У адным пытанні цэлы скарб

Калі пасля маразоў прыйшла адліга, асфальт на дарогах не вытрымаў. Еду звыклымі маршрутамі і бачу гэтыя яміны, расколіны, нечаканыя асфальтавыя "хвалі". Так і ў нашых душах ад перападаў болю і радасці, жаху і цеплыні ўтварыліся маршчыны і раны, глыбіню якіх мала хто бярэцца даследваць.

Ва ўрыўку пад назвай "Суцішэнне буры" ў Евангеллі паводле Марка (Мк 4, 35-41) ёсць "да" і "пасля". Да пераправы на другі бераг ёсць мноства народу, прыпавесці і іх тлумачэнне. Вечар. 

Лепшае заўтра залежыць ад нас цяперашніх

Новая энцыкліка папы Францішка “Fratelli tutti” (“Усе браты”), выдадзеная ў кастрычніку бягучага года, мае шмат аспектаў, карысных і каштоўных для разважання ў наш час. Аднак у канчатковым рахунку яна прапануе задумацца аб будучыні грамадства. Якая будучыня магла б стаць натхненнем для нашых высілкаў і адрачэнняў? Дзеля чаго ўсе мы нешта робім, змагаемся, ахвяруем сабой? 

Жыццё ў рэжыме “тушэння пажараў” – вырашэння пільных пытанняў, якія навальваюцца адно за адным, – зусім не спрыяе пошуку адказаў на іх. І усё ж, варта час ад часу прыпыніцца і паглядзець на некалькі крокаў наперад, паразважаць, чаму адзіным выйсцем для чалавецтва Святы Айцец бачыць паўсюднае братэрства.
   
У першым раздзеле энцыклікі папа Францішак прапануе свайго роду дыягностыку становішча сучаснага свету, як заўсёды дакладную і праніклівую. А перад тым, як указаць на спосабы вырашэння праблем, ён запрашае засяродзіцца на прыпавесці пра міласэрнага самараніна. Менавіта падчас чытання гэтага раздзела са мной здарыўся выпадак, на які я, напэўна, не звярнула б увагі, калі б не словы Папы, над якімі якраз спынілася…

Невыпадковыя наведнікі

Першымі прыйшлі бліжэйшыя – жыхары Бэтлеема, загартаваныя сонцам, дажджом і ветрам пастухі авечак. Здаецца, яны толькі і чакалі, каб споўнілася прароцтва аб іх маленькім Бэтлееме, які "нічым не меншы сярод гарадоў Юды". Анёлы пяюць – і яны згаджаюцца, бягуць, знаходзяць.

Мудрацы "чытаюць" неба, дакладнасць якога ніколі не падманвала іх. Святло заззяла – і яны пайшлі за ім, хоць, магчыма, яно было бачнае толькі іхнім сэрцам. "Ідзіце, старанна шукайце і паведаміце мне", – настаўляе іх Ірад. Але яны і без яго шукалі старанна, а больш, чым чалавечым словам, давяралі знакам і снам. 

"Увайшоўшы ў дом, яны ўбачылі Дзіця з Марыяй, Маці Яго, і ўпалі, і пакланіліся Яму", – напісана ў евангеліста Мацвея. І вось тое, што яны "ўвайшоўшы, убачылі", адлюстравана на незлічонай колькасці абразоў Багародзіцы з маленькім Езусам. Аднак рэальнасць Божай прысутнасці, якую перажылі мудрацы, не перадаецца праз позірк, кінуты на абраз, які з'яўляецца толькі напамінам, што запрашэнне дасланае, святло не згасла, і не трэба спыняцца ў дарозе. Немагчыма "апынуцца" выпадкова там, дзе Бог чакае на сустрэчу, хоць гэтае месца можа быць зусім нечаканым.