Крокі па вадзе

Так, жыццё нашае сям'і ў Мінску выглядае дзіўным балансаваннем паміж немагчымасцю і рухам наперад.

Больш за 9 год мы перасоўваемся з аднаго чужога жытла на другое. Сам пераезд - гэта стрэс, вядома. Адчуванне сябе толькі часовым госцем накладае свой адбітак. На думкі, стаўленне да падзей і да жыцця. Напрыклад, кааператыў - паабяцалі скончыць да 2013 г. будаўніцтва дому, дзе маецца быць наша кватэра... А нешта эмоцыяў у мяне няшмат. Только недавер. ТОлькі незразумеласць - чаму так дорага каштуе.

І вось мы жывем, гадуем дзяцей, адпраўляем іх у школу/садок, заводзім сяброў, працуем і набываем нейкія рэчы (якія потым пакуем у скрынкі)... Змяняем паліклінікі і бібліятэкі, крамы і цырульні... Толькі выпадкова трапіўшы ў раён даўняга пражывання, заўважаеш, як нейкія успаміны стаяць у вачах.

А дзеці смяюцца, гуляюць і таньчаць на новых кухнях... Прывыкаюць забываць свае пакойчыкі і згаджацца на новыя. Мараць аб сваiм.

Гэта не трагедыя жыцця. Гэта крокі наперад. Здавалася б - беспадстаўнае існаванне з трыма дзецьмі, невыразная будучыня і няўтульнасць. Але "вада трымае". З Божай дапамогай, якая якраз вельмі адчувальная, моцная, ціхая і спагадная. І рэальнасць такая, што гэта дапамога трымае нас, каменных, на паверхні.

Горшы недавер - да сяброўскіх словаў. Але "Тых, хто адыходзіць, не затрымлівайце, тых, хто вяртаецца, прымайце так, нібы нідзе не адыходзілі" Максiмiлiян М.Кольбэ. Я не затрымліваю. Кожны чалавек - вольны. Цяжка сабе даць рады са сваёй тугою па чалавеку. Вось яно што...

І падумалася зараз, што самота і туга - таксама глыбіні вялікай. Можна заглыбляцца ўсё больш і больш... падаць... глыбей... у боль і цемру... А ёсць варыянт: ісці па вадзе далей - неверагодны цалкам варыянт. Але ён ёсць, яго можна выбраць - паверыць і крочыць.