Глядзі, вучыся, жыві!

Створаныя каб гарэць і свяціць, адораныя энергіяй, здольнасцямі, унутранай сілай, якая рухае нас наперад і шукае накірунак, – што мы паспяваем за зямное жыццё? Адольваем цяжкасці, перасоўваем горы працы, правальваемся, узнімаемся ўгору, дзякуем за сяброў, але ці не ахоплівае нарэшце адчуванне, што ходзім па замкнутым коле? Нехта заўважыў, што людзі ўвесь час складаюць з тых самых кубікаў розныя пірамідкі, змяняюць канфігурацыю і лічаць навіной. Нешта ў глыбіні душы падказвае, што не так усё безнадзейна.

Птушаняты

Дзеці ў школе дарослым нагадваюць птушанят, якія хутка растуць і вось-вось разлятуцца па свеце. Таму так хочацца затрымаць іх у кадры. Вось пачатковая школа маёй мамы. Яна сядзіць пасярэдзіне, злева ад шыльды з надпісам, трымае кветкі, як і іншыя дзяўчаткі. Шчасліва ўсміхаецца, любіць навуку і настаўніцу. Год прыкладна 1950.

 

Учора пачатковую школу скончыў старэйшы сын. Скончыў выдатна, таксама любіць чытаць і вучыцца. Дзеці радыя і сумныя, бо не вельмі зразумела, што чакае далей, калі першай настаўніцы не будзе побач.

Убачыла нігерыйскую прымаўку, што патрэбна цэлая вёска, каб выгадаваць дзіця. Сапраўды, з усіх тых добрых, таленавітых, спраўных людзей, якія прымалі і прымаюць удзел у гадаванні-выхаванні нашых дзяцей, атрымалася б немалая весачка.

Святая Рита – святая невозможного

«Она могла бы стать посредственной или даже очень плохой христианкой, ожесточенной страданиями и подстрекаемой к бунту. Но она была святой» А. Трапе.

Такое суждение самого позднего и авторитетного биографа святой Риты из Кашии позволяет нам реалистично подойти к одному из наиболее популярных и широко известных персонажей христианской истории. В культе этой святой есть чтото необъяснимое. Жившая в конце четырнадцатого и в первой половине пятнадцатого веков, сразу же призванная и почитаемая как святая, Рита, тем не менее, была причислена к лику святых только в 1628 году, а канонизирована лишь в 1900 году. Однако христианский народ всегда выказывал к ней невероятную привязанность, естественно, по причине творимых ею чудес, а также изза легенд, которыми, по рассказам, так богата была ее жизнь. Поэтому ее ласково называли «святой невозможного», то есть святой, у которой можно просить помощи в самых отчаянных и неразрешимых ситуациях.

Кс. Кшыштаф. Крамяніца

Просмотреть увеличенную карту

Чаму мы  пакінулі (нарэшце!) усе свае справы і паехалі ў гэтую вёску ў Зельвенскім райне? Таму што там да канца чэрвеня яшчэ пробашчам з'яўляецца кс.Кшыштаф Янас. Таму што ён вяртаецца ў Польшчу пасля 19 год працы ў Беларусі. Таму што ўсяго тры гады ў часы нашай маладосці ён быў пробашчам у Ашмянах, дзе мы жылі. І забыцца гэты час і гэтага цудоўнага чалавека проста немагчыма.

Хіба такім уступам да альбому з фотаздымкамі ў Facebook можна хоць нешта патлумачыць? Канешне ж, не. Таму адразу з'явіліся каментары. 

Danuta Karpowicz To nawet nie jest człowiek, którego się nie da zapomnieć, to człowiek, który kształtował nasze życie, który był jego znaczącą, istotną częścią i nią pozostał, więc dopóki żyjemy -On jest z nami! - Nasz skromny, radosny Ks. Krzysztof!

Anna Pieszko I co najwazniejsze: ni do czego nie zmuszał, nic nie nażucał, po-prostu był sobą.I tak chciało się być obok niego.

Калі ласка. Казка

tracyturnerart.com

Было гэта даўным даўно. У адным далёкім каралеўстве ў маляўнічай даліне быў чарадзейны сад. З пагорку відаць былі прыгожыя дрэвы, якія ў ім раслі, дзівосныя кветкі і фантаны. На жаль, брама ў сад была замкнёная. Кожны хацеў бы ўвайсці туды, але як гэта зрабіць? Можа, праз мур? Не паспелі людзі так падумаць, як ён стаў яшчэ вышэйшым. Можа, разбіць браму? Узыўшы тоўстую бэльку, яны ўдарылі па моцнай браме. Марна! Зламалася бэлька. Можа, спаліць гэтую браму? Дарэмна стараліся! Агонь так і не разгарэўся. 

Бязрадна апусцілі рукі. Тады да ўваходу ў чарадзейны сад падыйшло малое дзіця і прамовіла адно кароткае "Калі ласка". І брама адразу ж адчынілася. Дзіця лёгка і без перашкод прайшло праз яе ў сад. 

Пераклад з польскай мовы

Шлях з затуленымі вачыма

Гісторыю пра Елісея і аслепленае сірыйске войска немагчыма чытаць без усмешкі і захаплення (4 Цар 6:8-23). Кожны валадар хацеў бы мець на сваёй службе такога чалавека, як прарок Елісей, каб ведаць тое, што вораг гаворыць шэптам пад вялікай таямніцай. Ізраільскі цар атрымліваў ад Елісея папярэджанні пра кожную засаду, кожную вераломную пастку, якую рыхтавалі ворагі. "Не можа быць! Як?!" – чарговы раз усклікаў сірыйскі цар. Шукалі здрайцу сярод сваіх, пакуль не данеслі пра чалавека Божага Елісея.

Штосьці падказвала сірыйцам, што купіць яго не ўдасца. У тыя часы таксама многім хацелася верыць, што "няма чалавека – няма праблемы", таму варыянтаў вырашэння было няшмат. Высылаем войска, ліквідуем перашкоду (усяго адзін чалавек – дробязь якая!), і перамагаем у вайне. Думаю, той ваявода, што вырушыў на Елісея, не вагаючыся зруйнаваў бы ўвесь горад, дзе жыў прарок. Галоўнае – вынік, а не кошт...

Ці ты князь, ці ты не

Гэтая казка ўзнікла за паўтары гадзіны адным жнівеньскім днём, пакуль спаў у вазочку малодшы сын, якому тады было два месяцы. Памятаю лаўку пад высокім дрэвам, цёплы ветрык і дзіўны жартаўлівы настрой, з якім лёгка, весела (і крышачку сумна) "убачыла" гэту гісторыю, прыдумаўшы толькі першы сказ. А астатняе напісалася само. Так і не змяніла ні слова, хоць і вялікай каштоўнасці ў ёй не бачу. Чаму публікую? Менавіта дзеля ўсмешкі, з якой перачытала гісторыю я сама, і якая, спадзяюся, перадасца і чытачу. 

Здымак зроблены ў жніўні таго ж 2009 году. Так выглядаў захад сонца амаль кожны вечар з нашага акна.
Толькі зараз пабудовы нагадалі мне зубчастыя сцены вялікага палаца на фоне барвовага неба...

Жыў калісьці князь, які не ведаў, што ён князь. Як і чаму, дакладна ніхто сказаць не можа. Адны кажуць, што нехта на балі пажартаваў над княжычам-падлеткам. Маўляў, які ж ты князь? Паглядзі, вунь або той – сапраўдны, а ты… Бо гадавалі княжыча нібыта вельмі проста, і выглядаў ён, як хлапчына з якога-небудзь фальварку. Вядома ж, бацькі так разумелі добрае выхаванне і хацелі, як лепш. Але ад занадта разумнага гадавання дзецям бывае ўсё жыццё перакруціцца. Дык вось той княжыч нібы так узяў у галаву, што ніякі ён не князь, што й паверыў.

Другія мяркуюць, што ён прыкідваўся, быццам бы забыўся. Ён толькі чакае адпаведнага часу, нешта задумаў. Трэція… Нарэшце, як там тое ні сталася і ці быў хто вінаваты, але сышоў княжыч з палаца і пасяліўся з простым людам. Бацькі загадалі нікому не чапляцца да яго, не распытваць, не настойваць.

З Марыяй – Ружанец, Гадзінкі, Акафіст

Надыйшоў прыгожы вясновы месяц, прысвечаны Найсвяцейшай Панне Марыі. Спеў птушак і водар кветак, маладую лістоту дрэў і чысты блакіт нябёсаў, спадзяванні і радасць, усё захапленне красой зямлі ў гэтыя дні людзі складаюць да ног Божай Маці...

На маёвых набажэнствах у касцёлах ці каля вясковых крыжоў адмаўляецца або спяваецца узнёслая Літанія да Найсвяцейшай Панны Марыi. Не будзем пачувацца абмежаванымі адной прыгожай малітвай і далучым яшчэ Святы ружанец, Гадзінкі і Акафісты.


Ружанец – само Евангелле ў скарочаным выглядзе. Маліцца на ружанцы не цяжка. Падчас дваццаці яго таямніцаў мы разважаем падзеі жыцця Езуса Хрыста і Ягонай Маці. Святы Айцец Павел VI зазначаў, што паўтор малітвы "Вітай, Марыя" з'яўляецца своеасаблівым фонам для роздуму. Хрыстос, пра якога гаворыцца ў кожным Анельскім Прывітанні, – Той самы, пра якога распавядае кожная наступная таямніца: Божы Сын і Сын Марыі, народжаны ў Бэтлеемскую ноч, ахвяраваны ў святыні, паглыблены ў выкананне справы Айца, у Кане Галілейскай і на Апошняй Вячэры, абцяжараны крыжам, каранаваны цернем, паміраючы на Галгофе, і – уваскрослы, які ўзыходзіць у хвалу Айца Нябеснага, каб спаслаць дары Духа.

Важна зразумець, што акрамя праслаўлення і просьбы, ружанцовая малітва мае яшчэ вельмі істотны элемент: разважанне. Калі яго няма, то ружанец становіцца падобным на цела без душы, а малітва на ім – усяго толькі паўторам формул.

Больш падрабязна пра цікавую гісторыю ружанца, з якіх частак ён складаецца і як на ім маліцца – у матэрыяле "Святы ружанец".  

Назва "Гадзінкі" паходзіць ад слова гадзіна. У кляштарах малітвы, якія законнікі адгаворваюць у пэўныя гадзіны дня, маюць назву "Літургія гадзінаў" (Liturgia horarum). Спевы гімнаў і ма­літваў Гадзінак укладзеныя па прыкладу "Літургіі гадзін", адкуль іх асобныя назвы: Ютрань, Першая, Трэцяя Гадзіна, Нешпары і г.д.
Малітва Гадзінак праслаўляе таямніцу Беззаганнага Пачацця Багародзіцы, якая Божаю Ласкаю была захаваная ад першароднага граху.

Гадзінкі аб Беззаганным Пачацці Найсвяцейшай Панны Марыі

Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny

Акафіст – літургічны гімн у візантыйскім абрадзе. Назва паходзіць ад грэцкага akathistos – не-сядзіць. Такім чынам, адмаўляецца стоячы, выражаючы гэтай паставай годнасць дзяцей Божых. Лічыцца найбольш старажытным спевам у гонар Багародзіцы.

АКАФІСТ Найсвяцейшай Багародзіцы

АКАФІСТ УСЯСЬВЯТОЙ БАГАРОДЗІЦЫ Ў ГОНАР ІКОНЫ ЧЭНСТАХОЎСКАЙ (НЕПЕРАМОЖНАЯ ПЕРАМОГА) 


AKATYST ku czci Bogurodzicy