14 жніўня

Як застацца чалавекам у нечалавечых умовах?

Прыклад для наследвання, заступнік і апякун тых, хто шукае адказу, – айцец-францішканін Максімільян Марыя Кольбэ, чалавек, які стаў святым у канцлагеры Аушвіц, 1941-08-14.


Рыма-каталіцкая парафія Св. Яна Евангеліста і св. Максімільяна Кольбэ. Святы Максімільян М. Кольбэ

Niepokalanów: Muzeum, Panorama Tysiąclecia, Misterium

 

Чытаць он-лайн

Wikipedia: Кольбе, Максимилиан,
Покровитель заключённых, журналистов, наркозависимых, семьи́^.

in the Franciscan church in Szombathely, Hungary

Святая Рита – святая невозможного

«Она могла бы стать посредственной или даже очень плохой христианкой, ожесточенной страданиями и подстрекаемой к бунту. Но она была святой» А. Трапе.

Такое суждение самого позднего и авторитетного биографа святой Риты из Кашии позволяет нам реалистично подойти к одному из наиболее популярных и широко известных персонажей христианской истории. В культе этой святой есть чтото необъяснимое. Жившая в конце четырнадцатого и в первой половине пятнадцатого веков, сразу же призванная и почитаемая как святая, Рита, тем не менее, была причислена к лику святых только в 1628 году, а канонизирована лишь в 1900 году. Однако христианский народ всегда выказывал к ней невероятную привязанность, естественно, по причине творимых ею чудес, а также изза легенд, которыми, по рассказам, так богата была ее жизнь. Поэтому ее ласково называли «святой невозможного», то есть святой, у которой можно просить помощи в самых отчаянных и неразрешимых ситуациях.

Пачуць і выканаць Божую волю

Крычу я ад усяго сэрца майго: выслухай мяне, Госпадзе, выканаць хачу пастановы Твае. (Пс 119, 146)

Гэта гучны голас Каталіцкага Касцёла ў дні канклава. Гэта просьба: "Укажы Наступніка". І давер канклаву пачуць і выканаць Божыя пастановы.

Цішыня, якая акружае кардыналаў-выбаршчыкаў, – ілюзія. Куды яны збягуць ад сваёй душы? Як зачыняцца ад патрэбаў і пытанняў нашага часу? Куды схаваюцца ад паза-прасторавага і паза-часовага вымярэння Касцёла? Наадварот, яны набліжаюцца да Бога, яны прымаюць адказнасць за будучыню, адчыняюцца на ціхі голас Духа Святога.

"Прабываючы разам на малітве"... Вось шанец для адзінства, салідарнасці, адчування блізкасці паміж католікамі самых розных куткоў свету.

Пост, малітва, міласціна

 Тры аспекты посту, пра якія можна вельмі часта пачуць, прачытаць, нават узяцца практыкаваць. Пра Вялікі пост гаворыцца, як пра "выключны час". На жаль, тое, што падчас яго "выключаецца", пасля Вялікдня працуе ва ўзмоцненым рэжыме. Тады атрымліваецца так, што ўвесь астатні перыяд года – нармальны? А зараз трэба сябе перазагрузіць, каб нешта адчуць?

Яшчэ зусім нядаўна мне здавалася гэта лагічным і патрэбным. Менавіта так – бярэш сабе пастановы і чакаеш асаблівых перажыванняў. Ды вось не працуе без навяртання такі посны "перамыкач". Мы ставім каня за вазом і чакаем, калі ж ужо рушым наперад. Сядзім, нешта вакол сябе перакладаем, а нічога не змяняецца. Чаму? Ужо і пярыны мяккія выкінулі, і ядзімо праз дзень, і адзенне параздавалі... А можа на самой справе мы так едзем, памалу, бо куды спяшацца?

А трэба спяшацца, бо кожны пост мінае хутка, як кароткі шанец агледзецца, зрушыць з месца, вярнуцца да праўды. Як проста і добра напісаў Бэнэдыкт XVI у Папяльцовую сераду:

У перыяд Вялікага посту, які мы пачынаем, адновім наша навяртанне, даючы больш месца Богу.

Успомні, ты ужо вяртаўся. Падумай, як пасунуцца набок, садзьмуцца і даць месца Богу, даць Яму магчымасць навучыць цябе ставіць у сваім жыцці ўсё на належныя месцы...

Таму пост – на сябе, на сваю ўсюдыпрысутнасць, на нецярплівасць і мітуслівасць, пустую балбатню і насмешкі. Стрымайся, дай свету адпачыць.

Дай свету сваю малітву. як таямніцу, як прысутнасць, як глыбіню, малітву красамоўную і маўклівую, сумную і спеўную, якая патрабуе месца, часу і зместу. І якой нічога не трэба, бо яна сама – дар з нябёсаў.

Міласціна. Дзе тое ахвотнае сэрца, каб шчодра сябе раздаваць? Любові той маленькі агеньчык – як ад сябе забраць і таму, хто не заслугоўвае, аддаць? Рабі дабро. Хоць бы так, як украўшы. Хтосьці ўмее шчодра і прыгожа, а ты ціха, патроху – але дабро. Асабліва тым, хто дзякуй не скажа.

11 лютага. Божы дар

Сённяшні дзень пачаўся і ішоў, як звычайна са сваімі справамі, размовамі, інтэрнэтамі і кавай са смайлікамі ў скайпе... Але раптам ленты навінаў выбухнулі весткай пра адмаўленне Бэнэдыкта XVI ад папскага пасада. Неверагодна, дзіўна, сумна...

 "Разважыўшы гэта шмат разоў у сумленні перад Богам, я набыў упэўненасць, што па прычыне сталага ўзросту мае сілы не дастатковыя, каб належным чынам ажыццяўляць служэнне св. Пятра."

Пакуль свет займаўся сваімі справамі, аслабелы чалавек у белай сутане зноў і зноў "у сумленні перад Богам" задаваў адныя і тыя ж пытанні, каб зразумець, пачуць Божую волю, упэўніцца ў ёй... Звычайна адбываецца наадварот: людзі ідуць на многае, каб выпадкова не пачуць, чаго хоча Бог.

За гэтыя кароткія 9 год мы прайшлі шлях ад пытання "Хто ён такі? Што ён скажа?" да роздуму над ягонымі словамі, да любові, здзіўлення, гонару, даверу...


Ён не адлятае на іншую планету, не пакідае Рым, не перастае маліцца за нас, служыць і разважаць.

"Усё з'яўляецца Божым дарам: толькі пазнаўшы гэту жыццёвую залежнасць ад Стварыцеля знойдзем свабоду і спакой." (Бэнэдыкт XVI праз "Твітэр", 6 лютага 2013 г.)

Адкрытасць, якую яшчэ трэба знайсці

На Полі Пастушкоў у Бэтлееме

Глядзіш на любую батлейку – Святая сям'я адкрытая кожнаму, хто прыходзіць. Ты не ўбачыш іх спінаў, Марыя і Юзэф не засланяюць Святое Дзіця, калі ж прыхадні бываюць розныя. Вось мы з табой – нібы сланы ў пасуднай краме, як ні павернемся, так нешта непапраўна разносім на дробныя кавалкі. Вядома ж, мы не хацелі, вядома ж, прабачаемся і больш не будзем. Але шчыра кажучы, небяспечна такіх пускаць на парог, а тым больш давяраць Дзіця...

А Святая Сям'я так і не зачыніла дзверы – не толькі перад безыменнымі пастушкамі і таямнічымі каралямі – а чакаючы нас з табой, хоць невядома дзе падзеліся нашыя сцежкі... Толькі надзея, што аднойчы мы згададаемся проста павярнуцца тварам да Таго, Хто заўсёды блізка. Як пераступіць парог Батлейкі і вярнуцца дадому...

Каляндар касцельных святаў на 2013 год

Можна спампаваць, раздрукаваць, зазіраць час ад часу ці, напрыклад, у сваіх календарах адзначыць абавязковыя і важныя святы ў надыходзячым 2013 годзе.

Каляндар 2013

Штодзённыя пытанні да сябе. Рахунак сумлення паводле біскупа Зыгмунта Лазінскага

"Я быў вам сябрам шчырым і адданым, і тым больш застануся ім у жыцці за гробам."

Сын навагрудскай зямлі, як вучань, клерык, а потым студэнт тэалогіі, разам з адметнымі здольнасцямі адзначаўся незвычайнай моцай характару. Ён быў па сваёй натуры чалавекам эмацыйным, жывым, імпульсіўным, амбіцыйным і ўладным, але працуючы над сабой, стаў узорам засяроджанасці і разважлівасці, цярплівасці, пакоры, лагоднасці і сціпласці. <...>

З невялічкай брашуры з біяграфіяй Слугі Божага біскупа Зыгмунта Лазінскага на польскай мове, выдадзенай у 1991 годзе. 

Больш падрабязна пра ягоны жыццёвы шлях – артыкул "Слуга Божы Зыгмунт Лазінскі"

Нашыя дні лятуць за днямі, часта зліваючыся ў адну невыразную плынь, якая нясе з сабой вялізную частку жыцця. Нездарма на схіле свайго зямнога шляху многія здзіўлена заўважаюць, што жыццё непрыкметна праляцела  невядома куды. Або як герой кнігі Льюіса прызнаюцца, што "большую частку жыцця я не рабіў ні таго, што я павінен, ні таго, што я хацеў". Здараецца і так, што чалавек змяняецца, а не заўважае – калі і ў які бок. Скардзіцца, як пагоршыліся часы, а не бачыць, што дадае ён да гэтых сумных зменаў.

Касцёл дзяцінства

Як і ўсё, сярод чаго мы расцём, касцёл святых Космы і Даміяна ў Астраўцы нібыта быў заўсёды – вялікі, нязменны. Але была ў яго свая гісторыя і будучыня, якая нешта захавае, а штосьці забярэ з сабой. "Пабудаваў у 1787 годзе ксёндз Гілярый Цішэўскі мураваны касцёл і кляштар для дамініканаў" (са “Слоўніка геаграфічнага Каралеўства Польскага і іншых Краін Славянскіх”)


Колер сцен з колішняга белага пасля нядаўняга аднаўлення набраў розных адценняў, дрэвы, пасаджаныя абапал касцельнага муру, зніклі, а замест сцежак з'явіліся шырокія і простыя ходнікі. Ужо не прыцемкі ўвечары, але яркае святло ліхтароў на белых пастаментах.

Сонца і зеляніна вакол касцёла глядзелася б больш прывабна, чым пачатак лістапада. Напрыклад, верасень 2007 года...

Але зараз, не шукаючы красы, але згадваючы мінулае – запрашаю... 

Хрост дзяцей у Касцеле

Мы "прайшлі праз гэта" ўжо тройчы, хрысцячы сваіх дзетак, таму можна сваімі радамі і думкамі падзяліцца. Надыйшоў час напісаць сур'ёзны грунтоўны артыкул аб устанаўленні і развіціі абраду хроста, прывесці розныя погляды і разгледзець супярэчлівасці, вытлумачыць да яснасці і данесці да кожнага. Толькі хто і каму гэта будзе рабіць, не ведаю, бо я напішу зусім не так: успаміны, крыху тэорыі і карысных спасылак па тэме, каб вы маглі ведаць больш. Звычайна афіцыйная інфармацыя падаецца спачатку, а аповеды з жыцця – на дэсерт, але зробім наадварот.

Мелодыя для Кангрэса

Учора ў Белдзяржфілармоніі адбыўся канцэрт I,CULTURE Orchestra. У праграме былі чатыры творы вядомых кампазітараў. Пасля кароткай прамовы аб аркестры, таленавітым 20-гадовым дырыжоры Іллічы Рывасе, самім праекце і апекунах прынеслі крэслы і пюпітр для салістаў. Адзін з іх устаў, і па гучанні ягонай скрыпкі ўвесь сімфанічны аркестр настроіў свае інструменты і прыціх у чаканні дырыжора. З яго прыходам геніяльная музыка П.І.Чайкоўскага загучала і ажыла пад рухамі дырыжорскай палачкі.

Паспрабуйце пад уверцюру да "Рамэа і Джульеты" думаць аб сваім і далёкім – музыка верне вас у цёмную ноч Вероны, у шум людзей, у жорсткасць і парывістасць нянавісці, якая засцілае ўвесь свет, каб раптам ахінуць пяшчотай і чысцінёй юнацкіх пачуццяў. Магчыма, вас уразіць тое ж, што й мяне – нараджэнне простай і прыгожай тэмы любові сярод гістэрыі і гвалту. Мелодыя нібы ўзнікае нечакана, але сцвярджае, што была заўсёды, надаючы сэнс, адчыняючы сэрцы на супакой і любоў... Можна было б паўтараць яе бясконца, толькі ў рэальным жыцці, як і ў Чайкоўскага, гармонію заглушаць трэвожныя шэпты, цяжкія думкі і адкрытая прага помсты. Гэта нарастанне агрэсіі абрываецца пранізлівай цішынёй непапраўнага зла. І нават пасля такіх змрочных начэй узыходзіць сонца, нават пасля такіх трагедый магчыма пакаянне і прымірэнне, надзея і міласэрнасць.

Колькі можна гаварыць?

Часта менавіта так усклікаюць кожныя бацькі, калі зноў і зноў трэба тое ж самае дзіцяці сказаць, засцерагчы, папрасіць, нагадаць, забараніць... І набіваючы сінякі, ранячы сябе і блізкіх, дзеці зноў і зноў "забіваюць" на бацькоўскія словы.

Яны не хочуць вучыцца на сваіх памылках, не зважаюць на аўтарытэты і дарадчыкаў, не цікавяцца сваёй будучыняй, жыццём сям'і і планамі іншых... Так бывае, праблемы росту.

"Ты расцеш эгаістам!" – спрабуюць адкрыць ім вочы блізкія. "Гэта вы мяне не разумееце! Я ўсё яшчэ паспею, я яшчэ вам усім пакажу! Толькі не зараз... Не сёння, ну, не да вас, няма настрою, не хочацца... Дапамажыце спачатку ВЫ мне, тады паглядзім..."

Святая Імша: з якіх частак складаецца і што азначае

Цэлебрацыя Імшы, як дзеянне Хрыста і іерархічна ўпарадкаванага народа Божага, – гэта цэнтр усяго хрысціянскага жыцця, як паўсюднага, так і мясцовага Касцела, а таксама асобных вернікаў. У Імшы дасягае сваёй вяршыні дзеянне Бога, якім Ён асвячае свет у Хрысце, і культ, у якім людзі пакланяюцца Айцу, ушаноўваючы Яго праз Хрыста, Сына Божага ў Духу Святым. Іншыя сакральныя дзеянні і ўсе справы хрысціянскага жыцця звязаныя з імшою, з яе выплываюць і да яе кіруюцца.

Паразважаем разам над асобнымі часткамі Імшы каб прыпомніць іх значэнне, мэту і спосаб перажывання.

Дзеці ў касцеле

фота з globus.tut.by

Вёску Белагруда з яе прыгожым касцёлам ведаюць многія. Часам, бываючы ў Лідзе, мы менавіта туды ездзім у нядзелю на Св.Імшу. Так і ўчора. Зялёны бераг ракі, пагорак і касцёл, да якога немагчыма прызвычаіцца.

Дарэчы, на дзяцей ніякага ўздзеяння архітэктура і прыгажосць інтэр'ера не аказала... Праўда, старэйшы сын, якому 9 год, апрануў комжу і далучыўся да міністрантаў, а малодшыя дачка і сын, як заўсёды, былі заняты сваімі справамі: вырываліся з рук на вуліцу, скакалі на адной назе па цэнтры касцёла, подбегам абыйшлі, узяўшыся за рукі, ўсе скарбонкі (не з пустымі рукамі, канешне)... Янка выкарыстоўвала лаўку як спартыўную прыладу, Віталік назіраў, як падае з вышыні лаўкі ягоная машынка. І г.д. і г.д. Увогуле, горш, калі ім няма чым заняцца, тады даводзіцца частку Імшы праводзіць за дзвярыма касцёла, каб не перашкаджалі іншым людзям маліцца. "Затое, - звычайна суцяшаю сябе я, - няма часу заўважаць, што там іншыя дзеці робяць". А ўчора была яшчэ адна "актыўная" дзяўчына, акрамя нашай.

І вось напрыканцы Імшы, кс.Рышард раптам гаворыць сваім парафіянам:

- Я бачу, некаторыя тут ківалі галовамі на дзяцей. Кажу вам: калі хто-небудзь падумаў што благое пра іх, павінны ісці да споведзі. Вы прыйшлі ў касцёл маліцца - то маліцеся! Дзеці нічога благога не робяць, а калі б што рабілі - у іх ёсць бацькі, прыйдуць і забяруць. Бо як іх зараз не будзе ў касцеле, то й потым не прыйдуць. Дзеці ўзмацняюць нашу малітву.

Потым кожнаму дзіцяці знайшлася цукерка ў ягонай кішэні, вясёлы жарт і за руку прывітанне.

Каляндар касцельных святаў у Беларусі на 2012 год

Скласці такі каляндар мяне прымусіла мая памяць, дакладней кажучы, яе адсутнасць у патрэбны момант. Нягледзячы на тое, што даты паўтараюцца штогод, а традыцыі застаюцца нязменнымі, сучаснае жыццё "дапамагае" паспяхова забываць нават мінулы тыдзень, не тое, што год.

Спадзяюся, што інфармацыя будзе прыдатнай не толькі мне самой. А калі ўбачыце недакладнасці, напішыце, калі ласка.

Каб убачыць, надрукаваць і карыстацца, клікніце на спасылку - Каляндар 2012

Споведзь. Умовы i формулы

"Верны Бог не можа адмовіцца ад самога сябе, не можа адмовіцца ад нас, не можа адмовіцца ад сваёй любові, не можа адмовіцца ад свайго народа, таму што любіць нас. Такая яна — вернасць Бога...

Калі прыступаем да сакрамэнту пакаяння, калі ласка, давайце не думаць, што ідзём у хімчыстку, каб змыць бруд. Не. Мы ідзём, каб увайсці ў любячыя адбымкі гэтага вернага Бога, які заўсёды нас чакае. Заўсёды..." Папа Францішак.

Грэх – гэта не толькі свядомае і добраахвотнае парушэнне Божай запаведзі альбо касцёльнага наказу; гэта не толькі канфлікт з сумленнем. Грэх - гэта адыход ад Бога, парушэнне годных узаемаадносінаў паміж чалавекам і Богам, чалавекам і супольнасцю Касцёла. Гэта асабістая знявага бясконцай велічы Бога і Яго Айцоўскага Сэрца.

Кароткiя падказкi для споведзi на беларускай мове, польскай i рускай