Санька

Вчера мы ходили в гости к друзьям, талантливым и замечательным Наташе и Славе Дунаевым и братьям-близнецам Артуру и Саньке. Старшая Надя (студентка) гостила у бабушки. Братьям по 5 лет. Артур – живчик и непоседа, Санька – сердце этого дома – тяжелый инвалид. До 12 месяцев они были очень похожи...

Но "Май изменил все. О том, что не все решают хирурги, мы узнали потом. Успешно проведенная операция, может быть испорчена передозировкой наркоза или не досмотром в реанимации, что собственно в праздничный день – естественно. Единственное объяснение случившейся остановки сердца, клинической смерти и длительной реанимации у нашего сына, которое мы услышали от заведующего – «Из области казуистики». У медиков случился казус, а мы потеряли сына. Сашку они оживили, себя реабилитировали…" Сашкина история, рассказанная его мамой:  http://sashadunaev.ucoz.ru/

Шкодная кампенсацыя для цярпення

Better suffer a great evil than do a small one. (З анг.: Лепш сцярпець вялікае зло, чым учыніць малое)

Падобныя прыказкі ёсць і ў іншых народаў. Але ў мяне адчуванне зараз такое, што ўсе яны разам састарэлі і выйшлі з ужытку. Што значыць цярпець? Добра, бывае рознае ў жыцці, але – ну сцярплю – і што? Дарэчы, апошняе пытанне набрала зараз вялікую папулярнасць, асабліва калі гучыць у сэнсе "І што мне з таго?", "А дзе тут мае грошы?" і г.д. Хаця б маральная кампенсацыя за мае пакуты павінна ж быць? (Ледзь утрымалася, каб не прыпісаць у канцы слоўца "ну").

Нам так доўга казалі, што мы цярплівыя, што мы й паверылі, і самі каму хочаш раскажам. Толькі прыелася ўжо, сіл няма...А справядлівасці прагнуць небяспечна, таму мы крыўды кампенсуем дробнымі шкодамі. Патрабуе нешта начальнік – спаганю з падначаленых. Малы заробак – зраблю абы-як. Не даюць зарабіць – украду. Крыўдзіць хтосьці  – хай толькі адвернецца... Абы не заўважыў, бо ён жа сусед (ці радня, ці крэдытор, ці капейчыну плаціць...)

Дарэчы, продкі стагоддзямі моўчкі цярпелі – і што? Але розніца – ЯК. Цярпелі і даравалі, свайго няшчасця пад чужыя дзверы не падкідалі, таму і жылі сапраўдна, а не ўкраўшы. І галоўнае – сам чалавек не навучыцца цярпець. Злавацца – так, помсціць – выдатна, нават горш, чым вока за вока. Але не навучыцца здабываць у цярпенні лагоднасць, прабачэнне, любоў. Не здолее ствараць нешта добрае. Вырваўшыся з рабоў, паскача ў рабаўладальнікі...

"Ласка адрозніваецца ад свабоды: ласку дае Бог, свабоду дае чалавек... Пакорлівасць і паслухмянасць – плёны ласкі, а не разумнага рабаўладальніцтва." А.Якаў Кротаў.

Таму тыя, хто церпяць і не помсцяць, – не ідыёты...
Хіба што не заўсёды цвярозыя, але гэта ўжо іншая гісторыя.

"Бізнес-план" з Кнігі Ісаі

Ужо што-што, а мадэлі развіцця бізнеса прааналізаваны эканамістамі ўздоўж і ўпоперак, асабліва ў апошнія дзесяцігоддзі, і мае разважанні не прэтэндуюць на тэорыю або практычныя парады. Але некалькімі назіраннямі захацелася падзяліцца.

Так праз прарока Ісаю Бог наказаў дзейнічаць цару Эзэкіі.

А гэта будзе табе знакам:
у гэтым годзе хай спажываюць тое, што змагло быць сабрана,
і на наступны год – што само нарадзілася,
а на трэці год – сейце і жніце, закладайце вінаграднікі і ежце іх плады.

Іс 37,30

Адкрытасць, якую яшчэ трэба знайсці

На Полі Пастушкоў у Бэтлееме

Глядзіш на любую батлейку – Святая сям'я адкрытая кожнаму, хто прыходзіць. Ты не ўбачыш іх спінаў, Марыя і Юзэф не засланяюць Святое Дзіця, калі ж прыхадні бываюць розныя. Вось мы з табой – нібы сланы ў пасуднай краме, як ні павернемся, так нешта непапраўна разносім на дробныя кавалкі. Вядома ж, мы не хацелі, вядома ж, прабачаемся і больш не будзем. Але шчыра кажучы, небяспечна такіх пускаць на парог, а тым больш давяраць Дзіця...

А Святая Сям'я так і не зачыніла дзверы – не толькі перад безыменнымі пастушкамі і таямнічымі каралямі – а чакаючы нас з табой, хоць невядома дзе падзеліся нашыя сцежкі... Толькі надзея, што аднойчы мы згададаемся проста павярнуцца тварам да Таго, Хто заўсёды блізка. Як пераступіць парог Батлейкі і вярнуцца дадому...

Смак добрых успамінаў

Надыходзіць Новы год, нават ужо зазірае ў вокны. То сагрэе адлігай, то зноў павее марозным ветрам... І мы спяшаемся яму насустрач, адлічваем апошнія дні, марым і спадзяёмся на спаўненне пажаданняў. Азіраючыся на пражыты год, што ўспомнім? Якімі вачамі паглядзім наперад?..

Мне сустрэлася вельмі цікавая ідэя для надыходзячага году: марынаваць прыемныя здарэнні. У пачатку года бярэм пустую банку з вечкам і невялічкі нататнік. Кожны раз, калі адбываецца нешта добрае, запісваем гэта і складаем нататкі ў банку. У канцы года мы зможам убачыць і ўспомніць усё добрае, што здарылася за апошнія 12 месяцаў. Мы вельмі лёгка забываем мілыя словы, трапныя жарты, сяброўскія сустрэчы і падарункі, якія прыносіць кожны дзень, бо кепскія і сумныя падзеі выцясняюць іх з нашай памяці.

Так шмат добрых рэчаў застаюцца без увагі, пакуль іх не згубіш. Давайце паспрабуем назбіраць іх як мага больш, каб напрыканцы 2013-га адчуць смак пражытых дзён і сустрэць 2014-ты год з вачамі, поўнымі падзякі і аптымізму.

Каляндар касцельных святаў на 2013 год

Можна спампаваць, раздрукаваць, зазіраць час ад часу ці, напрыклад, у сваіх календарах адзначыць абавязковыя і важныя святы ў надыходзячым 2013 годзе.

Каляндар 2013

Чаго можа не быць

Вядома, не кожны дзень, але часта ўспамінаецца мне адна размова з урачом-гінеколагам, якая вяла маю першую цяжарнасць. Першую – самую незразумелую, новую, дзіўную, калі верыш дактарам больш, чым сабе. Вялікі знак пытання, а не 9 месяцаў – ці ўсё добра, ці правільна, а як там дзіця, а што далей, а як там са мной будзе... А тая ўрач таксама любіла розныя даследванні, гіпотэзы, і сумненні, прычым агучвала магчымыя наступствы без пастаноўкі дыягназаў. Статыстыку розную невясёлую ведала. Такім чынам, нашы сустрэчы не дадавалі мне супакою.

Верыфікаваць усе яе словы не было з кім (дакладней кажучы, тады я не шукала іншага доктара). Я шукала падтрымкі ў блізкіх, з першых месяцаў прыдумала сабе вершаваную малітву на кожны дзень за маленства і нашу сям'ю. Нарэшце, усе тыя цьмяныя негатыўныя наступствы і ўплывы пачалі супярэчыць майму даверу да Бога. І аднойчы, выслухаўшы чарговае: "Гэта можа прывесці да ..." з пералікам непрыемнасцяў для дзіцяці, я спыталася: "Але можа і не прывесці?". "Так, – раптам згадзілася яна, нібы і ў яе нешта адлягло ад сэрца, – можа і не прывесці".

Мне палягчэла не на 100 – не менш, чым на 200%, нібы нехта адпусціў на волю. Дзіця нарадзілася здаровым. З той пары аб варыянтах развіцця падзей я стараюся ведаць, але не тануць у пакутлівых здагадках, што яшчэ дрэннага можа здарыцца.

З чалавекам у гэтым свеце можа стацца процьма непрыемнасцяў, нават канец свету паслязаўтра. Старэйшыя людзі так і скажуць: усё можа быць, усюды саломкі не падсцеліш. Але побач з асцярогами часцей за ўсё крочыць шанец "а можа й не быць". А найлепш, слухаць парады, не губляючы здаровага сэнсу, і паволі (або раптам) выйсці з цёмнага лесу выпадковасцяў і шансаў на прастор веры і Божай любові.

Штодзённыя пытанні да сябе. Рахунак сумлення паводле біскупа Зыгмунта Лазінскага

"Я быў вам сябрам шчырым і адданым, і тым больш застануся ім у жыцці за гробам."

Сын навагрудскай зямлі, як вучань, клерык, а потым студэнт тэалогіі, разам з адметнымі здольнасцямі адзначаўся незвычайнай моцай характару. Ён быў па сваёй натуры чалавекам эмацыйным, жывым, імпульсіўным, амбіцыйным і ўладным, але працуючы над сабой, стаў узорам засяроджанасці і разважлівасці, цярплівасці, пакоры, лагоднасці і сціпласці. <...>

З невялічкай брашуры з біяграфіяй Слугі Божага біскупа Зыгмунта Лазінскага на польскай мове, выдадзенай у 1991 годзе. 

Больш падрабязна пра ягоны жыццёвы шлях – артыкул "Слуга Божы Зыгмунт Лазінскі"

Нашыя дні лятуць за днямі, часта зліваючыся ў адну невыразную плынь, якая нясе з сабой вялізную частку жыцця. Нездарма на схіле свайго зямнога шляху многія здзіўлена заўважаюць, што жыццё непрыкметна праляцела  невядома куды. Або як герой кнігі Льюіса прызнаюцца, што "большую частку жыцця я не рабіў ні таго, што я павінен, ні таго, што я хацеў". Здараецца і так, што чалавек змяняецца, а не заўважае – калі і ў які бок. Скардзіцца, як пагоршыліся часы, а не бачыць, што дадае ён да гэтых сумных зменаў.

Як пісаць навіны без мапылак? Ой, без памылак!

Кажуць, не ўмееш – не бярыся. Але трэба дадаць: а ўзяўшыся – дасканалься! У многіх (ці ж бы не ва ўсіх?) прафесіях, трэба ўвесь час працаваць над сабой. Вось і пачынаючыя аўтары Catholic.by з радасцю з'ехаліся на адмысловы майстар-клас Алены Кулыгінай, рэдактара Рэлігійна-інфармацыйнай службы Украіны. Як дзяліцца хрысціянскімі навінамі так, каб запомнілася, спадабалася, кранула чытача? І хто іх чытае гэтыя навіны? І як пісаць, каб чыталі больш?

«Мне хацелася расказаць пра тое, як хрысціянскія журналісты могуць лепш працаваць, рэалізуючы сваё пакліканне, кажучы пра Касцёл цікава, яскрава, з любоўю, так, каб гэта перадавалася кожнаму, хто прачытае навіну», — дадала Алена Кулыгіна. 

Працаваць над памылкамі – безумоўная частка гэтага паклікання. А схавацца "мапылкі" могуць там, дзе іх зусім не чакаеш.

Сіндром жорсткага сэрца

Яны даганяюць нас, няўмольныя, нястомныя, прагныя. Іх коні могуць растаптаць чалавека, а вершнікі не ведаюць літасці, з дзяцінства вучацца ваяваць. Мы стаміліся ад уцёкаў, ногі не йдуць далей, дый няма куды – мы стаім на ўзбярэжжы мора, дарослыя, старыя і малыя са сваімі пажыткамі... Хвалі павольна набягаюць на бераг , а за нашымі плячамі расце хваля егіпецкага войска, каб патапіць нас у крыві. А той, хто выжыве, не здолее пахаваць сваіх блізкіх, пясок паглыне іх... Мы нібы здранцвелі ад страху, але праз хвіліну, шалеючы ад панікі, крычалі небу: "За што?! Які ж несправядлівы і жахлівы лёс прыгатаваў Ты нам, Божа наш! Няма чым бараніцца, няма куды ўцякаць..."

Знаёмы з дзяцінства біблейскі аповед пра пераход праз Чырвонае мора. Там Божы народ у адказ на свой лямант пачуў ад Майсея: "Не бойцеся, стойце на месцы і ўбачыце збаўленне Пана... Пан будзе ваяваць за вас, а вы будзьце спакойнымі" (Вых 14, 13:14). І яны паслухалі, і засталіся на месцы, і прайшоўшы праз мора (не толькі вады, але й свайго страху, недаверу і болю), спявалі і плакалі з радасці, бо сапраўды ўбачылі збаўленне Пана: