Маці Будслаўскай

Сяргей Шэмет "Будслаў"

Маці, ты бачыш нас зараз тут

А праз нас – тых, з кім звязана нашае жыццё,

І ў нашых вачах тых, хто нам блізкі.

Ты – Маці Збаўцы і кожнага чалавека –

разумееш, прымаеш і слухаеш сваіх дзяцей.

Дазволь толькі пабыць з Табой,

Толькі ціха аддаць Табе ўсё.

Тулячы Сына да Сябе,

другой рукою Ты прыхінаеш кожнага, хто прыбягае да Цябе,

падае і ўстае.

Не тлумачачы сваіх слёз,

Не хаваючы захаплення,

Не саромячыся сваёй слабасці,

Не шкадуючы апошніх сіл

Мы безупынна ідзем да Цябе праз усё сваё жыццё. 


У Будславе чалавек кожны год праходзіць праз выпрабаванне спякотай, дажджом і стомленасцю. Так і ў гэты гарачы пачатак ліпеня 2012 г. Толькі цяжкасці, хоць і спадарожнічаюць табе увесь час, але адыходзяць на другі план. Пра гэта скажа вам кожны ўдзельнік фэсту. 

Я не была там 10 год, а вярнулася, як у родны куток. Вельмі прыгожая базіліка, якая нараніцы 6-га ліпеня яшчэ была амаль пустой, сваёй прахалодай нібы абдымае стомленых спёкай людзей. Толькі там я ратавалася ад цеплавога шоку, калі цямнела ў вачах і не хапала паветра. Пара дзесяткаў хвілін – і ты зноў можаш выйсці на вуліцу, бо дзесьці там патрэбна твая дапамога і ўдзел. 

Мэтай была менавіта прысутнасць, адкрытасць на ўсе магчымасці прымянення маіх (як ааказалася – вельмі абмежаваных) сіл. Дарэчы, сустрэча са сваёй маладушнасцю ў мяне таксама адбылася.

Кожны душэўны рух пералічваць не маю намеру. Але мяне вельмі ўзрушыла прабыванне разам з так многімі і такімі рознымі людзьмі, якія ствараюць супольнасць. 

Тыя, хто прыбіралі пляц, укручвалі лямпачкі, упрыгожвалі алтар кветкамі, гатавалі і рыхтавалі, не даспаўшы ўжо некалькі начэй,
і тыя, хто зблізку і здалёку прыходзілі і прыязджалі ў санктуарый, кленчылі ці падалі ніцма,
і тыя, хто садзіліся ў канфесіяналы, і хто станавіліся да іх у чэргі, 
тыя, хто з хваляваннем рабіў крок да мікрафону,
і тыя, хто сачылі за кожным рухам свайго рэгента, каб спеў гучаў, як найлепш,
тыя, хто лавілі найлепшыя ракурсы, каб фота і відэа прамаўлялі мацней за словы,
і тыя, хто сачылі за трансляцыяй па абодва бакі манітору,
тыя, хто задыхаючыся ад спёкі дапамагалі выбраць патрэбную духоўную кнігу, 
і тыя, хто перадавалі з рук у рукі дыктафон, каб паспець задаць пытанні і падзяліцца адказамі,
тыя, хто прапанавалі каву і размову, і тыя, хто трымаліся на адной каве, 
і тыя, хто дзяліліся сваім часам, ежай і ўсмешкай,
тыя, хто запальвалі свечкі і стваралі жывую зіхоткую раку людзей, 
і тыя, хто трывалі на сонцапёку ад пачатку да канца ўсю Святую Імшу,
малыя і старыя, маладыя і не вельмі, клерыкі і іерархі, каментатары і слухачы, чуйныя і сонныя, моцныя, блізкія, сціплыя – вас так было многа, што мне не ўзгадаць усіх, – дзякуй Богу за вас!