Выбраць найменшае

"Валадарства Нябеснае
падобнае да
гарчычнага зерня,
якое ўзяў чалавек
і пасеяў на полі сваім.
Хоць яно меншае за
ўсялякае насенне,
калі вырасце,
бывае вышэйшым за
іншыя расліны
і становіцца
дрэвам,
так што прылятаюць птушкі нябесныя і гняздзяцца ў галінах яго."

Мц 13, 31-32

Прыпавесці як паэзія, як музыка, як вобраз прыгожыя сапраўднай Боскай прыгажосцю, якая кліча ўглыб і прыводзіць да Бога. Кожны радок можа стаць сцяжынкай да Яго, кожнае слова – тым маленькім насеннем, з якога вырасце... Але пачакайце, мы занадта спяшаемся. Паміж насеннем і дрэвам яшчэ столькі дзён і начэй, дажджоў і спёкі – цэлае жыццё.

Пойдзем спачатку. Зерне, "якое ўзяў чалавек". Не спраектаваў, не вырабіў, узяў гатовае. Сярод усіх гатункаў насення, ён абраў часцінку Неба, а яна была – як дзіўна – меншая за іншых, зусім драбяза, ні ў рукі ўзяць, ні пахваліцца.

Распазнаванне: добра, дрэнна... па-ігнацыянску

Распазнаванне духаў у рэальным жыцці дапамагло айцу-езуіту Робу Маршу SJ напісаць гэты артыкул. Прапануем далучыцца да айца ў дбайным разглядзе адной канкрэтнай сітуацыі і аднаго пункта з правіл святога Ігнацыя Лаёлы па распазнаванні духаў, каб убачыць, як дзейнічае ігнацыянскае распазнаванне на практыцы. 

Адно мікраімгненне майго дня:

Я паглядаю на свой камп’ютар і ніяк не магу вырашыцца адкрыць файл. Хачу паспрабаваць дапісаць гэты артыкул. Збянтэжана думаю аб тым, што так я неўзабаве зноў забуксую. “А зрэшты, хто захоча чытаць тваю пісаніну?” “Ці не лепш вярнуцца да гэтага пазней, калі ты будзеш больш засяроджаным?” І тады я ўспамінаю, што апошні тэрмін напісання артыкула ўжо зусім блізка. Пачынае нарастаць трывога, але яна не дадае мне матывацыі, а хутчэй наадварот – я адчуваю сябе млявым і загразшым па вушы. Адначасова сваім перыферычным зрокам я заўважаю чыстае яснае зімовае неба і сонечныя водбліскі на оксфардскіх мурах. Святло хоча ўзняць мой настрой. У памяці ўсплывае выпадак, калі я крочыў па дарозе пад такім жа небам з высока паднятай галавой. Тады я толькі дапісаў дысертацыю і адчуваў сябе жывым, вольным… акрыленым. 

Супрацьлеглыя накірункі

У Евангеллі так часта згадваюцца фарысеі, што міжволі ўзнікае адчуванне добрай знаёмасці з імі. На самай справе, шмат пытанняў так і застаюцца няяснымі з-за недахопу гістарычных звестак, таму часта ў каментарыях да Святога Пісання ўжываюцца словы "верагодна", "магчыма". Ды нават і тое, што пра іх даўно вядома і даследвана, мы рэдка прымаем пад увагу, хоць знайсці зараз у Сеціве гэтую інфармацыю нескладана.

Калі ж постаці фарысеяў, якія "выйшлі і сабралі раду супраць Езуса, каб загубіць Яго" паставіць у гістарычны кантэкст, звязаць з гісторыяй іх рэлігійнай плыні, іх працай над Пісаннем, прагненнямі і навучаннем, то замест абурэння нараджаецца горыч: "Куды ж вы? Ці вы аслеплі?"

Да радасці

"Ідзіце і абвяшчайце" – колькі разоў хрысціяне чуюць, бачаць, паўтараюць пра сябе гэтыя словы Хрыста? Чым адказваюць?... Кожны па-свойму, і гэта найлепшы варыянт, бо часта, занадта часта водгук губляецца ў "неспрыяльных умовах", адкладаннях і г.д. Уся разнастайнасць адказаў можа змесціцца ў вызначэнні: "Як чуюць, так і адказваюць".

Таму слуханне – першая рэч. Як закаханыя слухаюць шэпт адно аднаго, як бацькі ловяць першыя словы свайго дзіцяці, як кандыдат слухае доўгачаканы загад аб сваім прызначэнні на пасаду, як змораны пошукамі чалавек слухае карысныя тлумачэнні абазнанага дарадцы, і гэтак далей і гэтак далей – так уважліва, сур'ёзна і адкрыта кожны мае прымаць заклік Хрыста. Калі хтосьці бачыць ці чуе словы "Ідзіце і абвяшчайце", то яны скіраваныя менавіта яму і ёй, табе і мне. Яны сказаныя з любоўю і патрабуюць адказу, бо сама любоў патрабавальная, неабыякавая, заўсёды ў чаканні ўзаемнасці.

Ва ўсім

У прыгажосці наваколля,
дыханні ветра ўнутры і звонку,
у спеве шматгалосным птушак,
у цёплых далікатных промнях сонца
у блізкіх гуках чалавечай працы, –
у шчодрасці жыцця, яго красе –
Твой покліч, запрашэнне ў чулыя абдымкі.

Некалькі крокаў

О, жанчына з краіны вялікага цярпення, зараз ты вольная – "ад сваёй хваробы" (Мк 5, 34), ад страху, ад болю. Каб жа здолець прайсці з табой некалькі крокаў, калі ты, па слове Пана, вяртаешся да сябе ў супакоі. Няма як паклікаць: я гляджу на ўрывак з Евангелля паводле Марка "Аздараўленне жанчыны" і не бачу твайго імя. Магчыма, за 12 год, на працягу якіх ты "хварэла на крывацёк", усе так і гаварылі між сабой "тая, што...". За гэты час расталі не толькі адносіны і грошы, нібы васковая свечка, але і пачуццё ўласнай годнасці, вера ў людзей, у паратунак. А ў Бога? Так, выбачай, хто мае права аб гэтым пытацца... Але "пачуўшы пра Езуса", ты рушыла за Ім. Чым, як не верай, была тая магутная сіла, што адгукнулася ў сэрцы,  кінула цябе ў натоўп, правяла скрозь яго ў самую сярэдзіну, дзе праходзіў Езус. Твая хвароба і роспач прымушалі ўсё рабіць, хаваючыся, не звяртаючы на сябе ўвагі. Толькі ў сэрцы білася думка: "Калі дакрануся хаця б да плашча Ягонага, выздаравею". Праціскаючыся  бліжэй, пераводзячы дыханне, асцярожна вызіраючы з-за плячэй: "Калі толькі, калі дакрануся, калі хаця б да плашча..."