"Разумееш думкі мае здалёк..." Пс 139
Маё бачанне Бога, свету, сябе, іншых людзей у нечым нагадвае рассыпаны пазл. Пакуль што асобныя кавалачкі не магу дастасаваць адно да другога, памыляюся, адыходжу, рассыпаю сабранае... Якое вялікае веданне Божае, калі Ён бачыць усю карціну поўнасцю загадзя і бачыць той момант, калі я "складу" ўсё правільна. Хм, ці толькі паспею?..
Ён здалёк бачыць людзей, якія дапамогуць мне, бачыць радасць супрацоўніцтва, задавальненне ад добрых вынікаў. Карацей кажучы, сам працэс, які выводзіць з цярпення мяне, але, падобна, не Яго.