Звычайная нібыта нядзеля

Але не зусім. Якраз у нядзелю 10 чэрвеня споўнілася маёй дачушцы 6 год (мілае слова дачушка, праўда?). Нараніцы мы былі ўпэўненыя ў дзвюх рэчах: у тым, што ў 10.30 мы будзем у капліцы на Святой Імшы, і што ў 13.00 да нас збяруцца госці. Наконт таго, што з гасцямі рабіць пэўнасці не было. Але ўсё па чарзе.

Урывак з Евангелля на Св. Імшы Мк 3, 20–35: "І сказаў ім у адказ: Хто маці Мая...?" Пытанне, разважанне ці запрашэнне, а можа – перасцярога? Здаецца, усе вакол ведалі, ніхто не задаваўся пытаннем, хто маці Езуса. Тады Ён спытаўся Сам, толькі не ў Сябе, а ў нас...

 "Хто будзе выконваць волю Божую," – просты ясны адказ, які слепіць вочы сваёй яскравасцю. Калі маці прапануе дзіцяці нешта супрацьлеглае Божай волі, яна ўжо яму не маці.

А як жа нюансы, жыццёвыя абставіны, цяжкае дзяцінства самой маці, і яе "цацкі, прыбітыя да падлогі"? Насамрэч, не да жартаў, бо як нельга быць "крышачку цяжарнай", так і маці – альбо ты ёсць, альбо не.

Штормы патрэбны, каб жыло мора

Крыніца: http://www.hel.ug.edu.pl/okiem.htm

Шторм толькі з выгляду пагражае небяспекай паўвостраву Хэль. Штормы былі тут заўсёды, з тых даўніх часоў, калі ўтварыўся сам паўвостраў.  Яны стваралі яго і выразалі малюнак ягоных берагоў. Вялікая дынаміка хваль і перамяшчэнне вады спрыяюць насычэнню мора кіслародам. Балтыка тады аджывае.

Байки-засыпайки

Эти сказки я переводила с разрешения их автора для сайта creo-center.by. Почему бы этим добрым историям про котенка Дымка и ежика Тима не поселиться и здесь? Если понравятся, будет и продолжение переводов. Я буду очень благодарна за ваши комментарии и замечания, а оригиналы можно найти на сайте Bajki Zasypianki - bajki dla dzieci na dobranoc

Сказки эти – непростые. Они помогают детям хорошо засыпать. Хорошо – значит, спокойно, расслабленно, в медленном убаюкивающем темпе. И непременно увидеть добрые сны. Вот несколько советов, которые дает автор этих сказок Павел Ксенжик (Paweł Księżyk) – папа двоих детей – о том, как пользоваться текстами, чтобы они принесли наибольшую пользу.

• Байки-засыпайки придуманы для чтения родителями детям. А не наоборот :)
• Сюжет построен таким образом, чтобы сначала заинтересовать ребенка, а потом успокоить и убаюкать.
• Распечатайте сказки и читайте их низким голосом. В начале – более оживленным, а к концу сказки – все более монотонным и затихающим голосом.
• Каждый ребенок успокаивается в своем собственном ритме, поэтому к перечислениям и повторам, которые встречаются в сказке, можно добавить что-то от себя. Импровизируйте, сохраняя стиль засыпайки. 

Котенок Дымок. Знакомство

 

Сначала вокруг было очень темно. И эта темнота была мягкой на ощупь, немного шелестящей. Все вокруг находилось в движении. Котенок открыл глаза и попытался определить, где он оказался. Он протянул вперед одну лапку, проверяя, как далеко находится препятствие. Потом попробовал вытянуться в другую сторону.

Вероятнее всего, его закрыли в небольшой картонной коробке.  В такой обычно хранят туфли. Коробка была выстлана чем-то мягким. Еще через минуту котенок заметил несколько маленьких дырочек, сквозь которые к нему попадало немного солнечного света и свежего воздуха. Он было попытался разглядеть через них, что происходит снаружи, но дырочки были слишком маленькими, и у котенка ничего не вышло.

Chrystusie...

Chrystusie...

Jeszcze się kiedyś rozsmucę,
Jeszcze do Ciebie powrócę,
Chrystusie...

Jeszcze tak strasznie zapłaczę,
Że przez łzy Ciebie zobaczę,
Chrystusie...

I taką wielką żałobą,
Będę sie żalił przed tobą,
Chrystusie...

Że duch mój przed Tobą klęknie
I wtedy serce mi pęknie,
Chrystusie... 


Tuwim Julian

Калі ты аднойчы прачнешся пнём...

Набукаданосар (ён жа – Навухаданосар) "цешыўся супакоем у сваім доме і радасцю ў сваім палацы". Вось яно – здзяйсненне ўсіх мараў: палац, супакой і радасць.

І горад, і палац у апісаннях і малюнках выглядаюць велічна і шыкоўна. "Выдатны стратэг і палітык", – як цяпер пра яго пішуць. Прыкладна так, але з адпаведнымі параўнаннямі і эпітэтамі, праслаўлялі свайго караля і ягоныя сучаснікі. Што ж, дасягнуў, можна сказаць,  вяршыні свету...

Але раптам сніцца уладару народаў сон, які здзівіў нават прарока Даніэля. Толькі праз гадзіну часу ён адзіны растлумачыў Набукаданосару., што з волі Бога ператворыцца той у пень і стане на звера падобным. Нічога не змянілася ні назаўтра, ні праз месяц... Так сталася роўна праз год, калі Набукаданосар ужо сам пачаў сябе ўголас нахвальваць.

Адлучаны ад людзей, як звер, як нікому не патрэбны пень, якога нават не відаць з травы... І жывы толькі Божай расой...

Детские работы

Если точнее – дочкины. Карнавальная маска – тоже ее работа. А еще точнее – выполненные на занятиях по ИЗО в Детском образовательном центре Creo. Ведет занятия Дунаева Наталья Анатольевна. К самому Creo-центру я тоже имею некоторое отношение, хорошо знаю педагогов и каждый раз, когда удается понаблюдать за их работой, неизменно восхищаюсь.
К Галко Наталье Александровне Янка последние два года приходила на развивающие занятия. Тут результат сложнее предъявить, чем выполненные рисунки, но уже сам процесс познания приносил такое удовольствие, что дважды в неделю не было и речи пропустить занятие. А вот дома у детей всегда находится куча дел, телевизор некогда смотреть, не то что заниматься. Не исключено, что из меня плохой организатор детского времени (это так, в порядке самокритики).

Итак, Янкины работы – не все, не строго хронологично, от более ранних (с 4 лет) до последних (скоро 6).

Чым іх накарміць?

Маецца на ўвазе – дзетак. Адказ, нібыта, просты – любоўю. Мне здаецца, у маладосці, калі дзяцей не было, гэты адказ мяне б задаволіў. Толькі зараз я разумею, што на талерках павінна быць вельмі канкрэтная ежа, вядома, прыдуманая  і прыгатаваная з любоўю :)

Ведаючы, што магла б дасягнуць нейкіх кулінарных вышыняў, усё ж такі застаюся "ў даліне" простых рэцэптаў і традыцыйных страў. Здольнасцяў хапае, часу – не вельмі, вялікага жадання – зусім няма. Але кожны дзень хочацца нечым смачным сваё сямейства накарміць. Таму нейкія новыя стравы час ад часу з'яўляюцца на стале.

Часам, ідэй на вячэру ці абед не ўзнікае доўга, бо адну страву не ўсе любяць, другая – была ўчора, а для трэцяй – не хапае інгрэдыентаў. Тады ўзгадваеш вячэры свайго дзяцінства, – і робіцца лягчэй.

Цішыня

Вечарам даляцела да мяне ў іншы пакой фраза з дзіцячага мульціка: "Яны так моцна крычаць, што самі сябе не чуюць!" Напэўна, пачула гэтыя словы таму, што апошнім часам такіх напамінаў хапае ў размовах, артыкулах, цытатах. Але маўчанне і цішыня — не адно й тое ж.

 "Колькі людзей, асабліва маладых, ездзіць у транспарце  з навушнікамі! Як яны вытрымліваюць гэты шум у галаве?..." —  мая супрацоўніца ў адказ на пытанне, як ёй жывецца 2 тыдні без машыны.

Дзеці ў касцеле

фота з globus.tut.by

Вёску Белагруда з яе прыгожым касцёлам ведаюць многія. Часам, бываючы ў Лідзе, мы менавіта туды ездзім у нядзелю на Св.Імшу. Так і ўчора. Зялёны бераг ракі, пагорак і касцёл, да якога немагчыма прызвычаіцца.

Дарэчы, на дзяцей ніякага ўздзеяння архітэктура і прыгажосць інтэр'ера не аказала... Праўда, старэйшы сын, якому 9 год, апрануў комжу і далучыўся да міністрантаў, а малодшыя дачка і сын, як заўсёды, былі заняты сваімі справамі: вырываліся з рук на вуліцу, скакалі на адной назе па цэнтры касцёла, подбегам абыйшлі, узяўшыся за рукі, ўсе скарбонкі (не з пустымі рукамі, канешне)... Янка выкарыстоўвала лаўку як спартыўную прыладу, Віталік назіраў, як падае з вышыні лаўкі ягоная машынка. І г.д. і г.д. Увогуле, горш, калі ім няма чым заняцца, тады даводзіцца частку Імшы праводзіць за дзвярыма касцёла, каб не перашкаджалі іншым людзям маліцца. "Затое, - звычайна суцяшаю сябе я, - няма часу заўважаць, што там іншыя дзеці робяць". А ўчора была яшчэ адна "актыўная" дзяўчына, акрамя нашай.

І вось напрыканцы Імшы, кс.Рышард раптам гаворыць сваім парафіянам:

- Я бачу, некаторыя тут ківалі галовамі на дзяцей. Кажу вам: калі хто-небудзь падумаў што благое пра іх, павінны ісці да споведзі. Вы прыйшлі ў касцёл маліцца - то маліцеся! Дзеці нічога благога не робяць, а калі б што рабілі - у іх ёсць бацькі, прыйдуць і забяруць. Бо як іх зараз не будзе ў касцеле, то й потым не прыйдуць. Дзеці ўзмацняюць нашу малітву.

Потым кожнаму дзіцяці знайшлася цукерка ў ягонай кішэні, вясёлы жарт і за руку прывітанне.

Воблачнае надвор'е ў Лідзе

Выходныя мы ўсёй сям'ёй правялі ў бабулі Стасі ў Лідзе. Не вельмі часта мы наведваем сваіх бабуль, кожная жыве за 150 км ад Мінска. Тым больш прыемна прыязджаць не з якой-небудзь нагоды, а проста так. Дзеці там увесь дзень лётаюць каля хаты, дзе нарадзіліся і выраслі іх дзед і  бацька. Толькі зараз яна абкладзена цэглай.