Моцныя сцены, вузкія дзверы і паўднёвы вецер

Калі доўга б'ешся аб сцяну галавой, важна не правароніць адзін момант. Той, калі маланкай прабівае цябе здагадка, што балюча не таму, што сцяна цвёрдая, а з-за таго, што галава – не суцэльная костка. Задумаўшыся так перад сваёй сцяной, варта азірнуцца навокал. Вось жа яны, побач – расчыненыя дзверы, адкрытыя вокны... Што? Дзверы завузкія, а вокны – завысока? Дык прыдумай што-небудзь!

Ёсць такая старая прымаўка: "Чужым розумам не пражывеш". Але так хочацца! Вядома, каб зберагчы свой розум для вялікіх спраў і крышачку пакарыстацца чужым... Ад неўжывання рэчы і здольнасці чамусьці марнеюць, кожны ведае.

І сказаў натоўпу: «Калі бачыце хмару, якая падымаецца з захаду, адразу кажаце: “Дождж  будзе”,  і  так  адбываецца.
А  калі  дзьме  паўднёвы  вецер, кажаце: “Спякота  будзе”,  і  так  адбываецца.
Крывадушныя,  аблічча  зямлі  і неба распазнаваць умееце, як жа часу гэтага не пазнаеце?
Чаму ж вы і па саміх сабе не судзіце, што слушнае?  Лк 12, 54-57

Так, сіноптыкі-аматары, па сумяшчэнню крывадушнікі, хопіць нам час марнаваць па ўтульных кутках з асвоенымі сценамі. Якая хмара напаўзае, ці ёсць страха над галавой у бліжняга?...
Паўднёвы вецер зазірае ў вочы – усё ж будзе адліга.

Даволі таго, што ўмеем і маем, каб распазнаваць гэты час, разважаць у сваім сэрцы, разумець Божую волю і, закасаўшы рукавы, ствараць, будаваць, трываць, выходзіць насустрач, забывацца пра сябе, дзякаваць, радавацца, любіць.