Чым ёсць жыццё

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
у рай дзяцінства
куды мы ўсе згубілі дарогу
хоць увесь час ляцім
як упарты Ікар

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
да першага кахання
чыстага настолькі
што ніхто не верыў
у яго існаванне
сярод тысячы розных рэчаў

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
да юнацкіх мараў
на якія грошай 
ніхто не зарабіў даволі
а якраз яны
час змянялі ў шчасце

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
да простай веры
якая ўсё
не хоча растлумачыць
бо гэта не патрэбна
але толькі пакахаць

чым ёсць жыццё
калі не здзіўленнем
што Бог ёсць усюды
на шляху вясковым
поўна Ягоных слядоў
што крыж нават цяжкі
нясе цябе як крылы

                                       кс. Вацлаў Бурыла

З мінулага тыдня. Ваколіцы Астраўца

Вяртаючыся дадому.... Але ж не, маю на ўвазе, прыязджаючы да мамы пагасціць... Больш правільна? Нічога не зробіш: як напісана, так ёсць – вяртаючыся. Там я фізічна адчуваю запавольванне часу. Гадзіны не мільгаюць перад вачамі, як хвіліны, можна проста стаяць і дыхаць, убачыць зоркі над стрэхамі хатаў, абрысы якіях знаёмыя з дзяцінства.

Адвыкаеш у горадзе жыць у натуральным вымярэнні: сярод кветак, якія зацвітаюць у свой час, сярод ягад, якія спеюць з дня на дзень, і ты не можаш затрымаць летні дзень – заўтра нешта зменіцца. Напрыклад, зжоўкнуць агуркі, які трэба было выбраць учора :)


Ледзь не спазнілася на аўтобус у 3.25 нараніцы, бо стаяла сярод пустой дарогі, загледзіўшыся на ранішнюю зорку над яснеючай паласой неба. Нібы ўсход сонца – нейкі цуд, падумаеш, кожную ж раніцу. Але насамрэч – цуд, з тых, што мы не заўважаем.

Згубленае, як знойдзеш...

Вам бывае страшна нешта згубіць? Мне – так. Пачуцце бывае ірацыянальным, балючым, а праз нейкі час – недарэчным і смешным. І праблема не ў тым, што страхі могуць быць надуманымі, і нават не ў тым, што баішся згубіць тое, што табе й не належала – гэта можна заўважыць і зразумець. Бяда, калі баішся недаатрымаць, шкадуючы сябе з усіх сіл. Як заўважыць, што насамрэч гэта не страта, а выбаўленне?


Або ці можна ўкрадзенае аддаць без болю? Прысвойваць лёгка (нават пазычаць –  і то прыемна), а вярнуць – нібы ад сэрца адрываеш. Прыкладаў – процьма.

А як было ізраільцянам шкада Егіпту, адкуль Бог іх вывеў. "Столькі там ўжо нажылі, набудавалі... Усё згубілі ў гэтай пустэльні... Можа вярнуцца..." Бывае, сэрцам прырасцеш так, што сваіх сіл не хопіць нават на "падумаць аддаць", не тое, што "згубіць". Таму заўсёды так актуальны заклік "Не бойцеся!.."

Пачынаць толькі цяжка, бо з сябе. І без Божай дапамогі ўвогуле немагчыма – ні ўбачыць, што ўсё патрэбнае дадзена табе, ні зразумець, што згубіць кайданы – гэта свабода, ні ўзрадавацца, што любоў у чарговы раз аказалася мацней за страх.

Вецер

Успомні, што ты – вецер,
Адчуй у сабе мора,
Убач, што ты – скала.
І застанься сабой –
пясчынкай, якая паволі становіцца пярлінай.
Па волі Айца.

Планы і прыарытэты: вызначыць і ўпарадкаваць

Надыходзіць час, калі мы пачынаем губляцца ў бясконцых справах і марнаваць час на нязначныя дробязі, выпускаючы з-пад увагі вельмі важныя рэчы.Увогуле, як адрозніць важнае ад тэрміновага? "Гэта трэба было зрабіць яшчэ ўчора!" "Зрабі гэта зараз – гэта вельмі важна!"

Тэрміновыя заданні звязаны з вызначанымі тэрмінамі і часта кантралююцца іншымі людзьмі.

Важныя – звязаны з вашымі мэтамі. Усё, што служыць іх дасягненню з'яўляецца важным.Калі з усяго стоса спраў, заняткаў і памкненняў удалося выбраць неабходнае, годнае і важнае, трэба вызначыцца з прыарытэтамі.

Вы помніце свой мядовы месяц?

Мне падабаецца назіраць за юнымі сужонкамі. Хапае некалькіх хвілін, каб убачыць няўлоўныя выразы кахання ў жэстах і паставах. Вы заўважалі, якія яны ўпэўненыя ў сабе той прыцягальнай пэўнасцю, калі чалавек верыць, што яго любяць? Гэта вельмі прыгожа і годна. Такія сур'ёзныя і адказныя, бо ў іх жыцці ("нарэшце!" – дадалі б яны) з'явілася асоба, дзеля якой хочацца жыць, працаваць, каго спасцігаць, з кім дзяліцца сваім светам і аберагаць кожны момант і да скону дзён.

Узгадайце свае першыя мядовыя тыдні і месяцы. Не істотна, ці адразу ж вы пачалі прыцірацца адно да аднаго, ці доўгі час нават дыхалі ў такт – успомніце, як свяцілі над вамі сонца і зоркі, як усміхаліся вочы блізкага чалавека, як пахлі суніцы ці рыпеў снег, як шумела мора ці спяваў вецер ў высокіх дрэвах, як смакавала кава, выпітая разам...

Што з таго зараз тым, каго такія ўспаміны напаўняюць толькі болем і горыччу? Калі помніце, то вы не змяніліся. Вы проста далёка адыйшліся адзін ад аднаго. Так далёка, што перасталі заўважаць: шлях – усё роўна адзін на дваіх, вы зыйшлі на супрацьлеглыя ўзбоччы адной дарогі. Каб праверыць, зрабіце сабе насустрач хаця б некалькі крокаў... Нават калі будзе здавацца, што наперадзе толькі камяні, завалы і незразуменне. Але Бог бачыць вас удваіх, для Яго вы па-ранейшаму ўтвараеце адно цэлае. Ён – і нязменны, і верны, і добры – таксама з вамі, таксама Шлях.

Левитан "Владимирка"

Маці Будслаўскай

Сяргей Шэмет "Будслаў"

Маці, ты бачыш нас зараз тут

А праз нас – тых, з кім звязана нашае жыццё,

І ў нашых вачах тых, хто нам блізкі.

Ты – Маці Збаўцы і кожнага чалавека –

разумееш, прымаеш і слухаеш сваіх дзяцей.

Дазволь толькі пабыць з Табой,

Толькі ціха аддаць Табе ўсё.

Тулячы Сына да Сябе,

другой рукою Ты прыхінаеш кожнага, хто прыбягае да Цябе,

падае і ўстае.

Не тлумачачы сваіх слёз,

Не хаваючы захаплення,

Не саромячыся сваёй слабасці,

Не шкадуючы апошніх сіл

Мы безупынна ідзем да Цябе праз усё сваё жыццё.