28/08/2012

Мелодыя для Кангрэса

Учора ў Белдзяржфілармоніі адбыўся канцэрт I,CULTURE Orchestra. У праграме былі чатыры творы вядомых кампазітараў. Пасля кароткай прамовы аб аркестры, таленавітым 20-гадовым дырыжоры Іллічы Рывасе, самім праекце і апекунах прынеслі крэслы і пюпітр для салістаў. Адзін з іх устаў, і па гучанні ягонай скрыпкі ўвесь сімфанічны аркестр настроіў свае інструменты і прыціх у чаканні дырыжора. З яго прыходам геніяльная музыка П.І.Чайкоўскага загучала і ажыла пад рухамі дырыжорскай палачкі.

Паспрабуйце пад уверцюру да "Рамэа і Джульеты" думаць аб сваім і далёкім – музыка верне вас у цёмную ноч Вероны, у шум людзей, у жорсткасць і парывістасць нянавісці, якая засцілае ўвесь свет, каб раптам ахінуць пяшчотай і чысцінёй юнацкіх пачуццяў. Магчыма, вас уразіць тое ж, што й мяне – нараджэнне простай і прыгожай тэмы любові сярод гістэрыі і гвалту. Мелодыя нібы ўзнікае нечакана, але сцвярджае, што была заўсёды, надаючы сэнс, адчыняючы сэрцы на супакой і любоў... Можна было б паўтараць яе бясконца, толькі ў рэальным жыцці, як і ў Чайкоўскага, гармонію заглушаць трэвожныя шэпты, цяжкія думкі і адкрытая прага помсты. Гэта нарастанне агрэсіі абрываецца пранізлівай цішынёй непапраўнага зла. І нават пасля такіх змрочных начэй узыходзіць сонца, нават пасля такіх трагедый магчыма пакаянне і прымірэнне, надзея і міласэрнасць.

21/08/2012

Вместо телевизора

Иногда нам кажется, что мультики или детские программы – единственный способ занять внимание непоседливого дошколенка. Но стоит попробовать отказаться от телевизора – и открывается множество возможностей.

Существует множество программ и фильмов развивающей направленности, которые действительно захватывают внимание ребенка. Однако, проводить долгое время у телевизора вредно. Ребенок сидит без движения, у него устают глаза.  А его мозг, подвергаемый бомбардировке визуальными раздражителями, защищается отключением внимания и эмоций. Со временем ребенок начинает все пропускать мимо ушей  (особенно родительские слова, надо отметить).

16/08/2012

Бунт



Совершенно не понимаю, что творится с нашей дочкой. Стала упрямой, плаксивой, непослушной. Постоянно и обо всем нужно с ней ссориться. Это кризис трехлетки?

12/08/2012

Колькі можна гаварыць?


Часта менавіта так усклікаюць кожныя бацькі, калі зноў і зноў трэба тое ж самае дзіцяці сказаць, засцерагчы, папрасіць, нагадаць, забараніць... І набіваючы сінякі, ранячы сябе і блізкіх, дзеці зноў і зноў "забіваюць" на бацькоўскія словы.

Яны не хочуць вучыцца на сваіх памылках, не зважаюць на аўтарытэты і дарадчыкаў, не цікавяцца сваёй будучыняй, жыццём сям'і і планамі іншых... Так бывае, праблемы росту.

"Ты расцеш эгаістам!" – спрабуюць адкрыць ім вочы блізкія. "Гэта вы мяне не разумееце! Я ўсё яшчэ паспею, я яшчэ вам усім пакажу! Толькі не зараз... Не сёння, ну, не да вас, няма настрою, не хочацца... Дапамажыце спачатку ВЫ мне, тады паглядзім..."

10/08/2012

Дзед Адоль

Дзед Адоль, мамін бацька, не хадзіў на вайну. Не быў у партызанах. Не хацеў наогул ваяваць. Зрэшты, палякаў і не бралі.
Адразу пасля вайны прыехалі саветы ў вёску з патрабаваннем здаць зброю. І прыйшоў да дзеда Адоля яго стрыечны брат:
– Здай аружые!
– Дык німа ў мяне нічога.
– Трэба нешта здаць. Вазьмі дзе ды здай. Як болей здаюць у вёсцы, то лепей.
Пайшоў дзед, у суседа ўзяў з-паз страхі абрэз і панёс здаваць. Паслухаўся "дарадчыка".
Калі ў цябе `ёсць зброя, значыць, ты ўтойваў, ды яшчэ й не ваяваў. Вынік: 3 гады турмы. Этапіравалі ў Чэлябінск.

Там ён захварэў на малярыю. "Я ж памру тут!" – зразумеў ён і ...уцёк. Рушыў дахаты – дзе пяшком, дзе цягніком ці папутнымі, але дайшоў.

Што ж, трэба зноў хавацца. Начаваў у радні па навакольных  вёсках. А потым стаміўся хадзіць, пачаў начамі шыць боты ў малой каморы. Суседзі хутка здагадаліся, хто там стукае малатком, як толькі сцямнее. Данеслі, вядома. Прыехала міліцыя, забрала. Але адпусцілі – можа пад амністыю якую трапіў, невядома.

Пасадзілі наступны раз праз некалькі год за знойдзеныя 6 літраў брагі. Але ўжо адседзеў у Воршы ўвесь срок і вярнуўся.

З мамінага ўспаміну атрымаўся такі вось дадатак да запісу  Бабуня & K₀

08/08/2012

Уплыў гарманальных зменаў падчас жаночага цыкла на адносіны ў сужэнстве, або Жанчына зменлівай ёсць


Маладыя людзі, якія бяруць шлюб, прысягаюць адзін адному любоў да смерці, верачы, што іх пачуццё – вечнае. Але ці добра яны ўсведамляюць, які глыбокі ўплыў на іх узаемаадносіны могуць мець фізіялагічныя змены, што адбываюцца ў арганізме жанчыны?


"Жанчына зменлівай ёсць" – заўважыў старажытны аўтар, і дагэтуль з ім згаджаюцца мільёны мужчын на ўсім свеце. Кожны чалавек мае свае "горшыя і лепшыя дні", якія залежаць ад фізіялагічных, псіхалагічных, кліматычных і многіх іншых фактараў. Аднак, на эмацыянальную і псіхічную сферу большасці жанчын вялікі ўплыў аказвае ўзровень гармонаў, які змяняецца падчас менструальнага цыкла.


Але ле ці можна з гэтай зменлівасцю даць рады? Ці ўдасца яе зразумець, прыручыць, вызначыць нейкія лагічныя межы? Рацыянальны мужчынскі розум імкнецца да такой сістэматызацыі, і такі падыход супярэчлівы толькі на выгляд.

03/08/2012

Быть рядом

Когда-то скопировала себе на krotov.info замечательные слова. И забыла про этот файлик, как это случается, но он нашелся. Это перевод с английского. О соучастии чужой боли. Больше всего касается тех, кто ухаживает за больными, страдающими людьми. И просто о том, как быть рядом с кем-то.

Быть рядом – это оказывать уважение духу; это не значит фокусироваться на интеллекте.
Быть рядом – это желание понять, а не наличие квалификации.
Быть рядом – это учиться от других, а не учить их.
Быть рядом – это значит идти рядом, а не вести.
Быть рядом – это спокойно ждать, а не яростно двигаться вперед.
Быть рядом – это узнавать ценность тишины, а не наполнять словами каждую тягостную секунду.
Быть рядом – это слушать сердцем, а не анализировать головой.
Быть рядом – это быть очевидцем усилий других, а не руководить этими усилиями.
Быть рядом – это быть рядом с человеком в его боли, а не пытаться от этой боли избавить.
Быть рядом – это уважать беспорядок и смятение, а не устанавливать порядок и логику.
Быть рядом – это идти в дебри души с другим человеком, а не считать себя ответственными за то, чтобы найти оттуда выход.