Той, Хто палюбіў першы

Wayne Forte, Anointing His Feet #2 (acrylic on canvas, 2008)

Вось яна перад ім – жанчына, якая не прасіла. Не шукала.  Магчыма, не вельмі шкадавала. Можа толькі аб тым, што патаемнае стала такім яўным.

– Адчапіцеся ад мяне! Вы ўсе! Маралізатары, дарадцы, суддзі, праведнікі з каменнымі сэрцамі... Гэта маё жыццё, а не ваша, і я хачу яго пражыць так, як я лічу правільным, а не вы. Я – не вашая ўласнасць. Дайце мне жыць. Я так хачу проста жыць... Адпусціце ж мяне!

Але яе цягнулі да Езуса. Хто ў "праведным гневе", хто з падступным пытаннем да Настаўніка, хто – па службе. Зрэшты, якая нам справа да іх прычынаў? Яны набраліся смеласці гуртом задаць пытанне і не вытрымалі адказу. Што значаць камяні ў руках у параўнанні з камянямі ў сэрцы?.. Першыя выслізнулі і ўпалі ў пыл, а з тымі другімі, сапраўды нязноснымі, мужчыны разыйшліся дадому.

Грэшная душа і Бог засталіся ў цішыні. Міласэрнасць, якая накрывае з галавой і не мае межаў. Прабачэнне. Любоў. Нават нешта большае за словы, якімі мы называем збаўленне і свабоду.


А зараз – ці нешта змянілася? Ці не мы ўдзельнічаем у асуджэнні і прысудах сваім бліжнім, ці не мы абураемся: "Няўжо яны не могуць у касцеле абыйсціся без сваіх натацый? Куды ўвесь час цягнуць мяне гэтыя святары, сёстры і розныя актывісты? На сябе паглядзіце спачатку."

Сапраўды, куды і навошта? Цягнуць? Ці спрабуюць паказаць шлях?
Чаму я сама не бягу, не распытваюся, не падаю да Езусавых ног, не шукаю Яго?

Божая Місэрнасць апярэджвае чалавека. Бог знайшоў мяне раней, чым я пачала Яго шукаць.