Учора ў Белдзяржфілармоніі адбыўся канцэрт I,CULTURE Orchestra. У праграме былі чатыры творы вядомых кампазітараў. Пасля кароткай прамовы аб аркестры, таленавітым 20-гадовым дырыжоры Іллічы Рывасе, самім праекце і апекунах прынеслі крэслы і пюпітр для салістаў. Адзін з іх устаў, і па гучанні ягонай скрыпкі ўвесь сімфанічны аркестр настроіў свае інструменты і прыціх у чаканні дырыжора. З яго прыходам геніяльная музыка П.І.Чайкоўскага загучала і ажыла пад рухамі дырыжорскай палачкі.
Паспрабуйце пад уверцюру да "Рамэа і Джульеты" думаць аб сваім і далёкім – музыка верне вас у цёмную ноч Вероны, у шум людзей, у жорсткасць і парывістасць нянавісці, якая засцілае ўвесь свет, каб раптам ахінуць пяшчотай і чысцінёй юнацкіх пачуццяў. Магчыма, вас уразіць тое ж, што й мяне – нараджэнне простай і прыгожай тэмы любові сярод гістэрыі і гвалту. Мелодыя нібы ўзнікае нечакана, але сцвярджае, што была заўсёды, надаючы сэнс, адчыняючы сэрцы на супакой і любоў... Можна было б паўтараць яе бясконца, толькі ў рэальным жыцці, як і ў Чайкоўскага, гармонію заглушаць трэвожныя шэпты, цяжкія думкі і адкрытая прага помсты. Гэта нарастанне агрэсіі абрываецца пранізлівай цішынёй непапраўнага зла. І нават пасля такіх змрочных начэй узыходзіць сонца, нават пасля такіх трагедый магчыма пакаянне і прымірэнне, надзея і міласэрнасць.
Менавіта гэта ўверцюра прыгадала мне тое галоўнае, чым парадаваў Кангрэс каталіцкіх сродкаў сацыяльнай інфармацыі "Католікі – мы тут ёсць" у Гродне. Калі каталіцкія журналісты, выдаўцы, блогеры і спачуваючыя ехалі на першы свой Кангрэс, няпэўнасці было шмат, нягледзячы на падрабязную праграму мерапрыемства. Ці не адчуем мы сябе музыкантамі з вызначанай партыяй і кіраўнічым дырыжорскім узмахам? Любы ж з нас сам сабе кампазітар, дырыжор і выканаўца.
Але з кожным новым дакладам, з кожным новым знаёмствам і абменам меркаваннямі і досведам расла радасная ўпэўненасць, што сабраліся людзі, якія чуюць у сабе голас Хрыста – гэту непаўторную мелодыю жыцця і любові – і пакліканыя перадаць яе іншым людзям.
"Трэба, каб сродкі масавай камунікацыі ў мітусні сучаснага свету сапраўды дапамагалі чалавеку знайсці Хрыста і выхоўвалі яго на хрысціянскіх каштоўнасцях з мэтай даць яму новую надзею, нават насуперак надзеі," – выразіў гэтую думку Мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч. Усе звароты і прамовы высокіх афіцыйных асобаў Касцёла давалі зразумець, што кожнага журналіста цэняць менавіта, як творцу, які нават у жорсткасці, трагізме і гістэрыі свету можа несці людзям Добрую Навіну.
Толькі сёння набор інструментаў, якімі могуць карыстацца СМІ, вельмі пашырыўся, таму пры "напісанні музыкі" нельга іх не ўлічваць. Было б дзіўна, калі б кампазітар чуў у сабе музыку і ляніўся запісваць яе або не ведаў, як задзейнічаць палову інструментаў. Нават геніяльны твор не загучыць, калі дырыжор не будзе любіць музыку, а музыкант, які не валодае інструментам, не стане салістам...
Кожны з нас унікальны і мае розныя таленты, але каб данесці сваё пасланне, варта навучыцца правільна і своечасова ўжываць новыя тэхналогіі, развівацца, а не стаяць на месцы. Не мне вам расказваць, як – пераглядзіце трансляцыі, перачытайце даклады, спытайцеся ў прафесіяналаў, шукайце ЦУ ў Евангеллі, і прызджайце на чарговыя канферэнцыі і кангрэсы.
Паспрабуйце пад уверцюру да "Рамэа і Джульеты" думаць аб сваім і далёкім – музыка верне вас у цёмную ноч Вероны, у шум людзей, у жорсткасць і парывістасць нянавісці, якая засцілае ўвесь свет, каб раптам ахінуць пяшчотай і чысцінёй юнацкіх пачуццяў. Магчыма, вас уразіць тое ж, што й мяне – нараджэнне простай і прыгожай тэмы любові сярод гістэрыі і гвалту. Мелодыя нібы ўзнікае нечакана, але сцвярджае, што была заўсёды, надаючы сэнс, адчыняючы сэрцы на супакой і любоў... Можна было б паўтараць яе бясконца, толькі ў рэальным жыцці, як і ў Чайкоўскага, гармонію заглушаць трэвожныя шэпты, цяжкія думкі і адкрытая прага помсты. Гэта нарастанне агрэсіі абрываецца пранізлівай цішынёй непапраўнага зла. І нават пасля такіх змрочных начэй узыходзіць сонца, нават пасля такіх трагедый магчыма пакаянне і прымірэнне, надзея і міласэрнасць.
Менавіта гэта ўверцюра прыгадала мне тое галоўнае, чым парадаваў Кангрэс каталіцкіх сродкаў сацыяльнай інфармацыі "Католікі – мы тут ёсць" у Гродне. Калі каталіцкія журналісты, выдаўцы, блогеры і спачуваючыя ехалі на першы свой Кангрэс, няпэўнасці было шмат, нягледзячы на падрабязную праграму мерапрыемства. Ці не адчуем мы сябе музыкантамі з вызначанай партыяй і кіраўнічым дырыжорскім узмахам? Любы ж з нас сам сабе кампазітар, дырыжор і выканаўца.
Але з кожным новым дакладам, з кожным новым знаёмствам і абменам меркаваннямі і досведам расла радасная ўпэўненасць, што сабраліся людзі, якія чуюць у сабе голас Хрыста – гэту непаўторную мелодыю жыцця і любові – і пакліканыя перадаць яе іншым людзям.
"Трэба, каб сродкі масавай камунікацыі ў мітусні сучаснага свету сапраўды дапамагалі чалавеку знайсці Хрыста і выхоўвалі яго на хрысціянскіх каштоўнасцях з мэтай даць яму новую надзею, нават насуперак надзеі," – выразіў гэтую думку Мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч. Усе звароты і прамовы высокіх афіцыйных асобаў Касцёла давалі зразумець, што кожнага журналіста цэняць менавіта, як творцу, які нават у жорсткасці, трагізме і гістэрыі свету можа несці людзям Добрую Навіну.
Толькі сёння набор інструментаў, якімі могуць карыстацца СМІ, вельмі пашырыўся, таму пры "напісанні музыкі" нельга іх не ўлічваць. Было б дзіўна, калі б кампазітар чуў у сабе музыку і ляніўся запісваць яе або не ведаў, як задзейнічаць палову інструментаў. Нават геніяльны твор не загучыць, калі дырыжор не будзе любіць музыку, а музыкант, які не валодае інструментам, не стане салістам...
Кожны з нас унікальны і мае розныя таленты, але каб данесці сваё пасланне, варта навучыцца правільна і своечасова ўжываць новыя тэхналогіі, развівацца, а не стаяць на месцы. Не мне вам расказваць, як – пераглядзіце трансляцыі, перачытайце даклады, спытайцеся ў прафесіяналаў, шукайце ЦУ ў Евангеллі, і прызджайце на чарговыя канферэнцыі і кангрэсы.
 |
| http://catholic.by/2/media/foto/category/1615.html Фота А. Шчыглінскай і кс. Мікалая Мышоўскага |
No comments:
Post a Comment