 |
| Phillip Medhurst "Самсон у вязьніцы" |
Ці надоўга хапіла б каму цярплівасці суправаджаць чалавека,
які ходзіць па коле – гадзіну за гадзінай, дзень за днём, і, можа, год за
годам? Нейкая недарэчнасць адчуваецца ў пытанні і ў самой ідэі, што чалавека
трэба суправаджаць, а не выводзіць з гэтага кола. Але хіба побач з намі няма такіх
нябачна “прыкаваных” людзей? Ці наш уласны рух не мае часам замкнёнасці на тым
самым “маршруце”? Часцей за ўсё, гэта азначае адзіноту.
“Калі схапілі яго філістынцы, зараз жа выкалалі яму вочы і завялі ў Газу, дзе прымусілі яны яго, закутага ў два ланцугі медныя і замкнёнага ў вязьніцы, малоць зерне”. Суд 16, 21
Самсон. Вобразнаму апісанню яго мінулага жыцця прысвечана аж
4 раздзелы Кнігі Суддзяў. Вязьніцы – адзін верш. Моманту смерці – 10 вершаў. Здаецца,
нават Кніга Суддзяў стараецца трымацца здалёк ад цемры Самсона. Што ён думаў,
тупаючы, упакораны, у бясконцым жорнавым коле, што ўспамінаў? Пагоркі і даліны
ці рукі Далілы, бітвы ці спакойныя вечары? З вялікай вышыні ён зваліўся ў тую
вязьніцу… І ўсё ж, калі філістынцы прыводзяць яго дзеля забавы ў свой багаты
дом, то мы бачым, што страціўшы зрок, свабоду і сілу, Самсон не стаў вар’ятам. Значыць,
на сцежкі свайго мінулага ён вяртаўся думкамі не адзін. Перад тым, як яго
схапілі, сказана Ў Бібліі, што “Пан адыйшоў ад яго”.
