Над Віліяй на ўзгорку стаяла купка моладзі. Была цёплая жнівеньская ноч. Ужо даспявалі і датанцавалі, згасілі вогнішча, збіраліся разысціся па сваіх намётах. Але нешта яшчэ марудзілі, смяяліся і гаманілі, паглядаючы адны на другіх.
Не хацелася адпускаць гэту дзіўную ноч. Вілія ўнізе выгіналася доўгім лукам, ціхая, павольная, нябачная ў лёгкім тумане, які ахутваў яе, не кранаючыся вады. Месяц сваім святлом рабіў наваколле чароўным, нібы выхапленым з прасторы і часу. Мы ўсе былі выхапленымі са звыклага асяроддзя, смяшлівыя дзяўчаты і вясёлыя хлопцы. Маладыя, якія лічылі сябе сталымі. І не памятаю, з якой прычыны, раптам два хлопцы пачалі спяваць “Ty pójdziesz górą”. Пэўна, хацелі павесяліць нас або ўразіць. Прынамсі, дзяўчаты так спачатку гэта зразумелі, бо стаўшы цесным гурточкам, мы пасмейваліся. Было смешна і неверагодна, што хлопцы сталі не проста сур’ёзнымі, а нават урачыстымі. Але спявалі яны так нечакана добра, такой сумнай і кранаючай была тая песня ўначы, што хутка ўсе смяшкі сціхлі. Мы стаялі і слухалі, раптам адчуўшы, што сапраўды, не ведаем, што нас чакае далей. Нездарма складалі калісьці людзі песні, нездарма…
А далей было проста жыццё, кожнаму – сваё… І як шмат рознага маглі б мы расказаць пра яго ўжо зараз, сустрэўшыся на тым узгорку і нагадаўшы адзін аднаму свае імёны… А напрыканцы шляху ці ўсім захочацца размаўляць?...
No comments:
Post a Comment