Па дарозе ў Эмаус

Не ўсім так шчасціць – ісці ўдваіх і разважаць над агульнай бядой. Часцей чалавек гаворыць сам з сабой, маркотна шыбуючы скрозь час і прастору. Сам сабе даводзіць пра наканаванасць, сам сабе вызначае кірунак, скардзіцца на беспрытульнасць, сам з сабой раіцца, як (і ці варта) жыць далей… Раптам іншы голас спытае: “Аб чым гэта ты? Што сталася?” І сэрца здранцвее, зайшоўшыся ад болю. Расказаць каму іншаму гэтае ўсё? Каму Іншаму? (Вялікая літара ўзнікне значна пазней.)

Ці ўжо здолее той небарака разважаць не толькі з сабой, ганяючы думкі па замкнёным коле? Ці раскажа аб тым, што бяжыць, адхіснуўшыся ў жаху ад месца, дзе памерла надзея, дзе твары сяброў паглынула цемра, якой, здавалася, ужо не вярнуцца ніколі? Святла больш няма, разумееш, Падарожны? Мітусня, засцярогі і плач. Ды чуткі, якім няма веры. Не, няма веры радасным чуткам, усё дарэмна. А мы спадзяваліся, ведаеш…

“Ох, якія ж дурні ды яшчэ і маруды!” – так смешна мог бы ўсклікнуць і рассмяяцца толькі нехта найбліжэйшы, найлепшы. Здымем абутак, пачнем спачатку – ад Майсея – крок па кроку выходзіць з кола змрочных думак. Заслухаўшыся, не ўберагчы сэрца ад іскраў таго агню, які ўсё распальвае, нязгасны. Ноч падступіць, зірне ў вочы, каб спахапіліся ў апошні момант: “Застанься, пабудзь… Хоць нябачным”.

Значнасць асабістага выбару

Нядаўна прачытала з цікаўнасцю, але без асаблівай увагі, каментар Кэрал Мэйерс (Carol Meyers), амерыканскай даследчыцы Бібліі, аб постацях жанчын-павітух, якія з’яўляюцца ў першым раздзеле кнігі Зыходу. У гэтыя дні нечакана актуальнасць іх павялічылася, так што мне захацелася падзяліцца некаторымі сваімі разважаннямі. Фрагмент з кнігі Зыходу – з Бібліі на падставе рукапісаў кс. У.Чарняўскага.

“І сказаў цар егіпецкі павітухам гебрайскім, адна з якіх звалася Сэфраю, другая – Пуваю, загадваючы ім: “Калі будзеце прымаць роды ў гебраяк і надыдзе час нараджэння, то глядзіце: калі будзе (дзіця) мужчынскага роду – забівайце яго; калі будзе жаночага роду – захоўвайце”. Але павітухі шанавалі Бога і не зрабілі згодна пастановы цара егіпецкага, а зберагалі хлопчыкаў. <…> Таму Бог добра абыйшоўся з павітухамі, а народ разрастаўся і рабіўся вельмі дужым; і таму, што павітухі шанавалі Бога, Ён пабудаваў ім дамы.” Зых 1, 15-21

На першы погляд, дзіўна, што кніга Зыходу не падае імені галоўнага прыгнятальніка габрэйскага народа, фараона. Але, магчыма, менавіта на забыццё і безыменнасць ён заслужыў сваімі дзеяннямі. “Аблічча Пана супраць тых, хто чыніць зло, каб памяць пра іх сцерці з зямлі” Пс 34 (33), 17.