19/10/2016

Кветкі на алтарах

Гербера на офіснай друкарцы, святло і цень, нябачны лёгкі пыл – кавалачак заканчэння працоўнага дня.

З кветкамі, святлом і пылінкамі, якія танцуюць у паветры свой лёгкі танец, у мяне звязаныя і ўспаміны дзяцінства. Пакуль я не пайшла ў школу, мяне, замест садку, пакідалі з пані Алінкай. Кветкі і прыбіранне астравецкага касцёла залежалі ад яе. Лепш сказаць, заўсёды чакалі яе. І яна прыходзіла, з гадамі ўсё павольней на балючых нагах, і сваёй працай “дапаўняла прапаведванне Евангелля”. У яе букетах, простых і густоўных, людзі бачылі прыгажосць і любоў Бога. Не толькі побач з пані Алінкай, але ад усяго яе жыцця было чуваць, што “Пан блізка”. Сярод савецкай зімы і цемры яна сведчыла пра Яго. Ці расстаўляла яна на алтарах кветкі, ці штосьці гатавала, ці збірала архівы, ці захоўвала касцельныя таямніцы, ці спакойна настаўляла такое распешчанае дзіця, як я, ці зменьвала ваду ў вазах, ці цярпліва зносіла крыўды і плёткі – ва ўсім была гэтая блізказць Бога, якую шукаем і не заўважаем адначасова.

Адзін з самых яскравых вобразаў, якія засталіся з дзяцінства – заканчэнне ранішняй святой імшы ў будні дзень. Сонечныя промні падаюць з высокіх вокнаў на сярэдзіну касцёла, у іх святле зіхацяць пылінкі, патрывожаныя рухамі людзей. Тата грае на фісгармоніі знаёмую песню, я цярпліва, наколькі гэта магчыма, чакаю, пакуль усё скончыцца. Бо тады ў пустым гулкім касцеле мы з пані Алінкай будзем збіраць усе вазы ля бочных дзвярэй, і пасля малапрыемнага мыцця вазаў і прыбірання звялых букетаў (хаця ці я там памагала?..), я буду назіраць, як з кіпаў розных кветак, прынесеных парафіянамі, яна будзе ствараць прыгажосць і гармонію на хвалу Божую.

Сцежкі для босых ног – пра такіх людзей, як яна; мая ўдзячнасць, што расце з гадамі – таксама. І ўсё больш натрэнтнымі робяцца пытанні пра сэнс, вынікі і ўздзеянне маёй працы, майго жыцця, маёй прысутнасці побач з іншымі людзьмі, ды не знаходзяцца яскравыя адказы.

09/10/2016

"Пайду далёка, здалёк вярнуся..."

"Езус, калі ішоў у Ерузалем, праходзіў праз Самарыю і Галілею." Лк 17, 11

Мая ўнутраная краіна не ззяе раскошай, не вабіць узнёсласцю. Але Езус не адмаўляецца прайсці яе сцежкамі, калі я клічу Яго. Прасторы душы і сэрца не так лёгка адчыніць насцеж нават Богу. Ды выправіўшыся ў шлях, Ён ідзе там, дзе Сам хоча.

Вось мінае Самарыю і Галілею, якія не сябруюць між сабой. Як бы ні хацеў бачыць іх любоў і добрасуседства, але не кажа нічога, ідзе скрозь варожасць і лютасць, пытаецца дазволу ў кожнай з вёсак, каб зайсці, затрымацца. Шэрыя і маленькія, схаваныя ў глыбіні, нецікавыя гэтаму свету, яны мілыя Яму. І іх пастухі і рыбакі, гаспадыні і малыя дзеці, будаўнікі і мытнікі, вучоныя і сляпыя, высакародныя і нязначныя – Езус не хоча згубіць ніводнага, не абмінае, не пераходзіць на іншы бок вуліцы, але прыслухоўваецца да ціхіх галасоў іх сэрцаў.

Мае хворыя самі шукаюць Яго. Усё тое, што я выганяю са сваіх "гарадоў і вёсак", усё, што не хачу бачыць і памятаць, робячы выгляд, нібы нічога не сталася, не разбіраючыся, з чаго яны ўзніклі і што іх зраніла: крыўды ці глупства, грэх ці шкадаванне... Небяспечныя, непрыстойныя, нязносныя. Ім сказалі: знікні... а яны не адыйшліся далёка.

Яны сталі шукаць Езуса, сталі чакаць Яго на раздарожжах і ўзбочынах, каб здалёк закрычаць Яму: "Змілуйся!!!", перашкаджаючы майму ўтульнаму спакою і псуючы падрыхтаваную карцінку.
Я хацела, каб Езус прайшоў дарогамі майго ўнутранага "я", не зазіраючы ў пэўныя мясціны. Я спадзявалася ўразіць Яго такімі-сякімі садамі і вышараванымі падлогамі, частаваць гарбатай і сваімі гісторыямі. А Ён стаіць і ўглядаецца ў тых, выгнаных маіх "пракажоных" і слухае іх. Калі я адводжу позірк ад іх выгляду і затыкаю вушы, Ён гаворыць з імі. Ацаляе іх, хворых вяртае здаровымі туды, дзе яны так патрэбныя, дзе іх так не хапала, дзе пустымі без іх заставаліся месцы і не рабілася праца.

І дзівячыся маёй няўдзячнасці, – "Пане, я штосьці я прапусціла?" – Ён пойдзе далей, далей... у Ерузалем.