Як добра
адчувае Езус наш страх за ўласнае цела. Мы баімся нават усяго, што нагадвае аб нашым
прамінанні на гэтай зямлі: маршчын, сівізны, слабіны ў руках; што ўжо казаць аб
рэальнай пагрозе жыццю. Чаму мы павінны выбіраць штосьці іншае, чым ратаванне
сябе, патуранне сабе?
“Не бойцеся
тых, хто забівае цела,” – кажа Езус (Лк 12, 4). Пільнавацца ж трэба таго,
ці не пагражае душы небяспека. Можа пакрысе мы ўжо згадзіліся ненадоўга забыцца
пра сваё хрысціянства за нейкія даброты, крышку камфорта, трошкі прызнання? Хто
там сказаў, што за ўсё трэба плаціць? Не, толькі трохі пакрывіць душой раз-другі.
Ніхто звонку і не згледзіць. Часам, можа, давядзецца адсунуць бліжняга з дарогі,
можа, нават сілай сапхнуць, калі не саступіць… Хвіліначку, ці не надта кароткі крок да мяжы,
якую й не думаў пераходзіць? “Якая будзе карысць чалавеку, калі ён здабудзе
ўвесь свет, а душы сваёй пашкодзіць?” (Мц 16, 26)
Але баімся
мы ўсё ж за цела, і здаецца, гэта нават крыху весяліць Езуса. Бо Ён пераводзіць
наш спалоханы позірк на вераб’ёў і прапануе ўявіць, як Бог падлічвае валасы на
галовах, хоць аб тым ніхто не здагадваецца. Прыслухайцеся, можа, якраз зараз
– нашыя?..