пане мой, як Ты вытрымліваеш мае думкі, глупствы, скаргі і ўздыханні, якімі я засыпаю Цябе ўвесь дзень?
– Справа не ў тым, ЯК, справа ў тым – ЧАМУ...

09/09/2012

Понадобились мне

Понадобились мне новые ключи. Захожу в мастерскую. У прилавка — мужчина лет  шестидесяти.
— Я — Кеннет Бауэре, — представился он и включил станок.
Над его головой я увидел портрет длинноволосого старика.
— Ты знаешь — кто это? — спросил мистер Бауэре. — Мой дедушка — Альберт Эйнштейн! Я выразил изумление.
— Вы — еврей? — говорю. Надо же было что-то сказать.
— Я — американец, — ответил Кеннет Бауэре, не прерывая работы.
Затем указал на старинную фотографию. Пожилой мужчина в очках склонился над книгой.
— Ты знаешь, кто это? — спросил мистер Бауэре. — Великий ирландский писатель Джойс... Мой дядя!
— Значит, вы — ирландец? — сказал я. Надо же было что-то сказать.
— Я — американец, — ответил Кеннет Бауэре, не прерывая работы, — теперь взгляни сюда.
Он показал мне цветной фотоснимок. Чернокожий боксер облокотился на канаты ринга.
— Узнаешь? Это великий боксер Мохаммед Али. Мой племянник...
Признаться, я несколько оробел. Кеннет Бауэре выглядел совершенно здоровым. Взгляд его был насмешлив и проницателен.
— Значит, вы — мусульманин? — сказал я. Надо же было что-то сказать.
— Я—американец.—ответил Кеннет Бауэре, не прерывая работы.
— Эти люди — ваши родственники?
— Да, — сказал он.
— Все эти люди — родственники?
— Безусловно, — сказал он.
— Люди всего мира? Всех национальностей? Всех эпох?
— Ты абсолютно прав, — сказал мистер Бауэре, — ты умнее, чем я думал.
Он закончил работу и протянул мне ключи. Я поблагодарил и расплатился. Мистер Бауэре с достоинством кивнул. Уходя, я еще раз спросил:
— Все люди мира — родственники? Братья?
— Вне малейшего сомнения, — ответил Бауэре и добавил: — Будешь в нашем районе, занеси мне свою фотографию...

Сергей Довлатов.
Марш Одиноких из Сборника "Малоизвестный Довлатов"

07/09/2012

Практычныя заўвагі, як не запрацавацца


З цягам часу паток інфармацыі, рад і даведак атрымліваецца фільтраваць больш-менш удала, стасуючы да сваіх патрэб і густаў. Дарастаючы (або дэградуючы), змяняеш "ліст для чытання". Вядома, яго змест таксама ўплывае на будучыя перамены. За апошнія тры гады адпала вялікая колькасць рэсурсаў і крыніц, бо інфармацыя здаецца мне ілюзорнай, упрыгожанай і фальшывай. Нават калі аўтары і не хацелі да мяне нешта данесці, а толькі выклікаць пазітыўныя эмоцыі, то звычайна час лічу змарнаваным. Гэтага мала, знешняга і лёгкага. Сапраўдная змена эмацыянальнага стану адбываецца ў глыбіні чалавечага сэрца. Было б дзіўна дапускаць туды павярхоўнасць незнаёмых людзей і думак. Але тэма завялікая для двух сказаў, вядома.

Канешне, больш зразумела было б прыводзіць прыклады, пісаць рэцэнзіі, але я безадказна іх пакіну ўбаку. Увогуле, я рэдка даю парады. На жаль, не з-за прыгожай прычыны "а што пра мяне падумаюць людзі", а з-за сваёй няўважлівасці і ляноты. Пакуль здагадаешся, няма каму казаць :)

Але тлумачыць тое, што кожнаму трэба перажыць самому і прапусціць праз сваю глыбіню? Напэўна, не. Вось як адрозніць: дзе святло маяка, а дзе падманлівыя агні – такіх "падказак" я й сама заўсёды шукаю.

03/09/2012

Празрыстасць

Пачатак верасня – цудоўны і няпросты час. З летняга на восеньскае змяняецца паветра, дзеці вяртаюцца ў садочкі і школы, стомленыя дарослыя цешацца добраму ўраджаю, хай сабе маленькаму, але свайму. А можа рады за суседзяў, каб у зімовы вечар на нешта смачнае зазірнуць да іх у госці... Але пакуль што столькі ўсяго не паспяваюць і збіваюцца з ног і добрага настрою.

Напрыканцы жніўня міжволі робіцца сумна ад развітання з летам, але першы месяц восені – з лёккім верасовым пахам і прахалодай – прыходзіць, як даўні сябра, што з ілюзій вяртае ў рэальнасць. Да мараў трэба дадаць нямала працы, да клопату – супакою, да веры – учынкаў, да жыцця – любові.

Я прымаю цябе, жыццё,
Неспакойным і ціхім зусім,
Цвёрдым, нібы стальное ліццё,
I празрыстым, як верасня дым.
Для мяне ты не дзённы госць,
Я цябе несканчоным лічу
I прымаю —
                       якое ёсць,
Каб аддаць —
                         якое хачу.

Еўдакія Лось

28/08/2012

Мелодыя для Кангрэса

Учора ў Белдзяржфілармоніі адбыўся канцэрт I,CULTURE Orchestra. У праграме былі чатыры творы вядомых кампазітараў. Пасля кароткай прамовы аб аркестры, таленавітым 20-гадовым дырыжоры Іллічы Рывасе, самім праекце і апекунах прынеслі крэслы і пюпітр для салістаў. Адзін з іх устаў, і па гучанні ягонай скрыпкі ўвесь сімфанічны аркестр настроіў свае інструменты і прыціх у чаканні дырыжора. З яго прыходам геніяльная музыка П.І.Чайкоўскага загучала і ажыла пад рухамі дырыжорскай палачкі.

Паспрабуйце пад уверцюру да "Рамэа і Джульеты" думаць аб сваім і далёкім – музыка верне вас у цёмную ноч Вероны, у шум людзей, у жорсткасць і парывістасць нянавісці, якая засцілае ўвесь свет, каб раптам ахінуць пяшчотай і чысцінёй юнацкіх пачуццяў. Магчыма, вас уразіць тое ж, што й мяне – нараджэнне простай і прыгожай тэмы любові сярод гістэрыі і гвалту. Мелодыя нібы ўзнікае нечакана, але сцвярджае, што была заўсёды, надаючы сэнс, адчыняючы сэрцы на супакой і любоў... Можна было б паўтараць яе бясконца, толькі ў рэальным жыцці, як і ў Чайкоўскага, гармонію заглушаць трэвожныя шэпты, цяжкія думкі і адкрытая прага помсты. Гэта нарастанне агрэсіі абрываецца пранізлівай цішынёй непапраўнага зла. І нават пасля такіх змрочных начэй узыходзіць сонца, нават пасля такіх трагедый магчыма пакаянне і прымірэнне, надзея і міласэрнасць.

21/08/2012

Вместо телевизора

Иногда нам кажется, что мультики или детские программы – единственный способ занять внимание непоседливого дошколенка. Но стоит попробовать отказаться от телевизора – и открывается множество возможностей.

Существует множество программ и фильмов развивающей направленности, которые действительно захватывают внимание ребенка. Однако, проводить долгое время у телевизора вредно. Ребенок сидит без движения, у него устают глаза.  А его мозг, подвергаемый бомбардировке визуальными раздражителями, защищается отключением внимания и эмоций. Со временем ребенок начинает все пропускать мимо ушей  (особенно родительские слова, надо отметить).

16/08/2012

Бунт



Совершенно не понимаю, что творится с нашей дочкой. Стала упрямой, плаксивой, непослушной. Постоянно и обо всем нужно с ней ссориться. Это кризис трехлетки?

12/08/2012

Колькі можна гаварыць?


Часта менавіта так усклікаюць кожныя бацькі, калі зноў і зноў трэба тое ж самае дзіцяці сказаць, засцерагчы, папрасіць, нагадаць, забараніць... І набіваючы сінякі, ранячы сябе і блізкіх, дзеці зноў і зноў "забіваюць" на бацькоўскія словы.

Яны не хочуць вучыцца на сваіх памылках, не зважаюць на аўтарытэты і дарадчыкаў, не цікавяцца сваёй будучыняй, жыццём сям'і і планамі іншых... Так бывае, праблемы росту.

"Ты расцеш эгаістам!" – спрабуюць адкрыць ім вочы блізкія. "Гэта вы мяне не разумееце! Я ўсё яшчэ паспею, я яшчэ вам усім пакажу! Толькі не зараз... Не сёння, ну, не да вас, няма настрою, не хочацца... Дапамажыце спачатку ВЫ мне, тады паглядзім..."

10/08/2012

Дзед Адоль

Дзед Адоль, мамін бацька, не хадзіў на вайну. Не быў у партызанах. Не хацеў наогул ваяваць. Зрэшты, палякаў і не бралі.
Адразу пасля вайны прыехалі саветы ў вёску з патрабаваннем здаць зброю. І прыйшоў да дзеда Адоля яго стрыечны брат:
– Здай аружые!
– Дык німа ў мяне нічога.
– Трэба нешта здаць. Вазьмі дзе ды здай. Як болей здаюць у вёсцы, то лепей.
Пайшоў дзед, у суседа ўзяў з-паз страхі абрэз і панёс здаваць. Паслухаўся "дарадчыка".
Калі ў цябе `ёсць зброя, значыць, ты ўтойваў, ды яшчэ й не ваяваў. Вынік: 3 гады турмы. Этапіравалі ў Чэлябінск.

Там ён захварэў на малярыю. "Я ж памру тут!" – зразумеў ён і ...уцёк. Рушыў дахаты – дзе пяшком, дзе цягніком ці папутнымі, але дайшоў.

Што ж, трэба зноў хавацца. Начаваў у радні па навакольных  вёсках. А потым стаміўся хадзіць, пачаў начамі шыць боты ў малой каморы. Суседзі хутка здагадаліся, хто там стукае малатком, як толькі сцямнее. Данеслі, вядома. Прыехала міліцыя, забрала. Але адпусцілі – можа пад амністыю якую трапіў, невядома.

Пасадзілі наступны раз праз некалькі год за знойдзеныя 6 літраў брагі. Але ўжо адседзеў у Воршы ўвесь срок і вярнуўся.

З мамінага ўспаміну атрымаўся такі вось дадатак да запісу  Бабуня & K₀

08/08/2012

Уплыў гарманальных зменаў падчас жаночага цыкла на адносіны ў сужэнстве, або Жанчына зменлівай ёсць


Маладыя людзі, якія бяруць шлюб, прысягаюць адзін адному любоў да смерці, верачы, што іх пачуццё – вечнае. Але ці добра яны ўсведамляюць, які глыбокі ўплыў на іх узаемаадносіны могуць мець фізіялагічныя змены, што адбываюцца ў арганізме жанчыны?


"Жанчына зменлівай ёсць" – заўважыў старажытны аўтар, і дагэтуль з ім згаджаюцца мільёны мужчын на ўсім свеце. Кожны чалавек мае свае "горшыя і лепшыя дні", якія залежаць ад фізіялагічных, псіхалагічных, кліматычных і многіх іншых фактараў. Аднак, на эмацыянальную і псіхічную сферу большасці жанчын вялікі ўплыў аказвае ўзровень гармонаў, які змяняецца падчас менструальнага цыкла.


Але ле ці можна з гэтай зменлівасцю даць рады? Ці ўдасца яе зразумець, прыручыць, вызначыць нейкія лагічныя межы? Рацыянальны мужчынскі розум імкнецца да такой сістэматызацыі, і такі падыход супярэчлівы толькі на выгляд.

03/08/2012

Быть рядом

Когда-то скопировала себе на krotov.info замечательные слова. И забыла про этот файлик, как это случается, но он нашелся. Это перевод с английского. О соучастии чужой боли. Больше всего касается тех, кто ухаживает за больными, страдающими людьми. И просто о том, как быть рядом с кем-то.

Быть рядом – это оказывать уважение духу; это не значит фокусироваться на интеллекте.
Быть рядом – это желание понять, а не наличие квалификации.
Быть рядом – это учиться от других, а не учить их.
Быть рядом – это значит идти рядом, а не вести.
Быть рядом – это спокойно ждать, а не яростно двигаться вперед.
Быть рядом – это узнавать ценность тишины, а не наполнять словами каждую тягостную секунду.
Быть рядом – это слушать сердцем, а не анализировать головой.
Быть рядом – это быть очевидцем усилий других, а не руководить этими усилиями.
Быть рядом – это быть рядом с человеком в его боли, а не пытаться от этой боли избавить.
Быть рядом – это уважать беспорядок и смятение, а не устанавливать порядок и логику.
Быть рядом – это идти в дебри души с другим человеком, а не считать себя ответственными за то, чтобы найти оттуда выход.

29/07/2012

Чым ёсць жыццё

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
у рай дзяцінства
куды мы ўсе згубілі дарогу
хоць увесь час ляцім
як упарты Ікар

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
да першага кахання
чыстага настолькі
што ніхто не верыў
у яго існаванне
сярод тысячы розных рэчаў

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
да юнацкіх мараў
на якія грошай 
ніхто не зарабіў даволі
а якраз яны
час змянялі ў шчасце

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
да простай веры
якая ўсё
не хоча растлумачыць
бо гэта не патрэбна
але толькі пакахаць

чым ёсць жыццё
калі не здзіўленнем
што Бог ёсць усюды
на шляху вясковым
поўна Ягоных слядоў
што крыж нават цяжкі
нясе цябе як крылы

                                       кс. Вацлаў Бурыла

З мінулага тыдня. Ваколіцы Астраўца

Вяртаючыся дадому.... Але ж не, маю на ўвазе, прыязджаючы да мамы пагасціць... Больш правільна? Нічога не зробіш: як напісана, так ёсць – вяртаючыся. Там я фізічна адчуваю запавольванне часу. Гадзіны не мільгаюць перад вачамі, як хвіліны, можна проста стаяць і дыхаць, убачыць зоркі над стрэхамі хатаў, абрысы якіях знаёмыя з дзяцінства.

Адвыкаеш у горадзе жыць у натуральным вымярэнні: сярод кветак, якія зацвітаюць у свой час, сярод ягад, якія спеюць з дня на дзень, і ты не можаш затрымаць летні дзень – заўтра нешта зменіцца. Напрыклад, зжоўкнуць агуркі, які трэба было выбраць учора :)


Ледзь не спазнілася на аўтобус у 3.25 нараніцы, бо стаяла сярод пустой дарогі, загледзіўшыся на ранішнюю зорку над яснеючай паласой неба. Нібы ўсход сонца – нейкі цуд, падумаеш, кожную ж раніцу. Але насамрэч – цуд, з тых, што мы не заўважаем.

19/07/2012

Згубленае, як знойдзеш...


Вам бывае страшна нешта згубіць? Мне – так. Пачуцце бывае ірацыянальным, балючым, а праз нейкі час – недарэчным і смешным. І праблема не ў тым, што страхі могуць быць надуманымі, і нават не ў тым, што баішся згубіць тое, што табе й не належала – гэта можна заўважыць і зразумець. Бяда, калі баішся недаатрымаць, шкадуючы сябе з усіх сіл. Як заўважыць, што насамрэч гэта не страта, а выбаўленне?


Або ці можна ўкрадзенае аддаць без болю? Прысвойваць лёгка (нават пазычаць –  і то прыемна), а вярнуць – нібы ад сэрца адрываеш. Прыкладаў – процьма.

А як было ізраільцянам шкада Егіпту, адкуль Бог іх вывеў. "Столькі там ўжо нажылі, набудавалі... Усё згубілі ў гэтай пустэльні... Можа вярнуцца..." Бывае, сэрцам прырасцеш так, што сваіх сіл не хопіць нават на "падумаць аддаць", не тое, што "згубіць". Таму заўсёды так актуальны заклік "Не бойцеся!.."

Пачынаць толькі цяжка, бо з сябе. І без Божай дапамогі ўвогуле немагчыма – ні ўбачыць, што ўсё патрэбнае дадзена табе, ні зразумець, што згубіць кайданы – гэта свабода, ні ўзрадавацца, што любоў у чарговы раз аказалася мацней за страх.




16/07/2012

Вецер

Успомні, што ты – вецер,
Адчуй у сабе мора,
Убач, што ты – скала.
І застанься сабой –
пясчынкай, якая паволі становіцца пярлінай.
Па волі Айца.

12/07/2012

Планы і прыарытэты: вызначыць і ўпарадкаваць

Надыходзіць час, калі мы пачынаем губляцца ў бясконцых справах і марнаваць час на нязначныя дробязі, выпускаючы з-пад увагі вельмі важныя рэчы.Увогуле, як адрозніць важнае ад тэрміновага? "Гэта трэба было зрабіць яшчэ ўчора!" "Зрабі гэта зараз – гэта вельмі важна!"

Тэрміновыя заданні звязаны з вызначанымі тэрмінамі і часта кантралююцца іншымі людзьмі.

Важныя – звязаны з вашымі мэтамі. Усё, што служыць іх дасягненню з'яўляецца важным.Калі з усяго стоса спраў, заняткаў і памкненняў удалося выбраць неабходнае, годнае і важнае, трэба вызначыцца з прыарытэтамі.

08/07/2012

Вы помніце свой мядовы месяц?

Мне падабаецца назіраць за юнымі сужонкамі. Хапае некалькіх хвілін, каб убачыць няўлоўныя выразы кахання ў жэстах і паставах. Вы заўважалі, якія яны ўпэўненыя ў сабе той прыцягальнай пэўнасцю, калі чалавек верыць, што яго любяць? Гэта вельмі прыгожа і годна. Такія сур'ёзныя і адказныя, бо ў іх жыцці ("нарэшце!" – дадалі б яны) з'явілася асоба, дзеля якой хочацца жыць, працаваць, каго спасцігаць, з кім дзяліцца сваім светам і аберагаць кожны момант і да скону дзён.

Узгадайце свае першыя мядовыя тыдні і месяцы. Не істотна, ці адразу ж вы пачалі прыцірацца адно да аднаго, ці доўгі час нават дыхалі ў такт – успомніце, як свяцілі над вамі сонца і зоркі, як усміхаліся вочы блізкага чалавека, як пахлі суніцы ці рыпеў снег, як шумела мора ці спяваў вецер ў высокіх дрэвах, як смакавала кава, выпітая разам...

Што з таго зараз тым, каго такія ўспаміны напаўняюць толькі болем і горыччу? Калі помніце, то вы не змяніліся. Вы проста далёка адыйшліся адзін ад аднаго. Так далёка, што перасталі заўважаць: шлях – усё роўна адзін на дваіх, вы зыйшлі на супрацьлеглыя ўзбоччы адной дарогі. Каб праверыць, зрабіце сабе насустрач хаця б некалькі крокаў... Нават калі будзе здавацца, што наперадзе толькі камяні, завалы і незразуменне. Але Бог бачыць вас удваіх, для Яго вы па-ранейшаму ўтвараеце адно цэлае. Ён – і нязменны, і верны, і добры – таксама з вамі, таксама Шлях.

Левитан "Владимирка"

06/07/2012

Маці Будслаўскай


клікні, каб зачыніць\ click to close
Сяргей Шэмет "Будслаў"

Маці, ты бачыш нас зараз тут
А праз нас – тых, з кім звязана нашае жыццё,
І ў нашых вачах тых, хто нам блізкі.
Ты – Маці Збаўцы і кожнага чалавека –
разумееш, прымаеш і слухаеш сваіх дзяцей.
Дазволь толькі пабыць з Табой,
Толькі ціха аддаць Табе ўсё.
Тулячы Сына да Сябе,
другой рукою Ты прыхінаеш кожнага, хто прыбягае да Цябе,
падае і ўстае.
Не тлумачачы сваіх слёз,
Не хаваючы захаплення,
Не саромячыся сваёй слабасці,
Не шкадуючы апошніх сіл
Мы безупынна ідзем да Цябе праз усё сваё жыццё. 

29/06/2012

Insert picture

Мы довольно долго сидели молча, наконец Шрей открыл глаза и тоном, какого я еще никогда у него не слышал, сказал:
   – Знаешь ли ты леса близ Турина?.. Широкие белые дороги, которые вырываются из них на равнины, полные ветра березовые рощи… Там можно бродить целыми днями и вечером греть руки у костра, дым от которого стелется так низко, а хворост трещит так громко…
   – Ты это всегда можешь увидеть в видеопередаче, – сказал я, – в любую минуту, даже сейчас.
   Шрей встал.
   – Протезы для воспоминаний мне не нужны, – сухо ответил он и быстро вышел.

Станислав Лем. Магелланово облако

Последнее время у меня создается впечатление, что нам такие протезы требуются все больше и больше. Причем с развитием технических средств для съемки, хранения и обмена фото- и видеоматериалами, эти протезы становятся все изящнее, почти не отличить от настоящих воспоминаний. Спрос рождает предложение, и наоборот, новинки и возможности так заманчивы... Кажется, что если хорошенько поделиться увиденным, то другой человек обязательно проникнется и поймет тебя. Какой-то шанс наверняка есть. И все-таки лучше почаще включать сознание, переживая какое-то событие, чем фотокамеру.

27/06/2012

Калі Цару здаецца гэта добрым...

Марк Шагал. Прарок Нээмія
...то пашлі мяне ў Юдэю, у горад грабніц айцоў маіх, каб я адбудаваў яго. Нм 2, 1–8

Так Нээмія просіць Артаксеркса – цара Персіі – даць яму паўнамоцтвы намесніка ў Ерузаліме. Магчыма, гэта клішэ – звяртацца да цара менавіта так? Але ў выпадку з Нээміяй бачна, што ў аповедзе наогул няма фармальных і лішніх фраз. Цар слушна цаніў свайго віначэрпія: "Чаму твар твой засмучаны, ты ж не хворы? Гэта нішто іншае, як смутак у сэрцы." І яшчэ не даўшы дазволу на ад'езд, пачаў сумаваць па ім: "Колькі часу працягнецца шлях твой, і калі вернешся?" Думаю, парада "Калі хтосьці ліжа табе падошвы, прыцісні яго нагой, перш чым ён пачне кусацца" была вядома старажытным валадарам задоўга да таго, як Поль Валеры яе напісаў.

Таму мне здаецца, што толькі шчырая павага да цара гучыць адказах Нэгеміі. Між іншым, спачатку "я памаліўся Богу нябеснаму" і толькі потым выказаў свой смутак і свае просьбы, папярэджваючы іх умовай "Калі гэта падабаецца Цару..." І Бог зрабіў царскае сэрца  прыхільным да слоў віначэрпія.

Што было з людзьмі і горадам далей, можна прачытаць у кнізе Нэгеміі Старога Запавету. Знайшлася нават паэма: Вадим Сафонов "Виночерпий".

Мяне ж затрымаў кароткі дыялог Артаксеркса і Нэгеміі.

25/06/2012

Загляните в глаза ребенку. С любовью

Детство у наших деток – одно, а наша занятость выглядит бесконечной.Зачастую мы тратим кучу денег на игрушки, а на самом деле ребенок больше всего на свете нуждается в нашем внимании. Родительские глаза и нежность творят настоящие чудеса. И этот перевод одной хорошей статьи – всем нам в помощь.

Когда нам случается встретить человека, с которым невозможно установить зрительный контакт, мы невольно ощущаем сильный дискомфорт. Ведь взглядом люди передают огромную часть информации, главным образом, эмоциональной. Новорожденный уже на третьей-четвертой неделе начинает искать на лицах родителей именно глаза. Вспомните этот пристальный взгляд маленького человечка. Подросшие дети часто заглядывают нам в глаза, как будто в поисках чего-то невероятно важного. В свою очередь, родители могут многое прочесть в детских глазах, хотя гораздо реже задумываются о том, что и дети хорошо читают в родительских. А что же они видят? И как часто вообще они их видят, глаза своих родителей?

20/06/2012

Ахінаючая любоў


Так дзіўна, што не можаш дапамагчы тым, каго любіш… Дзіўна незразумела цяжка… Чаму мая любоў, такая сапраўдная, вялікая, здаецца ўсемагутная, ніяк не можа ўратаваць ад болю любімых людзей?

Калі бацька ціха раставаў ад дыябету, так хацелася ўзяць яго на рукі, прыціснуць моцна, каб затрымаць тут, побач, і каб не цярпеў больш. А ён пакутваў усё цяжэй… Як пясок праз пальцы, прасочвалася ягонае жыццё, калі здавалася падкладаеш пад яго свае далоні. Не ўтрымаць. Ён пайшоў…

Калі хварэе дзіця, здаецца абрынула б увесь свет, каб яму палягчэла. А на самой справе, чым больш напружання, тым менш карысці ад нэрвовых учынкаў. Толькі горш.

18/06/2012

Одежда из слов




«Куда ты пойдешь, туда и я пойду, и где ты жить будешь, там и я буду жить; народ твой будет моим народом, и твой Бог - моим Богом». Руфь 1.16

Такая картинка была на свадебных приглашениях где-то в США.  Мужчина и женщина, одетые в слова… Пойду... Буду... Все с тобой разделю...

17/06/2012

Святая Імша: з якіх частак складаецца і што азначае

Цэлебрацыя Імшы, як дзеянне Хрыста і іерархічна ўпарадкаванага народа Божага, – гэта цэнтр усяго хрысціянскага жыцця, як паўсюднага, так і мясцовага Касцела, а таксама асобных вернікаў. У Імшы дасягае сваёй вяршыні дзеянне Бога, якім Ён асвячае свет у Хрысце, і культ, у якім людзі пакланяюцца Айцу, ушаноўваючы Яго праз Хрыста, Сына Божага ў Духу Святым. Іншыя сакральныя дзеянні і ўсе справы хрысціянскага жыцця звязаныя з імшою, з яе выплываюць і да яе кіруюцца.

Паразважаем разам над асобнымі часткамі Імшы каб прыпомніць іх значэнне, мэту і спосаб перажывання.

14/06/2012

Чтобы нам было хорошо на свете: нужно Сколько? или Кто?

– Скажите, Шура, честно, сколько вам нужно денег для счастья? – спросил Остап. – Только подсчитайте все.
– Сто рублей, – ответил Балаганов, с сожалением отрываясь от хлеба с колбасой.
– Да нет, вы меня не поняли. Не на сегодняшний день, а вообще. Для счастья. Ясно? Чтобы вам было хорошо на свете.
Балаганов долго думал, несмело улыбаясь, и наконец объ­явил, что для полного счастья ему нужно 6400 рублей и что с этой суммой ему будет на свете очень хорошо.
– Ладно, – сказал Остап, – получите пятьдесят тысяч.
 Золотой теленок. Илья Ильф и Евгений Петров


Верующие люди идут за счастьем к Богу.  Не всегда, правда, подсчитывают все. Вспомним наши тосты и пожелания близким, все наше "Живут же люди!", все здоровье, все мыслимые удачи и достижения, счастливые избежания бед и неизменно хорошее настроение (не то, чтобы назло врагам, но как-то так) и прочая и прочая – вот наши "сто рублей".

"Не на сегодняшний день, а вообще. Для счастья. Ясно? Чтобы вам было хорошо на свете."

А, на всем свете... Тогда можно размахнуться с вариантами: от "Владычицы морской" с ручной золотой рыбкой до мира во всем мире, всеобщего счастья и благоденствия, включая отдаленные уголки Вселенной. Вот наши 6400 – даже для тех, кто не верит, что за деньги можно все купить (а проверять не стоит, думаю).

А Бог в ответ дал нам СЕБЯ.

В том числе для того, чтобы мы вспомнили, что каждый из нас – не Сколько, а Кто.

12/06/2012

Звычайная нібыта нядзеля

Але не зусім. Якраз у нядзелю 10 чэрвеня споўнілася маёй дачушцы 6 год (мілае слова дачушка, праўда?). Нараніцы мы былі ўпэўненыя ў дзвюх рэчах: у тым, што ў 10.30 мы будзем у капліцы на Святой Імшы, і што ў 13.00 да нас збяруцца госці. Наконт таго, што з гасцямі рабіць пэўнасці не было. Але ўсё па чарзе.

Урывак з Евангелля на Св. Імшы Мк 3, 20–35: "І сказаў ім у адказ: Хто маці Мая...?" Пытанне, разважанне ці запрашэнне, а можа – перасцярога? Здаецца, усе вакол ведалі, ніхто не задаваўся пытаннем, хто маці Езуса. Тады Ён спытаўся Сам, толькі не ў Сябе, а ў нас...

 "Хто будзе выконваць волю Божую," – просты ясны адказ, які слепіць вочы сваёй яскравасцю. Калі маці прапануе дзіцяці нешта супрацьлеглае Божай волі, яна ўжо яму не маці.

А як жа нюансы, жыццёвыя абставіны, цяжкае дзяцінства самой маці, і яе "цацкі, прыбітыя да падлогі"? Насамрэч, не да жартаў, бо як нельга быць "крышачку цяжарнай", так і маці – альбо ты ёсць, альбо не.

05/06/2012

Штормы патрэбны, каб жыло мора


Крыніца: http://www.hel.ug.edu.pl/okiem.htm

Шторм толькі з выгляду пагражае небяспекай паўвостраву Хэль. Штормы былі тут заўсёды, з тых даўніх часоў, калі ўтварыўся сам паўвостраў.  Яны стваралі яго і выразалі малюнак ягоных берагоў. Вялікая дынаміка хваль і перамяшчэнне вады спрыяюць насычэнню мора кіслародам. Балтыка тады аджывае.

03/06/2012

Байки-засыпайки

Эти сказки я переводила с разрешения их автора для сайта creo-center.by. Почему бы этим добрым историям про котенка Дымка и ежика Тима не поселиться и здесь? Если понравятся, будет и продолжение переводов. Я буду очень благодарна за ваши комментарии и замечания, а оригиналы можно найти на сайте Bajki Zasypianki - bajki dla dzieci na dobranoc

Сказки эти – непростые. Они помогают детям хорошо засыпать. Хорошо – значит, спокойно, расслабленно, в медленном убаюкивающем темпе. И непременно увидеть добрые сны. Вот несколько советов, которые дает автор этих сказок Павел Ксенжик (Paweł Księżyk) – папа двоих детей – о том, как пользоваться текстами, чтобы они принесли наибольшую пользу.
  • Байки-засыпайки придуманы для чтения родителями детям. А не наоборот :)
  • Сюжет построен таким образом, чтобы сначала заинтересовать ребенка, а потом успокоить и убаюкать.
  • Распечатайте сказки и читайте их низким голосом. В начале – более оживленным, а к концу сказки – все более монотонным и затихающим голосом.
  • Каждый ребенок успокаивается в своем собственном ритме, поэтому к перечислениям и повторам, которые встречаются в сказке, можно добавить что-то от себя. Импровизируйте, сохраняя стиль засыпайки. 

Котенок Дымок. Знакомство

 

Сначала вокруг было очень темно. И эта темнота была мягкой на ощупь, немного шелестящей. Все вокруг находилось в движении. Котенок открыл глаза и попытался определить, где он оказался. Он протянул вперед одну лапку, проверяя, как далеко находится препятствие. Потом попробовал вытянуться в другую сторону.

Вероятнее всего, его закрыли в небольшой картонной коробке.  В такой обычно хранят туфли. Коробка была выстлана чем-то мягким. Еще через минуту котенок заметил несколько маленьких дырочек, сквозь которые к нему попадало немного солнечного света и свежего воздуха. Он было попытался разглядеть через них, что происходит снаружи, но дырочки были слишком маленькими, и у котенка ничего не вышло.

30/05/2012

Chrystusie...

Chrystusie...

Jeszcze się kiedyś rozsmucę,
Jeszcze do Ciebie powrócę,
Chrystusie...

Jeszcze tak strasznie zapłaczę,
Że przez łzy Ciebie zobaczę,
Chrystusie...

I taką wielką żałobą,
Będę sie żalił przed tobą,
Chrystusie...

Że duch mój przed Tobą klęknie
I wtedy serce mi pęknie,
Chrystusie... 



Tuwim Julian

Калі ты аднойчы прачнешся пнём...

Набукаданосар (ён жа – Навухаданосар) "цешыўся супакоем у сваім доме і радасцю ў сваім палацы". Вось яно – здзяйсненне ўсіх мараў: палац, супакой і радасць.

І горад, і палац у апісаннях і малюнках выглядаюць велічна і шыкоўна. "Выдатны стратэг і палітык", – як цяпер пра яго пішуць. Прыкладна так, але з адпаведнымі параўнаннямі і эпітэтамі, праслаўлялі свайго караля і ягоныя сучаснікі. Што ж, дасягнуў, можна сказаць,  вяршыні свету...

Але раптам сніцца уладару народаў сон, які здзівіў нават прарока Даніэля. Толькі праз гадзіну часу ён адзіны растлумачыў Набукаданосару., што з волі Бога ператворыцца той у пень і стане на звера падобным. Нічога не змянілася ні назаўтра, ні праз месяц... Так сталася роўна праз год, калі Набукаданосар ужо сам пачаў сябе ўголас нахвальваць.

Адлучаны ад людзей, як звер, як нікому не патрэбны пень, якога нават не відаць з травы... І жывы толькі Божай расой...

27/05/2012

Детские работы

Если точнее – дочкины. Карнавальная маска – тоже ее работа. А еще точнее – выполненные на занятиях по ИЗО в Детском образовательном центре Creo. Ведет занятия Дунаева Наталья Анатольевна. К самому Creo-центру я тоже имею некоторое отношение, хорошо знаю педагогов и каждый раз, когда удается понаблюдать за их работой, неизменно восхищаюсь.
К Галко Наталье Александровне Янка последние два года приходила на развивающие занятия. Тут результат сложнее предъявить, чем выполненные рисунки, но уже сам процесс познания приносил такое удовольствие, что дважды в неделю не было и речи пропустить занятие. А вот дома у детей всегда находится куча дел, телевизор некогда смотреть, не то что заниматься. Не исключено, что из меня плохой организатор детского времени (это так, в порядке самокритики).
Итак, Янкины работы – не все, не строго хронологично, от более ранних (с 4 лет) до последних (скоро 6).

22/05/2012

Чым іх накарміць?

Маецца на ўвазе – дзетак. Адказ, нібыта, просты – любоўю. Мне здаецца, у маладосці, калі дзяцей не было, гэты адказ мяне б задаволіў. Толькі зараз я разумею, што на талерках павінна быць вельмі канкрэтная ежа, вядома, прыдуманая  і прыгатаваная з любоўю :)

Ведаючы, што магла б дасягнуць нейкіх кулінарных вышыняў, усё ж такі застаюся "ў даліне" простых рэцэптаў і традыцыйных страў. Здольнасцяў хапае, часу – не вельмі, вялікага жадання – зусім няма. Але кожны дзень хочацца нечым смачным сваё сямейства накарміць. Таму нейкія новыя стравы час ад часу з'яўляюцца на стале.

Часам, ідэй на вячэру ці абед не ўзнікае доўга, бо адну страву не ўсе любяць, другая – была ўчора, а для трэцяй – не хапае інгрэдыентаў. Тады ўзгадваеш вячэры свайго дзяцінства, – і робіцца лягчэй.

18/05/2012

Цішыня


Вечарам даляцела да мяне ў іншы пакой фраза з дзіцячага мульціка: "Яны так моцна крычаць, што самі сябе не чуюць!" Напэўна, пачула гэтыя словы таму, што апошнім часам такіх напамінаў хапае ў размовах, артыкулах, цытатах. Але маўчанне і цішыня — не адно й тое ж.

 "Колькі людзей, асабліва маладых, ездзіць у транспарце  з навушнікамі! Як яны вытрымліваюць гэты шум у галаве?..." —  мая супрацоўніца ў адказ на пытанне, як ёй жывецца 2 тыдні без машыны.


14/05/2012

Дзеці ў касцеле

фота з globus.tut.by
Вёску Белагруда з яе прыгожым касцёлам ведаюць многія. Часам, бываючы ў Лідзе, мы менавіта туды ездзім у нядзелю на Св.Імшу. Так і ўчора. Зялёны бераг ракі, пагорак і касцёл, да якога немагчыма прызвычаіцца.

Дарэчы, на дзяцей ніякага ўздзеяння архітэктура і прыгажосць інтэр'ера не аказала... Праўда, старэйшы сын, якому 9 год, апрануў комжу і далучыўся да міністрантаў, а малодшыя дачка і сын, як заўсёды, былі заняты сваімі справамі: вырываліся з рук на вуліцу, скакалі на адной назе па цэнтры касцёла, подбегам абыйшлі, узяўшыся за рукі, ўсе скарбонкі (не з пустымі рукамі, канешне)... Янка выкарыстоўвала лаўку як спартыўную прыладу, Віталік назіраў, як падае з вышыні лаўкі ягоная машынка. І г.д. і г.д. Увогуле, горш, калі ім няма чым заняцца, тады даводзіцца частку Імшы праводзіць за дзвярыма касцёла, каб не перашкаджалі іншым людзям маліцца. "Затое, - звычайна суцяшаю сябе я, - няма часу заўважаць, што там іншыя дзеці робяць". А ўчора была яшчэ адна "актыўная" дзяўчына, акрамя нашай.

І вось напрыканцы Імшы, кс.Рышард раптам гаворыць сваім парафіянам:

- Я бачу, некаторыя тут ківалі галовамі на дзяцей. Кажу вам: калі хто-небудзь падумаў што благое пра іх, павінны ісці да споведзі. Вы прыйшлі ў касцёл маліцца - то маліцеся! Дзеці нічога благога не робяць, а калі б што рабілі - у іх ёсць бацькі, прыйдуць і забяруць. Бо як іх зараз не будзе ў касцеле, то й потым не прыйдуць. Дзеці ўзмацняюць нашу малітву.

Потым кожнаму дзіцяці знайшлася цукерка ў ягонай кішэні, вясёлы жарт і за руку прывітанне.


Воблачнае надвор'е ў Лідзе

Выходныя мы ўсёй сям'ёй правялі ў бабулі Стасі ў Лідзе. Не вельмі часта мы наведваем сваіх бабуль, кожная жыве за 150 км ад Мінска. Тым больш прыемна прыязджаць не з якой-небудзь нагоды, а проста так. Дзеці там увесь дзень лётаюць каля хаты, дзе нарадзіліся і выраслі іх дзед і  бацька. Толькі зараз яна абкладзена цэглай.

10/05/2012

Усе ўсё разумеюць. Няўжо праўда?

Мы ўжо даўно не дзеці, і таму выдатна ўсё разумеем, што да чаго і навошта. Але нецярпліва абрываем вядомыя тлумачэнні, прапускаем іх міма вушэй, як... падлеткі. Неяк паступова гэтым пачалі карыстацца ўсё: і чыноўнікі, і прадаўцы, і працадаўцы, і нават - настаўнікі нашых дзяцей. "Ну, вы ж самі ўсё разумееце..." - назва серыялу, чарговы эпізод якога можна ўбачыць у любы момант.

"Чаму так дорага/доўга/няякасна/бесчалавечна?" Адзін адказ на такія пытанні - як водгук на пароль. Бо калі ты не разумееш, то ты або дзівак, або не тутэйшы, або прыкідваешся.

08/05/2012

Горад ценяў

Падазраю, што гэта з імі даўно,
бо сталі настолькі неабачлівымі,
што я заўважыла іх
і здагадалася аб усім.
Яны сядзелі на лаўцы, прыхіліўшы галовы адно да аднаго.
Сядзелі побач. Не было ім спешна.
Толькі ў шэрую палову года нашыя цені жывуць сваім жыццём.
Людзі незаўважна застаюцца без іх. Не ведаю, дзе іншыя, а гэтыя двое – разам.
Яны – то цьмяныя, то глыбока-чорныя – ідуць вуліцамі, якімі мы не здолелі прайсці.
Яны сядзяць на паркавых лаўках, дзе мы з табой не былі ніколі.
Яны глядзяць на Свіслач, абапёршыся на парапет.
Назіраюць з дахаў, як цякуць рэкі аўтамабільных фар,
Праходзяць скрозь начныя туманы, якія, як і дождж, не шкодзяць ім.
Выходзяць за горад, каб спраўдзіць наяўнасць зорак.
Як і мы, пазбягаюць метро і натоўпаў.
Ім так лёгка з двух зрабіцца адным…
Дастаткова толькі дакрануцца…
Ім не патрэбны словы, каб быць разам.
Каб сустракацца, бачыць, разумець.
Цішыня і прысутнасць.
І вось толькі тое, што нашыя цені зараз недзе блукаюць побач
(о, як цікава было б даведацца, дзе),
дае нам пачуццё блізкасці, якое без іх не было б такім, амаль фізічна, адчувальным.

 

06/05/2012

Быць адказам

Есць такі хрысціянскі рух “Просты шлях” (The Simple Way), які пачаўся ў Філадэльфіі ў ЗША. Заснавальнік – Шэйн Клэйбарн (Shane Claiborne) http://www.thesimpleway.org/shane/, лічыць, што “іншы свет магчымы”, шмат падарожнічае, піша, далучае да руху Простага шляху новыя радыкальныя суполкі па ўсім свеце. “Мы сабраліся разам, каб дапамагаць адно аднаму ў духоўным узросце”. Аднаўленне даўняга хрысціянства (з тых першых стагоддзяў, калі імператар Канстанцін яшчэ не надаў яму статус дзяржаўнай рэлігіі) – адна з іх мэтаў. Есць пераклад на рускую мову кнігі Шэйна Клэйбарна "Путь", якую можна набыць на oz.by, напрыклад, як гэта зрабіла я. Кніга вельмі спадабалася, раю пачытаць.

І вось цікавая прапанова на інтэрнэт-старонцы Простага шляху – стаць адказам на іх малітвы. Вядома, у Злучаных Штатах крыху іншая рэчаіснасць і варыянты дапамогі, але сама ідэя малых і адважных учынкаў не толькі для блізкіх, але і незнаёмых людзей, магчыма, навядзе і вас на добрыя думкі і справы. Арыгінал артыкула - тут.

50 спосабаў стаць адказам на нашы малітвы

28/04/2012

Золотая шкатулка

Как-то утром скандалила дочка, отказываясь вернуть в садик войлочный домик, взятый поиграть месяц назад. Он и правда очень хорош. Строго говоря, больше похож на юрту, вышитую и украшенную даже внутри. Не то, чтобы Янка с ней играла, просто отдать была не в силах.

Оставив игрушку в очередной раз дома, я начала, наконец, искать выход. "Придется сподвигнуться на красивую поделку-замену, которая бы так же ей понравилась", - со вздохом решила я. Ведь хочется присвоить, "потому что это мне очень-очень-очень нравится". А о том, что этим она кого-то обижает, не задумывается, не понимает, когда объясняешь, не может примерить на себя ситуацию, в которой тебе не возвращают то, что обещали.

27/04/2012

Каляндар касцельных святаў у Беларусі на 2012 год

Скласці такі каляндар мяне прымусіла мая памяць, дакладней кажучы, яе адсутнасць у патрэбны момант. Нягледзячы на тое, што даты паўтараюцца штогод, а традыцыі застаюцца нязменнымі, сучаснае жыццё "дапамагае" паспяхова забываць нават мінулы тыдзень, не тое, што год.

Спадзяюся, што інфармацыя будзе прыдатнай не толькі мне самой. А калі ўбачыце недакладнасці, напішыце, калі ласка.

Каб убачыць, надрукаваць і карыстацца, клікніце на спасылку - Каляндар 2012

22/04/2012

Тата

Сёння яму магло б споўніцца 80 год. Толькі пражыў тата 76. Гэту гісторыю пра яго я публікавала аднойчы ў Сеціве. І сёння змяшчаю тут. 
 
Гэтыя ўсмешлівыя людзі са старых фотаздымкаў… Ці былі яны насамрэч? Няўжо яны, як мы, адчувалі водар майскіх садоў і пах першых суніцаў, страсалі з плячэй мяккі снег, уваходзячы ў хату, прыслухоўваліся да спеву птушак, апякалі пальцы гарачай бульбай, чулі ў сабе біццё закаханага сэрца… Ці магло ўсё прамінуць разам з адыходам чалавека ў іншы свет? Нават Сонца і Месяц, водары і краскі засталіся. І душа, дадзеная чалавеку на вечнасць, куды падзенецца…

20/04/2012

Работа

Назвать профессию легко, но сегодня то, что я делаю на работе, увиделось несколько в ином свете. Я - дворничиха среди бумажек и цифр, которых накапливается целый ворох, если оставить их без внимания. Невидимой метлой я разметаю весь этот хаос по своим местам. Взмах - и цветные листочки накладных и счетов залетели в прозрачные файлы и заполнили нужные папки. Еще пара взмахов - и цифры заняли свои клеточки в строках отчетов и деклараций :)

Сколько таких взмахов бывает за день? За месяц? Результатом какой работы становится годовой отчет?

В общем, есть много параллелей с трудом тех, кто за нами убирает, особенно, рутинность. Это не наука, а практика, по большому счету. Многое зависит от инвентаря, то бишь, метлы, ой - программного обеспечения. Есть и принципиальная разница: для бухгалтера - а это и есть моя профессия - чем больше бумажек, тем лучше.

Хотя я все же надеюсь дожить до того дня, когда ситуация изменится. Когда отражение реальности, в которой функционирует организация, не потребует лишних справок и подтверждений, громоздких расчетов и трансформаций. В конечном счете, бухучет - это система, а любая система либо совершенствуется, либо отмирает

18/04/2012

Агонь

Вочы людзей глядзяць на агонь… Ён адбіваецца ў іх тысячы год, адзін і той самы, а яны не стамляюцца ўзірацца ў яго і нават сумуюць, шукаюць сустрэчы з ім, ціхім паслухмяным полымем на паленнях дроў. Нібыта, прыручылі яго…

Я расла ў простай вясковай хаце, дзе трэба паліць печку большую частку года, каб было цёпла. Агонь і цяпло былі непарыўна звязаны. А зараз маім дзецям дзіўна і цікава глядзець, як гараць дровы, як успыхваюць і гаснуць кінутыя імі паперкі. Чаму паленцы становяцца вугалькамі, куды знікае агонь і чаму потым чорна ў печцы і нельга кідаць зноў паперу? Але хутка забываюцца на ўсе свае пытанні і бягуць па сваіх справах. “Дзеці ўвесь час гойсаюць, бо хацелі б лётаць” (з верша Яна Твардоўскага). А я ў гэтыя рэдкія зімовыя прыезды сяджу і ўглядаюся ў агонь праз напаўадчыненыя дзверцы. Такая ўжо ў нас печка, што ўсё павінна быць адчынена напалову: юшка, дзверы, паддувала. Дровы гараць ціха і разважна, ўгараюцца, чырванеюць і зноў чарнеюць, становячыся вугалькамі і попелам.

14/04/2012

Простые рецепты

В моей папке с рецептами в прозрачных файлах много разных бумажек, глянцевых и не очень. По правде говоря, некоторые из них ни разу не проверялись на практике и остаются на виду только по причине красивых фотографий :)

Но есть и совсем невзрачные листочки, на которых записаны те самые нужные составы и короткие указания по приготовлению. Избранными и одобренными рецептами планирую делиться с вами.

Начнем с любимых детских маффинов. Если вместо грецких орехов купить шоколадку с миндалем, тоже получается вкусно.

Шоколадно-ореховые маффины 


рецепт на 12 штук

Ингредиенты:

300 г муки
1,5 ч.л. разрыхлителя теста
3 ст.л. какао
150 г слив.масла
165 г сахара
170 мл молока
2 яйца
100 г рубленых грецких орехов
125 г измельченного горького шоколада
  1. В большую миску просеять муку, разрыхлитель теста, соль и какао, добавить орехи и шоколад.
  2. Масло растопить и растворить в нем сахар. Остудить.
  3. В маленькой миске смешать яйца с сахаром.
  4. К сухим ингредиентам в большой емкости добавить яично-молочную смесь и масло с сахаром. Перемешивать недолго, т.к. тесто не должно быть эластичным, а комковатым.
  5. Заполнить смазанные растительным маслом формочки для маффинов или кексов тестом на 3/4 объема.
  6. Выпекать при 200 градусах 15-18 минут.

09/04/2012

Бацькi. Знаёмства

Ёй было 17 год. Гэты была яе 17-я вясна, звычайная і такая непаўторная, новая і смелая. Усё яшчэ наперадзе, яна ўсё яшчэ паспее, думаецца кожнай у 17 год. Яна – у сваёй роднай вёсцы Лукашэвічы, з бацькамі, малодшым братам, куляжанкамі і суседзямі, са сваім касцёлам, пільным позіркам у жыццё. Ён – здалёк ад родных мясцінаў і сям’і на Віцебшчыне (Зазер’е), але з любімай прафесiяй арганiста, са сваім талентам, які цешыў і палохаў, з любоўю да жыцця і прыгажосці, вельмі добры i тактоўны.

Быў красавік 1960 году.


Напярэдадні фэсту святога Юр’я дзяўчаты з Лукашэвіч прыехалі ў касцёл у Канстантынова, каб упрыгожыць свой аўтарык, які меліся несці падчас працэсіі: нейкім чынам прычапіць на яго вянок з жывых кветак, бо такая была ў той час завядзёнка. Заўтра яны будуць несці яго ўчатырох, апранутыя ў белыя доўгія сукенкі з велюмамі на галовах, апушчаных на твар… Нявіннасць, ахвяраваная Богу.

Оля, нахіліўшыся, чапляе вянок. Падыходзіць арганіст. Генэк (Эўгеніуш) Манчынскi. І пытаецца:

05/04/2012

Детская вера

Они часто удивляют нас, взрослых, и своими вопросами, и сделанными по итогам наших ответов выводами. Но гораздо сильнее воздействуют их жесты и поступки, которыми они выражают свою любовь.

Любимая просьба моей дочки: "Расскажи сказку. Новую! Или старую по-своему!" Вчера перед сном я пересказывала мультик "Катерок". Там еще песенка "Чунга-чанга", но о ней я умолчала, чтобы в 10 вечера не начинать концерт детских песен. А то в понедельник у меня в "Репке" выросла не одна большая, а 100 маленьких... И наша совместная новая сказка, в которой мы считали, кто сколько вытащил репок, затянулась на полчаса, как минимум, с неожиданными поворотами сюжета и дружным хохотом :)

А вчера Янка спросила в конце моей фразы о том, что Бог создал все, но не дует, как ветер, каждый раз, когда начинается шторм:

- А где Бог?

- Мы не видим, но Он повсюду, везде.

И она вдруг сделала быстрый обнимающий жест руками, как будто прижала к себе кого-то невидимого.

Мы так часто огорчаемся своим бесплодным поискам Бога и человека... Но готовы ли мы просто обнять, если найдем? Или только при определенных условиях, соответствии нашим ожиданиям, после ответов на все наши вопросы?...