– Ведаеш што… – сказаў Бог аднаму чалавеку. – Зразумей, што калі Я прыводжу да цябе людзей, Я разлічваю, што ты проста будзеш шчырым. Што ты будзеш самім сабой… Гаваркім ці маўклівым, але – сабой. Зараз, не заўтра ці пасля абеду.
Я разлічваю, што ты не будзеш мармытаць сабе пад нос тое, што трэба сказаць уголас, і не будзеш такім пераканаўчым у глупстве.
Ты адчуваеш праўду ў сваім сэрцы, але баішся за яе, за сябе, нават за Мяне – што пра Мяне падумаюць людзі, гледзячы на цябе... Дзіця, ты губляеш час... З безлічы спосабаў паказаць іншаму чалавеку сваю любоў ты не бачыш ніводнага? А раптам памылка?… Горш нічога не рабіць, чым памыляцца. А яшчэ горш: нібыта сказаць, нібыта – не, нібыта ісці, нібыта застацца і мохам абрасці…
Я разлічваю, што ты не будзеш мармытаць сабе пад нос тое, што трэба сказаць уголас, і не будзеш такім пераканаўчым у глупстве.
Ты адчуваеш праўду ў сваім сэрцы, але баішся за яе, за сябе, нават за Мяне – што пра Мяне падумаюць людзі, гледзячы на цябе... Дзіця, ты губляеш час... З безлічы спосабаў паказаць іншаму чалавеку сваю любоў ты не бачыш ніводнага? А раптам памылка?… Горш нічога не рабіць, чым памыляцца. А яшчэ горш: нібыта сказаць, нібыта – не, нібыта ісці, нібыта застацца і мохам абрасці…
No comments:
Post a Comment