Бог дзейнічае праз людзей. Вядома, не толькі, але праз
людзей Ён любіць, клапоціцца, спачувае, спадарожнічае, падказвае. Праўда і тое, што, паколькі гэта ўсё робіцца
праз людзей звычайных і грэшных, гэтыя падказкі не заўсёды такія тактоўныя, каб
нам падабацца.
Рукі бацькоў прыносілі, а потым прыводзілі мяне ў касцёл у
Астраўцы з самага ранняга дзяцінства. Я была падлеткам калі ў Ашмянах аддалі
касцёл, спачатку адну бочную наву. Менавіта ксяндзы-салезіяне пачалі там
працаваць і аднаўляць будынак і парафію. Мая старэйшая сястра стала тады
арганісткай. Памятаю, як уразіў мяне вялікі абраз Маці Божай Успамогі
Хрысціянаў на блакітным фоне ў той наве, дзе ніяк не змяшчаліся парафіяне. Калі
я праз некалькі год стала вучыцца ў Ашмянскім тэхнікуме, то ў парафію якраз
прыйшлі дыяцэзіяльныя святары, але ў моладзі ўжо была трывалая традыцыя
збірацца ў араторыі, маліцца, дапамагаць, размаўляць, ладзіць святы і г.д. З
вялікай цеплынёй успамінаю тыя часы.