Усе ўсё разумеюць. Няўжо праўда?

Мы ўжо даўно не дзеці, і таму выдатна ўсё разумеем, што да чаго і навошта. Але нецярпліва абрываем вядомыя тлумачэнні, прапускаем іх міма вушэй, як... падлеткі. Неяк паступова гэтым пачалі карыстацца ўсё: і чыноўнікі, і прадаўцы, і працадаўцы, і нават - настаўнікі нашых дзяцей. "Ну, вы ж самі ўсё разумееце..." - назва серыялу, чарговы эпізод якога можна ўбачыць у любы момант.

"Чаму так дорага/доўга/няякасна/бесчалавечна?" Адзін адказ на такія пытанні - як водгук на пароль. Бо калі ты не разумееш, то ты або дзівак, або не тутэйшы, або прыкідваешся.

Горад ценяў

Падазраю, што гэта з імі даўно,
бо сталі настолькі неабачлівымі,
што я заўважыла іх
і здагадалася аб усім.
Яны сядзелі на лаўцы, прыхіліўшы галовы адно да аднаго.
Сядзелі побач. Не было ім спешна.
Толькі ў шэрую палову года нашыя цені жывуць сваім жыццём.
Людзі незаўважна застаюцца без іх. Не ведаю, дзе іншыя, а гэтыя двое – разам.
Яны – то цьмяныя, то глыбока-чорныя – ідуць вуліцамі, якімі мы не здолелі прайсці.
Яны сядзяць на паркавых лаўках, дзе мы з табой не былі ніколі.
Яны глядзяць на Свіслач, абапёршыся на парапет.
Назіраюць з дахаў, як цякуць рэкі аўтамабільных фар,
Праходзяць скрозь начныя туманы, якія, як і дождж, не шкодзяць ім.
Выходзяць за горад, каб спраўдзіць наяўнасць зорак.
Як і мы, пазбягаюць метро і натоўпаў.
Ім так лёгка з двух зрабіцца адным…
Дастаткова толькі дакрануцца…
Ім не патрэбны словы, каб быць разам.
Каб сустракацца, бачыць, разумець.
Цішыня і прысутнасць.
І вось толькі тое, што нашыя цені зараз недзе блукаюць побач
(о, як цікава было б даведацца, дзе),
дае нам пачуццё блізкасці, якое без іх не было б такім, амаль фізічна, адчувальным.

 

Быць адказам

Есць такі хрысціянскі рух “Просты шлях” (The Simple Way), які пачаўся ў Філадэльфіі ў ЗША. Заснавальнік – Шэйн Клэйбарн (Shane Claiborne) http://www.thesimpleway.org/shane/, лічыць, што “іншы свет магчымы”, шмат падарожнічае, піша, далучае да руху Простага шляху новыя радыкальныя суполкі па ўсім свеце. “Мы сабраліся разам, каб дапамагаць адно аднаму ў духоўным узросце”. Аднаўленне даўняга хрысціянства (з тых першых стагоддзяў, калі імператар Канстанцін яшчэ не надаў яму статус дзяржаўнай рэлігіі) – адна з іх мэтаў. Есць пераклад на рускую мову кнігі Шэйна Клэйбарна "Путь", якую можна набыць на oz.by, напрыклад, як гэта зрабіла я. Кніга вельмі спадабалася, раю пачытаць.

І вось цікавая прапанова на інтэрнэт-старонцы Простага шляху – стаць адказам на іх малітвы. Вядома, у Злучаных Штатах крыху іншая рэчаіснасць і варыянты дапамогі, але сама ідэя малых і адважных учынкаў не толькі для блізкіх, але і незнаёмых людзей, магчыма, навядзе і вас на добрыя думкі і справы. Арыгінал артыкула - тут.

50 спосабаў стаць адказам на нашы малітвы

Золотая шкатулка

Как-то утром скандалила дочка, отказываясь вернуть в садик войлочный домик, взятый поиграть месяц назад. Он и правда очень хорош. Строго говоря, больше похож на юрту, вышитую и украшенную даже внутри. Не то, чтобы Янка с ней играла, просто отдать была не в силах.

Оставив игрушку в очередной раз дома, я начала, наконец, искать выход. "Придется сподвигнуться на красивую поделку-замену, которая бы так же ей понравилась", - со вздохом решила я. Ведь хочется присвоить, "потому что это мне очень-очень-очень нравится". А о том, что этим она кого-то обижает, не задумывается, не понимает, когда объясняешь, не может примерить на себя ситуацию, в которой тебе не возвращают то, что обещали.

Каляндар касцельных святаў у Беларусі на 2012 год

Скласці такі каляндар мяне прымусіла мая памяць, дакладней кажучы, яе адсутнасць у патрэбны момант. Нягледзячы на тое, што даты паўтараюцца штогод, а традыцыі застаюцца нязменнымі, сучаснае жыццё "дапамагае" паспяхова забываць нават мінулы тыдзень, не тое, што год.

Спадзяюся, што інфармацыя будзе прыдатнай не толькі мне самой. А калі ўбачыце недакладнасці, напішыце, калі ласка.

Каб убачыць, надрукаваць і карыстацца, клікніце на спасылку - Каляндар 2012

Тата

Сёння яму магло б споўніцца 80 год. Толькі пражыў тата 76. Гэту гісторыю пра яго я публікавала аднойчы ў Сеціве. І сёння змяшчаю тут. 
 
Гэтыя ўсмешлівыя людзі са старых фотаздымкаў… Ці былі яны насамрэч? Няўжо яны, як мы, адчувалі водар майскіх садоў і пах першых суніцаў, страсалі з плячэй мяккі снег, уваходзячы ў хату, прыслухоўваліся да спеву птушак, апякалі пальцы гарачай бульбай, чулі ў сабе біццё закаханага сэрца… Ці магло ўсё прамінуць разам з адыходам чалавека ў іншы свет? Нават Сонца і Месяц, водары і краскі засталіся. І душа, дадзеная чалавеку на вечнасць, куды падзенецца…

Работа

Назвать профессию легко, но сегодня то, что я делаю на работе, увиделось несколько в ином свете. Я - дворничиха среди бумажек и цифр, которых накапливается целый ворох, если оставить их без внимания. Невидимой метлой я разметаю весь этот хаос по своим местам. Взмах - и цветные листочки накладных и счетов залетели в прозрачные файлы и заполнили нужные папки. Еще пара взмахов - и цифры заняли свои клеточки в строках отчетов и деклараций :)

Сколько таких взмахов бывает за день? За месяц? Результатом какой работы становится годовой отчет?

В общем, есть много параллелей с трудом тех, кто за нами убирает, особенно, рутинность. Это не наука, а практика, по большому счету. Многое зависит от инвентаря, то бишь, метлы, ой - программного обеспечения. Есть и принципиальная разница: для бухгалтера - а это и есть моя профессия - чем больше бумажек, тем лучше.

Хотя я все же надеюсь дожить до того дня, когда ситуация изменится. Когда отражение реальности, в которой функционирует организация, не потребует лишних справок и подтверждений, громоздких расчетов и трансформаций. В конечном счете, бухучет - это система, а любая система либо совершенствуется, либо отмирает

Агонь

Вочы людзей глядзяць на агонь… Ён адбіваецца ў іх тысячы год, адзін і той самы, а яны не стамляюцца ўзірацца ў яго і нават сумуюць, шукаюць сустрэчы з ім, ціхім паслухмяным полымем на паленнях дроў. Нібыта, прыручылі яго…

Я расла ў простай вясковай хаце, дзе трэба паліць печку большую частку года, каб было цёпла. Агонь і цяпло былі непарыўна звязаны. А зараз маім дзецям дзіўна і цікава глядзець, як гараць дровы, як успыхваюць і гаснуць кінутыя імі паперкі. Чаму паленцы становяцца вугалькамі, куды знікае агонь і чаму потым чорна ў печцы і нельга кідаць зноў паперу? Але хутка забываюцца на ўсе свае пытанні і бягуць па сваіх справах. “Дзеці ўвесь час гойсаюць, бо хацелі б лётаць” (з верша Яна Твардоўскага). А я ў гэтыя рэдкія зімовыя прыезды сяджу і ўглядаюся ў агонь праз напаўадчыненыя дзверцы. Такая ўжо ў нас печка, што ўсё павінна быць адчынена напалову: юшка, дзверы, паддувала. Дровы гараць ціха і разважна, ўгараюцца, чырванеюць і зноў чарнеюць, становячыся вугалькамі і попелам.

Простые рецепты

В моей папке с рецептами в прозрачных файлах много разных бумажек, глянцевых и не очень. По правде говоря, некоторые из них ни разу не проверялись на практике и остаются на виду только по причине красивых фотографий :)

Но есть и совсем невзрачные листочки, на которых записаны те самые нужные составы и короткие указания по приготовлению. Избранными и одобренными рецептами планирую делиться с вами.

Начнем с любимых детских маффинов. Если вместо грецких орехов купить шоколадку с миндалем, тоже получается вкусно.

Шоколадно-ореховые маффины 

рецепт на 12 штук

Ингредиенты:

300 г муки
1,5 ч.л. разрыхлителя теста
3 ст.л. какао
150 г слив.масла
165 г сахара
170 мл молока
2 яйца
100 г рубленых грецких орехов
125 г измельченного горького шоколада

1. В большую миску просеять муку, разрыхлитель теста, соль и какао, добавить орехи и шоколад.
2. Масло растопить и растворить в нем сахар. Остудить.
3. В маленькой миске смешать яйца с сахаром.
4. К сухим ингредиентам в большой емкости добавить яично-молочную смесь и масло с сахаром. Перемешивать недолго, т.к. тесто не должно быть эластичным, а комковатым.
5. Заполнить смазанные растительным маслом формочки для маффинов или кексов тестом на 3/4 объема.
6. Выпекать при 200 градусах 15-18 минут.

Бацькi. Знаёмства

Ёй было 17 год. Гэты была яе 17-я вясна, звычайная і такая непаўторная, новая і смелая. Усё яшчэ наперадзе, яна ўсё яшчэ паспее, думаецца кожнай у 17 год. Яна – у сваёй роднай вёсцы Лукашэвічы, з бацькамі, малодшым братам, куляжанкамі і суседзямі, са сваім касцёлам, пільным позіркам у жыццё. Ён – здалёк ад родных мясцінаў і сям’і на Віцебшчыне (Зазер’е), але з любімай прафесiяй арганiста, са сваім талентам, які цешыў і палохаў, з любоўю да жыцця і прыгажосці, вельмі добры i тактоўны.

Быў красавік 1960 году.


Напярэдадні фэсту святога Юр’я дзяўчаты з Лукашэвіч прыехалі ў касцёл у Канстантынова, каб упрыгожыць свой аўтарык, які меліся несці падчас працэсіі: нейкім чынам прычапіць на яго вянок з жывых кветак, бо такая была ў той час завядзёнка. Заўтра яны будуць несці яго ўчатырох, апранутыя ў белыя доўгія сукенкі з велюмамі на галовах, апушчаных на твар… Нявіннасць, ахвяраваная Богу.

Оля, нахіліўшыся, чапляе вянок. Падыходзіць арганіст. Генэк (Эўгеніуш) Манчынскi. І пытаецца: