Верш аб Найсвяцейшым Сэрцы Езуса

Пераклад верша а. Майка Марцінэза SJ "Найсвяцейшае Сэрца Езуса, дапамажы мне пражываць (а не проста чытаць) Святое Пісанне".

Немагчыма пераацаніць значэнне сэрца ў юдэа-хрысціянскіх пісаннях. Слова “сэрца” сустракаецца 858 разоў у Старым Запавеце і 156 разоў у Новым Запавеце. Без сумневу, нашыя сэрцы займаюць цэнтральнае месца ў таямніцы таго, хто мы ёсць. Яны месцяць у сабе шмат адказаў – і бясконца больш пытанняў.

Падчас маіх 30-дзённых ігнацыянскіх рэкалекцый у навіцыяце мяне захапіў адзін вобраз – Найсвяцейшае Сэрца Езуса. З Найсвяцейшым Сэрцам я заўсёды пачынаў і заканчваў усе мае разважанні. Калі я маліўся з дапамаогай сваёго ўяўлення, Хрыстус мог вырваць Сваё сэрца з грудзей і працягнуць яго мне. Тады я вымаў сваё сэрца і працягваў Яму. А мая малітва  была сузіраннем працэса павольнага зліцця нашых сэрцаў на працягу рэкалекцый. Да канца рэкалекцый я ўжо не мог адрозніць, якая частка сэрца належыць мне, а якая Богу. Хаця было страшна “страціць” сваё сэрца (Мц 10, 39), адначасна было радасна “здабыць” сэрца Хрыста! (Гал 2, 20)

Гэты верш адкрывае, як глыбока пашана Найсвяцейшага Сэрца ўкаранёная у Святым Пісанні, і агучвае жаданне нашых сэрцаў не проста чытаць, але жыць Святым Пісаннем.

Распазнаванне: добра, дрэнна... па-ігнацыянску

Распазнаванне духаў у рэальным жыцці дапамагло айцу-езуіту Робу Маршу SJ напісаць гэты артыкул. Прапануем далучыцца да айца ў дбайным разглядзе адной канкрэтнай сітуацыі і аднаго пункта з правіл святога Ігнацыя Лаёлы па распазнаванні духаў, каб убачыць, як дзейнічае ігнацыянскае распазнаванне на практыцы. 

Адно мікраімгненне майго дня:

Я паглядаю на свой камп’ютар і ніяк не магу вырашыцца адкрыць файл. Хачу паспрабаваць дапісаць гэты артыкул. Збянтэжана думаю аб тым, што так я неўзабаве зноў забуксую. “А зрэшты, хто захоча чытаць тваю пісаніну?” “Ці не лепш вярнуцца да гэтага пазней, калі ты будзеш больш засяроджаным?” І тады я ўспамінаю, што апошні тэрмін напісання артыкула ўжо зусім блізка. Пачынае нарастаць трывога, але яна не дадае мне матывацыі, а хутчэй наадварот – я адчуваю сябе млявым і загразшым па вушы. Адначасова сваім перыферычным зрокам я заўважаю чыстае яснае зімовае неба і сонечныя водбліскі на оксфардскіх мурах. Святло хоча ўзняць мой настрой. У памяці ўсплывае выпадак, калі я крочыў па дарозе пад такім жа небам з высока паднятай галавой. Тады я толькі дапісаў дысертацыю і адчуваў сябе жывым, вольным… акрыленым. 

Малітва бацькоў

Добры Божа,
Ты даеш усё, што мы маем,
Ты – крыніца ўсіх нашых благаслаўленняў.
Мы дзякуем Табе і праслаўляем Цябе.

Дзякуем Табе за дар нашых дзяцей.

Дапамажы нам вызначыць ім межы
і тым не менш заахвоціць да адкрыцця свету.
Дай нам сілу і адвагу адносіцца да кожнага дня,
як да новага старту.

Няхай нашы дзеці спазнаюць Цябе, адзінага праўдзівага Бога,
і Езуса Хрыста, Якога Ты паслаў.

Няхай Твой Святы Дух дапаможа ім узрастаць
у веры, надзеі і любові,
каб яны зведалі супакой, праўду і дабро.

Няхай іх вушы чуюць Твой голас.
Няхай іх вочы бачаць Тваю прысутнасць ва ўсіх рэчах.
Няхай іх вусны абвяшчаюць Тваё слова.
Няхай іх сэрцы будуць Тваім жыллём.
Няхай іх рукі чыняць дабро.
Няхай іх ногі ідуць шляхам Езуса Хрыста,
Твайго Сына і нашага Пана.
Амэн.

Self-care. Клопат аб сабе

Не дзіўна, што існуе шмат дэфініцый self-care, калі ж гаворка ідзе пра індывідуальны і шматбаковы працэс. Для адных клопат аб сваё цела, розум і дух мае на мэце толькі добрае самаадчуванне. Для іншых гэты клопат азначае імкненне да чагосьці большага, чым проста праца, адносіны ці зараблянне грошай. Хтосьці скажа, што сэнс заключаецца ў стварэнні пачуцця дабрабыту і раўнавагі "зверху данізу, унутры і звонку". А нехта ўважліва ставіцца да сваіх патрэбаў, бо адчувае адказнасць за той выдатны механізм, які дае нам магчымасць працаваць і любіць, – за сваё цела і душу. Адзінае, з чым усе пагадзіліся б – клопат аб сабе крытычна неабходны для нас саміх і нашага акружэння.

Ткацтва палатна любові

Ойча, хочам аддаць Табе мужчын і жанчын гэтай зямлі,
сувязі з якімі парушыў гвалт,
тых, жыццё якіх знішчылі нянавісць, помста і прыніжэнне.
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.
Хочам аддаць Табе мужчын і жанчын зямлі,
з якімі повязі зніклі – парваныя, растаптаныя,
тых, каго прыгнятае самота,
забытых усімі, пакінутых, пагарджаных.
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.
Хочам аддаць Табе мужчын і жанчын зямлі,
жыццё якіх трымаецца на тоненькай нітачцы,
якія пакутуюць ад хваробы, старасці і жалобы,
якіх іншасць аддаляе ад рэшты.
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.
Хочам аддаць Табе мужчын і жанчын зямлі,
каторых горыч мінулага,
няшчасце, адмова кахання, цяжар і абыякавасць
звязалі, скруцілі, замкнулі ў сабе. 
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.

pastor Jacques Juillard

"Жаданне ёсць думзлачынства"

Пераклад “Desire is Thoughtcrime”  Andy Otto

"Свабода ёсць рабства", "Жаданне ёсць думзлачынства". Гэта фразы з антыўтопіі "1984" Джорджа Оруэла, які я нядаўна перачытаў пасля дзесяці ці нават больш гадоў. "1984" прадстаўляе трывожную карціну таталітарнага грамадства, дзе Вялікі Брат маніторыць кожнае месца, і лаяльнасць Партыі з'яўляецца мэтай жыцця. Фактычна, уся місія Вялікага Брата – знішчыць паняцце самасці. Нягледзячы на тое, што людзі звяртаюцца адзін да аднаго "таварыш", няма ніводнага памяшкання, дзе маглі б існаваць змястоўныя адносіны паміж імі. Сэкс для задавальнення знаходзіцца па-за законам. Шлюб зацверджваецца Партыяй не дзеля любові, але выключна, каб працягнуць род. Любоў зарэзерваваная толькі для Вялікага Брата. Індывідуальная ідэнтычнасць, унікальнасць, самасць не маюць ніякага сэнсу ў свеце "1984".

Самасць

 
Хрысціянства было рэвалюцыйным таму, што прынесла новы сэнс і годнасць чалавечай асобы, якія раней проста не існавалі. Так, рабства можна знайсці дагэтуль, але на самай справе, Бог, прыйшоўшы на зямлю як чалавек, узняў святасць асобы на боскі узровень. Езус паказаў, што нашае сапраўднае "я" існуе толькі ў Богу. Нашае фальшывае "я" – уцякае ад Бога і жыве для зла, граху, сапсаванасці, усіх тых рэчаў, якія падтрымлівае Вялікі Брат у "1984".

Духоўныя практыкаванні дапамагаюць нам убачыць два бакі нас саміх, пачынаючы ад непрыемнага распазнавання свайго фальшывага "я", пасля чаго мы адкрываем, што глыбей знаходзіцца нашае "я", якое жыве для Бога і такіх цнотаў як любоў, шчодрасць і пакора. Гэтае "я" атаясамліваецца з дарамі, жаданнямі, захапленнямі, марамі і спадзяваннямі, якія паходзяць ад Бога.

"Абраўшы шлях хлусні, мы не павінны дзівіцца, што праўда пазбягае нас, калі мы ўрэшце адчуваем у ёй патрэбу, і пануе блытаніна." Томас Мертан

Дэман поўдню або Рэцэпт ад бяздзейнасці

Лянота – гэта сфера духа. Пераможаш пакаяннем і самадысцыплінай

Roman Bielecki OP

Мы раслі, а лянота была побач. Мы смяяліся з гультаёў, якія сустракаліся ў дзіцячай літаратуры, у мульфільмах. З цягам часу гэтыя нявінныя, на выгляд, фрагменты, пачалі ўмешвацца ў наш уласны сцэнар спектакля, дзе мы самі сабе рэжысёры, харэографы і акторы. Але цяпер мы ўжо насамрэч шукаем рэцэпт ад бяздзейнасці, прагнем знайсці раўнавагу паміж адпачынкам і вымаганнямі, залатую сярэдзіну паміж пачуццём духоўнай агіды і жыццёвай прадукцыйнасцю.

Абнавіць гэты свет. Cтратэгія Касцёла для ўстойлівасці планеты

Шэлдан ледавік растае з прычыны змены клімату. Востраў Адэлаіда, Антарктыда

Renew This World Gary Gardner
У сваёй адгартацыі «Радасць Евангелля" папа Францішак звярнуўся з просьбай  аб прапановах для касцельнай рэформы, каб яна магла лепш адпавядаць патрэбам евангелізацыі ў сучасным свеце. Спадзяюся, што яго просьба выкліча моцную рэакцыю! Я меў магчымасць прысутнічаць у якасці назіральніка на канферэнцыі ў Ватыкане на тэму ўстойлівасці чалавецтва і прыроды, таму я хацеў бы прапанаваць некалькі думак аб тым, як Касцёл у наш час можа працаваць у напрамку ўстойлівасці, падтрымліваць інтарэсы бедных і місіянерскі рух у свеце.

Пяць парадаў, як любіць мацней

Насамрэч, існуе безліч спосабаў любіць і ўзрастаць у любові, але давайце зараз засяродзімся на пяці.

1. Убачыць хаця б адну добрую якасць.

Ва ўзаемаадносінах, асабліва тады, калі вы настроены крытычна і сварліва, задайце сабе пытанне: "Якая рыса характару гэтага чалавека з'яўляецца выдатнай? Што я не павінен выпускаць з-пад увагі?" Засяроджванне на якасці, якую вы цэніце, дапаможа вам справіцца з тымі рэчамі, якія сур'ёзна раздражняюць, змяніць накірунак сваіх пачуццяў і гутаркі ў цэлым.

2. Слухаць.

Магчыма, вы пражылі побач з чалавекам 40 год і можаце заканчваць фразу, якую ён пачынае гаварыць. Але вы ўсё яшчэ шмат чаго не ведаеце і не бачыце. Вы не здолееце зазірнуць у душу іншай асобе. Часам, каб даведацца, што трэба для яе зрабіць, дастаткова слухаць з адкрытасцю і ўвагай. Не думайце, што вы загадзя ведаеце, чаго ён хоча альбо чаму ёй балюча, альбо што магло б ашчаслівіць чалавека.

3. Дадаць крыху гумара.

Смех можа прынесці палёгку і вызваленне практычна ў любой сітуацыі. Магчыма, вы нясеце сябе занадта паважна. Магчыма, уцяжарваеце адносіны вялікай інтэнсіўнасцю і празмернымі чаканнямі. Дазваляйце сабе бачыць нагоду для гумара сярод штодзённых спраў.

4. Цаніць сілу добрай размовы.

Чаму так важна для людзей – знаходзяцца яны ў рамантычных адносінах ці ў сяброўскіх – развіваць агульныя інтарэсы. Калі мы ўдзельнічаем у доўгіх дыскусіях пра фільмы ці кнігі, пра пешыя вандроўкі ці любімы від спорту, мы даём адзін аднаму стымул і свежую энэргію розуму і сэрцу. Няма такога рэчыва, што замяніла б размову паміж людзьмі.

5. Працаваць у напрамку дабра для іншага.

Гэта цяжка зрабіць, пакуль вы захоплены сваім уласным жыццём. Час ад часу спытайце сябе: як я магу памагчы гэтаму чалавеку дамагчыся поспеху? Як я магу яго заахвоціць песціць надзеі і мары? Перамяшчаючы фокус на іншага чалавека, вы здолееце вызваліцца ад свайго  эгацэнтрызму і адкрыць сваё жыццё на мацнейшую і глыбейшую любоў.

Паводле Vinita Hampton Wright 

"Супакой ёсць абавязкам, супакой – магчымы"

"Супакой – абавязак, таму што кожны жыхар Зямлі, нягледзячы на тое, з якой краіны ён паходзіць, на якой мове выражае свае думкі і пачуцці, якое палітычнае і рэлігійнае credo кіруе ім у жыцці, заўсёды належыць да адзінай сям'і "чалавечага роду", якую ўжо старажытны мудрэц Цыцэрон лічыў "супольнасцю без межаў". 
Тым больш у гэтым перакананы чалавек веруючы, які ў кожным сваім бліжнім распазнае вобраз Таго, які "учыніў з аднаго ўвесь род чалавечы, каб рассяліўся ён па ўсёй паверхні зямлі" (Дз 17, 26). <...> Супакой – дар Хрыста, які для нас, хрысціян, становіцца заданнем.

Супакой – магчымы, бо захоўваць яго дазваляе асаблівы дар, дадзены чалавеку – дар розуму,
а менавіта:
здольнасць адрозніваць дабро ад зла,
здольнасць пазнаваць свае правы і, адначасова, правы іншага чалавека, і такім чынам, – абавязкі адносна іншых людзей;
здольнасць накіроўваць сваё жыццё да добрых мэтаў,
здольнасць выпраўляць памылкі, калі здарыцца іх зрабіць.

Вядома, магчымасць супакою не заўсёды бывае лёгкай: у незлічоных выпадках перашкоды выглядаюць такімі вялізнымі, што іх нельга пераадолець. Але яны ніколі такімі не з'яўляюцца:
калі два бакі здольныя даць доказы ўзаемнага разумення сваіх і чужых інтарэсаў, не выключаючы правільна зразуметага пачуцця нацыянальнага гонару;
калі здолеюць адзначыцца шырокімі поглядамі, якія ахопліваюць дабро іншых народаў і ўсяго чалавецтва;
калі будуць дальнабачнымі ў тым, што датычыцца наступстваў сваіх дзеянняў,
і калі велікадушна будуць мець добрую волю, якая ні ў чым не ўшчамляе абавязак адказнасці за свой край і суайчыннікаў.
Гэта вялікія вымаганні, але абавязковыя. Яны з'яўляюцца сапраўды "людзкімі", істотнымі для дабра ўсяго чалавецтва.

Кожны чалавек з пачуццём адказнасці павінен сур'ёзна задумацца над перспектывамі, перад якімі асцерагаў мой папярэднік папа Пій ХІІ: "З супакоем нічога не страчана, але ўсё можа быць страчана з вайной".


З гаміліі св.Яна Паўла ІІ напярэдадні візіта ў Велікабрытанію. 1982 год

Малітва папы Францішка ў мемарыяле Yad Vashem

Помнік дзецям, Yad Vashem. https://www.flickr.com/photos/joshuapaquin/18226992/

   

“Адам, дзе ты?” (Быц3,9)
Дзе ты, о, чалавек? Што ты прыйшоў?
У гэтым месцы мы яшчэ раз чуем рэха Божага пытання: "Адам, дзе ты?"

Гэтае пытанне напоўнена ўсім смуткам Айца, які страціў сваё дзіця.
Айцец ведаў рызыку свабоды; Ён ведаў, што яго дзеці могуць быць страчаныя... і яшчэ, магчыма, нават Айцец не мог сабе ўявіць настолькі вялікае падзенне, такую глыбокую прорву!
Тут, перад бязмежнай трагедыяй Халакоста, гэты крык – "Дзе ты?" – гучыць, нібы рэха, ледзь чутна ў неспасцігальнай бездані...

Адам, хто ты? Я больш не пазнаю цябе.
Хто ты, чалавек? Чым ты стаў?
На які жах ты аказаўся здольны?
Што прымусіла цябе падаць на такую глыбіню?
Вядома, гэта не пыл зямлі, з якой ты зроблены.
Пыл зямлі – добрая рэч, справа рук Маіх.
Вядома, гэта не дыханне жыцця, якое Я ўдыхнуў у цябе.
Гэта дыханне зыходзіць ад Мяне, і яно добрае (Быц 2,7).

Не, гэтая бездань – праца не толькі тваіх рук і твайго ўласнага сэрца ... Хто пашкодзіў цябе? Хто цябе знявечыў?
Хто навёў цябе на думку, што ты – гаспадар дабра і зла?
Хто пераканаў цябе, што ты стаўся богам? Мала таго, што ты катаваў і забіваў сваіх братоў і сясцёр, але ты ахвяраваў іх сабе, таму што ты зрабіў сам сябе богам.
Сёння, у гэтым месцы, мы зноў чуем голас Бога: "Адам, дзе ты?"

Тут з зямлі ўзнімаецца ціхі плач: "Змілуйся над намі, Пане".
Табе, Пане Божа наш, належыць справядлівасць; а на нашых тварах сорам і ганьба (Бар 1,15).
Вялікае зло напаткала нас, якога не было пад небам (Бар 2,2). Цяпер, Пане, пачуй нашу малітву, пачуй нашу просьбу, выратуй нас у Сваёй міласэрнасці. Выратуй нас ад гэтага жаху.
Усемагутны Пане, душа ў журбе кліча Цябе.
Пачуй, Пане, і злітуйся!
Мы зграшылі супраць Цябе. Ты валадарыш вечна. (Бар 3,1-2).

Узгадай нас у міласэрнасці Тваёй. Дай нам ласку саромецца таго, што мы, людзі, зрабілі, саромецца гэтага масавага ідалапаклонства, і таго, што мы пагарджалі і знішчалі сваё цела, якое Ты стварыў з зямлі, якое Ты ажывіў Сваім дыханнем жыцця. Ніколі зноў, Пане, ніколі зноў!
"Адам, дзе ты?"

Вось мы, Пане, асаромленыя тым, што чалавек, створаны па Твайму вобразу і падабенству, быў здольны зрабіць. 

Памятай пра нас у Сваёй міласэрнасці.


http://www.catholicnewsagency.com/news/pope-prays-at-holocaust-memorial-western-wall/

Ігнацыянскі спосаб кантэмпляцыі ў дзейным жыцці

Апосталы сабраліся каля Езуса і расказалі Яму ўсё, што зрабілі і чаму навучылі. І Ён сказаў ім: «Пайдзіце адны ў пустыннае месца і крыху адпачніце». Бо так шмат людзей прыходзіла і адыходзіла, што ім не было нават калі паесці. І адплылі яны ў пустыннае месца на чоўне адны.
Калі ўбачылі, што яны адплылі, шмат хто, даведаўшыся, пешкі збегліся туды з усіх гарадоў і апярэдзілі іх. Выйшаўшы з чоўна, Езус убачыў мноства людзей і змілаваўся над імі, бо яны былі як авечкі без пастыра. І пачаў іх многаму вучыць. (Марк 6, 30-34)

Аўтар: Andy Otto SJ.
Ігнацыянскі дух адчуваецца ў кульмінацыйным пункце гэтага фрагмента Евангелля: Спыніся. Паразважай. Зноў вярніся да працы. І паўтары.

Мы жывем у паспешлівым свеце раскладаў, тэрміновасці і зубрэння. Амаль заўсёды спраў занадта шмат, каб іх перарабіць, і няма часу спыніцца. Звычайна я планую свае дзеянні і складаю спісы спраў, якія хачу скончыць, і турбуюся, калі гэта не атрымліваецца дастакова хутка. У карпаратыўным свеце адбываецца тое ж самае. Дасягненне мэтаў і планаванне пакідаюць няшмат часу для адпачынку ці паўзы. Езус і Ягоныя вучні зведалі нешта падобнае. Куды б яны ні пайшлі, натоўпы сціскалі іх, людзі прасілі аздараўлення, малітвы, мудрасці. Вучні былі загружаныя так, што амаль не было калі паесці. Так здараецца і ў нашым жыцці. Калі я вяртаюся дадому, а мяне чакаюць нейкія справы, я вячэраю паспешліва. Наступствы могуць быць малапрыемнымі.

Пяць спосабаў стварыць добрае месца для малітвы

Раней ці пазней мы пачынаем разважаць, дзе і як стварыць добрыя ўмовы для малітвы. Вініта Хэмптон Райт (Vinita Hampton Wright) – аўтар і рэдактар выдаўніцства Loyola Press у ЗША – напісала ў сваім блогу аб значнасці месца малітвы і вылучыла пяць крокаў, пры дапамозе якіх можна вызначыць і стварыць адпаведную прастору. Застанецца толькі знайсці час. 

У хрысціянскім свеце – ці то ў малым мястэчку, ці то на вуліцах Рыма – існуе мноства месцаў для малітвы. Са старажытных часоў людзі, якія шукалі Бога, ведалі, што месца мае значэнне. Мае значэнне, ці з'яўляецца яно перапоўненай залай, ці кляштарнай келлю, ці напоўнена рэхам галасоў, цішынёй, музыкай ці птушыным спевам. Мае значэнне, як пахне ў месцы малітвы, якія колеры навокал, якія тэкстуры, ці адчуваецца лёгкі ветрык з акна або холад каменнай лавы. 

Мы выдаткавалі стагоддзі на стварэнне адпаведных месцаў, якія дапамагаюць нам маліцца. Многія з іх захаваліся як велічныя храмы або ціхія кляштары. Некаторыя з іх зараз нагадваюць музеі. І ўсё ж дагэтуль мае значэнне, дзе мы прабываем падчас размовы з Богам. Гэта істотна ў маім горадзе, на маёй вуліцы і нават у маім доме.

Лета – выдатная магчымасць паназіраць за сваімі адчуваннямі ў розных месцах і ў розных абставінах і нават на рознай хуткасці – падчас шпацыраў пехатою, на ровары і г.д. Можна пачаць з наступных пытанняў:

• Як я фізічна адчуваю сябе ў гэтым месцы? Ці магу я расслабіцца, ці штосьці выклікае трывогу? Адчуваю бадзёрасць ці нуду, камфорт ці знэрваванасць?
• Што мне б хацелася рабіць у гэтым месцы? Заплюшчыць вочы і адпачываць? Або пачытаць?  Падумаць? Працаваць? Паразмаўляць з кім-небудзь?
• Ці не нагадвае гэтае месца аб нейкіх істотных падзеях, людзях, мясцінах з майго мінулага? Калі так, то якім чынам?

Прапаную пяць крокаў, якія дапамогуць вам пачаць ствараць добрыя ўмовы для малітвы. Дайшоўшы да пункта №3, вы самі зможаце вынайсці свае спосабы, які будуць працаваць толькі для вас.

Тым, якія страцілі сваю надзею і сваё валадарства

Так кажа Пан:
Я звяртаюся да цябе, маё любае дзіця,
Таму што твае малітвы і твае нараканні
дасягнулі маіх вушэй:
"Божа мой, чаму мяне пакінуў?.."
Як злодзей, уночы,
гаспадар вінаградніка адведаў сваю ўласнасць,
падрэзаў галінкі,
спаліў няплодныя бутоны.
Вось ён, без ззяння і славы,
без прывабнага выгляду,
нібы ўдараны перуном Божым
і знішчаны з зямлі жывых.
Гледзячы на цябе, сябры высміхалі тваё цярпенне:
ківалі галовамі, кажучы:
"Хваліўся Богам! Няхай Бог яго збавіць!"
...Ці ж бы Айцец мог забыцца
пра плод сваёй любові?..
То адчыні ж свае вушы на агонь маіх слоў,
каб я залячыў твае раны,
і аддай мне сваю веру,
каб падняць цябе з зямлі,
бо ты страціў усю надзею.
– Так кажа Пан –
Панясеш маю надзею.
Напішу маё імя на тваіх ранах,
і яны расцвітуць,
як ружы вясной.
Новымі сокамі напоўняцца твае бутоны,
каб прынесці багаты плён.
Учыню цябе маім сведкам.
Назаву цябе: "Мой Світанак і мая Радасць".
Зноў мой народ наблізіцца да твайго дому,
стане тваёй крэпасцю.
Як нашыйнік, атуліць цябе хвалой.
І загучыць голас:
"Прыйдзіце ўбачыць цуды Пана!
Выбраў слабога, каб быць нашай сілай,
перамяніў яго цярпенне ў гімн любові!"
І скажаш тады сабе ў сэрцы:
"Адкуль прыйшло да мяне гэтае другое жыццё,
да мяне, высмаглага і пакінутага?
Хто напоўніў мяне шчасцем?
Благаслаўлёны будзь, о, Пане,
Які адчыніў сваё валадарства
ўсім тым, якія згубілі свае!"

ks.Hilaire Léonard-Etienne

Пераклад з польскай мовы.
 З блогу сястры Малгажаты Хмялеўскай
Вельмі... Але, магчыма, я зрабіла пераклад з перакладу.

Не сядзі

не сядзі ў фатэлі

склаўшы рукі
чакаючы
невядома на што
калі хочаш
споўніць мары
мусіш зрабіць гэта сёння
заўтра няпэўнае
можа не стацца
ці пайсці бокам
зусім іншым шляхам
у другую хату
тваё толькі сёння
трывае хвіліну
неспадзявана
адыйдзе бясследна
калі ўжо пойдзе
яго не дагоніш
бо ўсе сляды
хавае дакладна
ніхто да яго
не пакажа дарогі

маеш толькі сёння
што трывае хвіліну

той жыў сапраўдна
хто не прадаў мары

кс.Вацлаў Бурыла

Калі ласка. Казка

tracyturnerart.com

Было гэта даўным даўно. У адным далёкім каралеўстве ў маляўнічай даліне быў чарадзейны сад. З пагорку відаць былі прыгожыя дрэвы, якія ў ім раслі, дзівосныя кветкі і фантаны. На жаль, брама ў сад была замкнёная. Кожны хацеў бы ўвайсці туды, але як гэта зрабіць? Можа, праз мур? Не паспелі людзі так падумаць, як ён стаў яшчэ вышэйшым. Можа, разбіць браму? Узыўшы тоўстую бэльку, яны ўдарылі па моцнай браме. Марна! Зламалася бэлька. Можа, спаліць гэтую браму? Дарэмна стараліся! Агонь так і не разгарэўся. 

Бязрадна апусцілі рукі. Тады да ўваходу ў чарадзейны сад падыйшло малое дзіця і прамовіла адно кароткае "Калі ласка". І брама адразу ж адчынілася. Дзіця лёгка і без перашкод прайшло праз яе ў сад. 

Пераклад з польскай мовы

Ранішнія малітвы

Я б хацеў, каб кожны адчуваў радасць быцця хрысціянінам. Каб штодзённа ў прыгожай ранішняй малітве казаў:
„Кланяюся Табе, мой Божа, і люблю Цябе ўсім маім сэрцам. Дзякую Табе за тое, што стварыў мяне і зрабіў хрысціянінам„

Бэнэдыкт XVI

Пра хатнюю працу – толькі факты

1. З пылу ўтвараюцца чароўныя зайчыкі, якія вельмі ціха сябе паводзяць.
2. Не трэба так часта пыласосіць – зношваецца ж дыван.
3. Лямпачкі, злёгку пакрытыя пылам, даюць мяккае рамантычнае асвятленне.
4. Пыл – выдатны акцэнт для канры-стыля памяшкання.
5. Тонкая плёнка на нявымытых вокнах бароніць ад шкодных сонечных промняў.
6. Дзеля навуковага эксперыменту падтрымлівайце ўсё, што расце ў халадзільніку. Гэта ваш шанец вынайсці лек ад сур'ёзнага захворвання.
7. Хай павуцінне збіраецца на працягу года для сапраўды фантастычнага інтэр'ера на Хэлоўін.
8. Толькі пасля прыбірання збіраецца шмат бруду і пылу. Праз некаторы час ужо не становіцца горш, так што няма неабходнасці падтрымліваць чысціню.
9. Паркетныя падлогі патрабуюць толькі штотыднёвага вальса ў разношаных тэпцях.
10. Калі вы спяшаецеся, проста падмяціце пакой адным позіркам.
11. Пакіньце пыласос сярод хаты  –  і госці падумаюць, што яны заспелі вас падчас прыбірання.
12. Памятайце: чыстыя хаты не трываюць доўга, але абдымкі і пацалункі – так!

Толькі Ты

толькі Ты Пане
здольны быць са мною
ў маёй самоце
для прысутнасці
трэба любоў
не дастаткова часу
які можа скамянець
як сэрца чалавека
і можа аслепнуць
як адкрытыя вочы
што абыякава
паўз слёз праходзяць
загледзіўшыся ў сябе занадта

Шлюбнае благаслаўленне

Няхай дарога выходзіць вам насустрач.
Хай вецер заўсёды будзе для вас спадарожным.
Няхай сонца грэе вашыя твары,
а дождж – палівае вашыя палеткі.
Сонца сяброўства няхай вядзе вас па адных шляхах.
Хай дзіцячы смех напоўніць ваш дом.
Няхай радасць жыцця адно для другога
выклікае усмешку на вашых вуснах
і асвятляе ззяннем вашыя вочы,
А калі вечнасць узгадае вас напрыканцы жыцця,
прасякнутага любоўю,
хай добры Бог прыме вас у свае далоні,
якія падтрымлівалі вас усе доўгія,
поўныя радасці дні.
Няхай жа Ён схавае тады вас у Сваіх абдымках.
А сёння няхай Дух Любові паселіцца ў вашых сэрцах.
 

Амэн.

Урывак з рамана Элізы Ажэшка "Над Неманам" у перакладзе Анатоля Бутэвіча. З прамовы шафера:

Які ж прыгожы гэты лаўровы вянок – быць паненкай! І як жа яго не
шкадаваць! Трэба абліць яго горкімі слязьмі, бо якое ж то было б сэрца гэткай
пекнай панны, калі б яна сённяшнім днём не паплакала? Але я так скажу,
што няма на свеце нічога больш натуральнага для чалавека, як жаніцьба,
якую Бог, што стварыў неба, зямлю і залацістыя зоркі, устанавіў для шчасця
чалавечага. Няма тут прычыны плакаць і гараваць. Бо ты, панна маладая,
хоць і пазбаўляешся бацькоўскага пеставання, але набываеш сябра вернага
на векі вякоў, аж да самага скону. А ты, пане малады, вазьмі сабе на ўвагу,
як Бога весяліць яркае сонца, так весяліць мужа добрая жонка. <...>

Дык няхай дні вашага жыцця звіваюцца, як у гэтым вянку
перапляліся светлыя кветкі з цёмнымі; усе яны адчуваюць аднолькавую
асалоду, бо ўсе абдымаюць адна адну. І трывогі, што змяняюцца радасцю, і
радасць, што змяняецца трывогамі, пераносьце з душэўным спакоем,
чэрпайце суцяшэнне ва ўзаемным каханні.