Восень па дарозе на працу

Мінск. Вул.Альшэўскага

Ранічка

П’ю за тваё нараджэнне, новы дзень!
Узнімаю кубак празрыстага жыцця і ўсміхаюся табе.
Ды што там, я зазіраю табе ў вочы, як цікаваму незнаёмцу.
Вітаю цябе гэтым кубкам вады на парозе светлага неба.
Ты – мой дзень, але цябе не будзе без дзён усіх іншых людзей, істот і стварэнняў.
Цябе афарбуюць у свае колеры мае блізкія і далёкія.
То будзь для іх добрым, удалым, сапраўдным.
“Добры дзень!” – вітаюцца людзі.
Мой “Добры дзень!” – усяму свету.

Хрост дзяцей у Касцеле

Мы "прайшлі праз гэта" ўжо тройчы, хрысцячы сваіх дзетак, таму можна сваімі радамі і думкамі падзяліцца. Надыйшоў час напісаць сур'ёзны грунтоўны артыкул аб устанаўленні і развіціі абраду хроста, прывесці розныя погляды і разгледзець супярэчлівасці, вытлумачыць да яснасці і данесці да кожнага. Толькі хто і каму гэта будзе рабіць, не ведаю, бо я напішу зусім не так: успаміны, крыху тэорыі і карысных спасылак па тэме, каб вы маглі ведаць больш. Звычайна афіцыйная інфармацыя падаецца спачатку, а аповеды з жыцця – на дэсерт, але зробім наадварот.

Концепция бесконечности

Едем вчера вечером в большой магазин на машине. Детям обещаны игрушки. Настроение можно назвать одним словом – "предвкушение". Внезапно Янка говорит:
– Я – это бесконечность.
– Ты о чем?
– Ну, как же, вот буква Я – последняя буква алфавита. А мы же живём все...
–  ...
– Ну, как вы не понимаете. Я означает БЕСКОНЕЧНОСТЬ. Вы ведь можете ее везде увидеть.
–  ...
– Посмотрите на небо, да везде! – она показывает рукой на небо и вокруг себя. Как она и подозревает, мы не понимаем, что именно она хочет объяснить, улыбаемся:
– Посмотрите на Янку и увидите бесконечность!
Машина повернула к магазину, разговор перешел на другое. Она не обиделась на нас, и может быть, еще поделится своими наблюдениями.

Адказ

– Пане мой, як Ты вытрымліваеш мае думкі, глупствы, скаргі і ўздыханні, якімі я засыпаю Цябе ўвесь дзень?
– Справа не ў тым, ЯК, справа ў тым – ЧАМУ...

Понадобились мне

Понадобились мне новые ключи. Захожу в мастерскую. У прилавка — мужчина лет  шестидесяти.
— Я — Кеннет Бауэре, — представился он и включил станок.
Над его головой я увидел портрет длинноволосого старика.
— Ты знаешь — кто это? — спросил мистер Бауэре. — Мой дедушка — Альберт Эйнштейн! Я выразил изумление.
— Вы — еврей? — говорю. Надо же было что-то сказать.
— Я — американец, — ответил Кеннет Бауэре, не прерывая работы.
Затем указал на старинную фотографию. Пожилой мужчина в очках склонился над книгой.
— Ты знаешь, кто это? — спросил мистер Бауэре. — Великий ирландский писатель Джойс... Мой дядя!
— Значит, вы — ирландец? — сказал я. Надо же было что-то сказать.
— Я — американец, — ответил Кеннет Бауэре, не прерывая работы, — теперь взгляни сюда.
Он показал мне цветной фотоснимок. Чернокожий боксер облокотился на канаты ринга.
— Узнаешь? Это великий боксер Мохаммед Али. Мой племянник...
Признаться, я несколько оробел. Кеннет Бауэре выглядел совершенно здоровым. Взгляд его был насмешлив и проницателен.
— Значит, вы — мусульманин? — сказал я. Надо же было что-то сказать.
— Я—американец.—ответил Кеннет Бауэре, не прерывая работы.
— Эти люди — ваши родственники?
— Да, — сказал он.
— Все эти люди — родственники?
— Безусловно, — сказал он.
— Люди всего мира? Всех национальностей? Всех эпох?
— Ты абсолютно прав, — сказал мистер Бауэре, — ты умнее, чем я думал.
Он закончил работу и протянул мне ключи. Я поблагодарил и расплатился. Мистер Бауэре с достоинством кивнул. Уходя, я еще раз спросил:
— Все люди мира — родственники? Братья?
— Вне малейшего сомнения, — ответил Бауэре и добавил: — Будешь в нашем районе, занеси мне свою фотографию...

Сергей Довлатов.
Марш Одиноких из Сборника "Малоизвестный Довлатов"

Практычныя заўвагі, як не запрацавацца

З цягам часу паток інфармацыі, рад і даведак атрымліваецца фільтраваць больш-менш удала, стасуючы да сваіх патрэб і густаў. Дарастаючы (або дэградуючы), змяняеш "ліст для чытання". Вядома, яго змест таксама ўплывае на будучыя перамены. За апошнія тры гады адпала вялікая колькасць рэсурсаў і крыніц, бо інфармацыя здаецца мне ілюзорнай, упрыгожанай і фальшывай. Нават калі аўтары і не хацелі да мяне нешта данесці, а толькі выклікаць пазітыўныя эмоцыі, то звычайна час лічу змарнаваным. Гэтага мала, знешняга і лёгкага. Сапраўдная змена эмацыянальнага стану адбываецца ў глыбіні чалавечага сэрца. Было б дзіўна дапускаць туды павярхоўнасць незнаёмых людзей і думак. Але тэма завялікая для двух сказаў, вядома.

Канешне, больш зразумела было б прыводзіць прыклады, пісаць рэцэнзіі, але я безадказна іх пакіну ўбаку. Увогуле, я рэдка даю парады. На жаль, не з-за прыгожай прычыны "а што пра мяне падумаюць людзі", а з-за сваёй няўважлівасці і ляноты. Пакуль здагадаешся, няма каму казаць :)

Але тлумачыць тое, што кожнаму трэба перажыць самому і прапусціць праз сваю глыбіню? Напэўна, не. Вось як адрозніць: дзе святло маяка, а дзе падманлівыя агні – такіх "падказак" я й сама заўсёды шукаю.

Празрыстасць

Пачатак верасня – цудоўны і няпросты час. З летняга на восеньскае змяняецца паветра, дзеці вяртаюцца ў садочкі і школы, стомленыя дарослыя цешацца добраму ўраджаю, хай сабе маленькаму, але свайму. А можа рады за суседзяў, каб у зімовы вечар на нешта смачнае зазірнуць да іх у госці... Але пакуль што столькі ўсяго не паспяваюць і збіваюцца з ног і добрага настрою.

Напрыканцы жніўня міжволі робіцца сумна ад развітання з летам, але першы месяц восені – з лёккім верасовым пахам і прахалодай – прыходзіць, як даўні сябра, што з ілюзій вяртае ў рэальнасць. Да мараў трэба дадаць нямала працы, да клопату – супакою, да веры – учынкаў, да жыцця – любові.

Я прымаю цябе, жыццё,
Неспакойным і ціхім зусім,
Цвёрдым, нібы стальное ліццё,
I празрыстым, як верасня дым.
Для мяне ты не дзённы госць,
Я цябе несканчоным лічу
I прымаю —
                       якое ёсць,
Каб аддаць —
                         якое хачу.

Еўдакія Лось