Штодзённасць – гэта танец чалавека і Бога. Адзін робіць крок наперад, а іншы – прымае і падтрымлівае гэты рух, той глыбокі рух сэрца, які апярэджвае чыны, словы і думкі. Крок назад. Крок наперад. І ёсць час на паўзы ў гэтым танцы: хвіліны цішыні, калі чалавек і Бог глядзяць адзін аднаму ў вочы.
Словы не павінны падбірацца, як пазлы, утвараць шчыльную карцінку без ніводнай дзіркі. Праз тыя трэшчыны і разломы, якія зіяюць у тканіне тэксту, пранікне святло. Магчыма. Надзея і шанец праліцца святлу.
Якім будзённым здаецца цуд няўдзячнаму сэрцу. Нібы так і трэба. Ну, так, было цяжка - і Бог памог. Хіба Ён не павінен быў? А хіба павінен?
"Калі мудрацы адыйшлі", трэба спадзявацца толькі на анёлаў.
Каб закваска змяніла муку з вадой у цеста для хлеба, яе спачатку трэба добра перамяшаць з гэтай мукой. Евангельскую закваску – з усім сваім жыццём, з марамі і дробязямі, ды так, каб не засталося "сухога месца" і пакінутых камочкаў. А потым чакаць у цішыні, і не губляць цяпло.
Бывае, стамляешся ад слоў. Ад інфармацыйных знешніх патокаў і ад
унутранага агучвання думак, сумненняў, каментарыяў да ўсяго, што
адбываецца, ды скаргаў на тое, чаго не здарылася. Павелічэнне колькасці
слоў непазбежна вядзе да фальшы. Спачатку слова ці два, лёгкі дысананс,
потым больш і больш, нібы разагнаную машыну крыху заносіць на паваротах.
Але спыняцца нельга, бо немагчыма. А Езус прапануе спыніцца. Выйсці з
машыны, пачакаць Яго. Дазволіць свету, клопатам, іншым аўтамабілям
несціся далей, і толькі слухаць і глядзець.
Гэтае Божае "Нарэшце!" – паралітыку, якога прынеслі сябры, знойдзенай авечцы, адной з сотні, уваскрэсеным дзецям, і будучым вучням, якія першы раз зірнулі Езусу ў вочы, – усім доўгачаканым і доўгашуканым. Радасць сустрэчы.
