Расою Духа Твайго

Desktop Images на сайце http://www.loyolapress.com 

"Таму просім Цябе, асвяці гэтыя дары расою Духа Твайго..." Эўхарыстычная малітва

У Нядзелю Спаслання Духа святога неяк асабліва прагучала для мяне слова "расою". Крыху разгублена я падумала, што жыццё ў горадзе пазбаўляе адчування значэння расы, у першую чаргу як атмасфернай з'явы. Узнікаюць нейкія ўспаміны аб прыгожых кроплях на зялёных лісціках і ў пялестках кветак. Толькі ці дзеля прыгажосці выкарысталі натхнёныя складальнікі малітваў вобраз расы? Яго можна сустрэць ў шматлікіх месцах Старога Запавету як сімвал дзеяння Святога Духа. Для людзей, якія жывуць бліжэй да прыроды, гэты вобраз значыць больш, чым фотаздымак ранішняй расы. 

З увагай да плённага ўдзелу

Калісьці, не так і даўно, каля паўстагоддзя таму, вернікі слухалі святую Імшу, а зараз Касцёл заклікае да ўдзелу ў святой Імшы. Вельмі раю пачытаць, што азначае плённы ўдзел у святой Імшы.
І калі напрыклад, рахунак сумлення ў малітоўніку 1914 года пытаецца " Ці слухала святую Імшу з увагай?", то ў сучасных дапаможніках мы сустрэнемся з пытаннем: "Ці належным чынам удзельнічаў у Святой Імшы, адказваючы, спяваючы, стараючыся лепш зразумець сутнасць і значэнне паасобных частак?" Розніца адчуваецца адразу, але мне здаецца, што пазнаванне сутнасці частак святой Імшы прыводзіць да той увагі, пра якую дбалі ў мінулым і без якой адказы і спеў не маюць значэння.
Са мной пакуль што ёсць так, што чым больш я даведваюся пра Літургію, тым мацней узрастае адчуванне набліжэння да Таямніцы, але не разумення яе. І менавіта гэтыя глыбіня і вышыня прыцягваюць і з'яўляюцца адказам на пошукі.
Толькі падумайць, колькі натхнёных твораў – музычных, мастацкіх, паэтычных, архітэктурных і іншых – стварылі пакаленні славутых і невядомых хрысціянаў... Пэўна не для таго, каб іх патомкі прыходзілі на святую Імшу, каб перабіраць у галаве свае думкі, пакуль "нешта там" каля алтара адбываецца. Таму трэба і варта пазнаваць багацце Літургіі, набліжацца, а таксама – перажываць прачытанае, каб веды не заставаліся словамі на паперы, радуючыся нават дробязям, якія Пан Бог адкрывае чалавеку.

Добра перажыць Эўхарыстыю дапамогуць 5 парадаў з сайта katolik-gomel.by

Выбраныя тлумачэнні і разважанні пра Эўхарыстыю

Нашая актыўнасць – гэта знешняе праяўленне ўнутранага перажывання Ахвяры святой Імшы, таму проста неабходна пазнаванне тэкстаў малітваў, песняў і акламацыяў, якія ўжываюцца падчас Літургіі.

Эўхарыстыя — крыніца міласэрнасці

“Пан Езус у тую ноч, калі быў выдадзены” (1 Кар 11, 23), устанавіў Эўхарыстычную Ахвяру свайго Цела і сваёй Крыві. Словы св. Паўла з’яўляюцца не толькі ўспамінам той падзеі ў Вячэрніку, але ўзнаўляюць сакрамэнтальную прысутнасць Езуса Хрыста і Яго Крыжовую Ахвяру.

Неасвоеныя абшары

"Ад Асэмона хай паверне мяжа да ручая Егіпецкага і спыніцца хай на беразе Вялікага мора..." (Кніга Лічбаў 34)

Узнікае дзіўнае пачуццё анімацыі ў гэтым раздзеле, калі межы праходзяць, робяць павароты і спыняюцца без удзелу людзей. Нібы ў 3D-графіцы аловак крэсліць на зямной паверхні жывыя лініі. Што б ні прыдумалі людзі, хоць бы выракліся свайго краю, межы застануцца там, дзе яны ўсталены. "Хай будзе мяжа тут... хай пойдзе там... хай спыніцца... Гэта хай будзе зямля вашая з межамі сваімі вакол".

Так і трывае гэты няскончаны рух... Зямля Абяцаная, за якую трэба змагацца, засяляць, вяртацца зноў, і зноў будаваць, губляючы, узнімаць з руінаў. Не абмежаванне, але прастора для вольнага жыцця ў еднасці з людзьмі і Богам, месца бяспечнае, мілае сэрцу.

Цеплыня

Прага, сакавік 2015

Слухаючы вецер, які віруе за акном працоўнага кабінета, я ўспамінаю тры цёплыя сакавіцкія дні ў Празе. Фотаздымкі, канешне, нагадваюць пра многія добрыя моманты, пра прыгажосць архітэктурных помнікаў, дзівосы заапаркавых абшараў, вяртаюць у цішыню і велічнасць храмаў... Але таксама ўзгадваецца мне адзін самотны шпацыр перад сняданнем па навакольных вуліцах ля гасцінiцы, дзе мы начавалі. Высветлiлася, што мы жывем пад гарой, праз якую зроблены пешаходны тунэль. Даволі шмат людзей ім карысталася па дарозе на працу, некаторыя - нават не злазячы з ровараў.

Меню при весенней усталости

Трудно избавиться от усталости и раздражительности? На дворе светит солнце, а ваше настроение – хуже некуда, трудно сконцентрироваться, не хватает ни сил, ни желания что-либо делать? Это весеннее недомогание наваливается на нас после ухода зимы. Долгие холодные месяцы мы мало двигались, нам не хватало витаминов и солнечного света, в организме скопились токсины. Все это становится причиной усталости, подавленности, головной боли и кругов под глазами.

Что поможет организму восстановить силы быстрее? Движение на свежем воздухе и восполнение нехватки витамина С, микро- и макроэлементов.

Самотнасць, духоўнае паглыбленне, праца

Пра гэтыя тры справы і менавіта ў такой чарговасці разважае кардынал Аўгустын Бэа над укрытым жыццём Езуса Хрыста ў Назарэце. Кардынал піша аб сабе, сваёй святарскай самоце, патрэбе ў духоўным узрастанні, аб сваёй працы, якая і ёсць пакліканнем, але ад гэтага не робіцца лягчэйшай. Ягоныя думкі вельмі своечасова гучаць у посце, але не варта забывацца пра гэтыя справы і потым.

Спазненне

Я выйшла сёння з працы акурат так, каб забраць малодшага сына з садочка і паспець на Крыжовы Шлях у капліцу. Спачатку ў машыне загарэўся сігнал запраўкі, канчалася паліва. Павінна хапіць дадому, падумала я. На МКАД адразу ж уткнулася ў корак, які, праўда, павольна сунуўся наперад, але ве-е-ельмі павольна. Паспець на 18.30 у капліцу было нерэальна. Потым усе ж такі запраўка, садок, мокрая дарога...
Уваходзім у капліцу – "Стацыя 14. Пахаванне".
Прыйшла... Усё прамінула без мяне: жыццё Езуса, абвяшчэнне Евангелля, цуды, дарога ў Ерусалім, Гэтсэмані, суд, крыжовыя пакуты і нават "Будуць глядзець на Таго, Каго прабілі"... Толькі цяжкі камень над гробам і змрок.

Крыжовы Шлях – традыцыя, малітва, разважанне, і нарэшце, можа быць індывідуальным, калі спазняешся. Але людзі, да якіх мы "не паспяваем", якіх адкладаем, на якіх шкадуем часу – іх не "перажывеш" яшчэ раз, у індывідуальным парадку. Мы адбываемся зараз. Заўтра можа быць позна...

О, Божа другіх шансаў і новых пачаткаў. Вось я зноў...

На добры пачатак

"З чаго трэба пачынаць Вялікі пост?" – дапытваўся ў нядзелю кс.Казімір у дзяцей на св.Імшы? "З малітвы!" – спрабавалі згадаць дзеці. Што-што, а дабіраць адказы, каб спадабацца дарослым, яны ўмеюць з маленства. Пытанне прагучала ў той момант св.Імшы, калі ўсе павінны былі перадаць адзін адному знак супакою – пакланіцца альбо паціснуць руку.
"Падыдзіце зараз да сваіх бацькоў і папрасіце прабачэння, але так ціха, каб ніхто, акрамя мамы і таты, не пачуў", – сказаў ксёндз-пробашч. І дзеці разыйшліся па капліцы... Некаторыя, як Янка, не гаворачы ані слова, моцна абдымалі сваіх бацькоў, усміхаліся з палёгкай і вярталіся на свае месцы на першых лаўках.

Так, з гэтага трэба пачынаць. Не толькі пост, але кожную размову, і верагодна, кожную думку пра іншага чалавека. Не-прабачэнне асляпляе, бо ты бачыш толькі свае прэтэнзіі, патрабаванні, доказы сваёй правасці, гаворыш, нібы за сцяной. Прабачыць іншаму, што ён іншы, здаецца, не так складана. Прабачыць, калі цябе крыўдзяць, выкарыстоўваюць, прыніжаюць, здзекваюцца?.. Як? Людзі, якія перажылі сапраўдныя здзекі, кажуць, што калі гэтага не зрабіць, не прабачыць, то значыць, твае каты перамаглі, а ты – не зможаш быць вольным.

Цяжкая, неспасцігальная да канца рэч, прабачэнне. Часам зло, якое дасведчыў чалавек, пакідае пасля сябе пні замест прыгожых гонкіх соснаў, пустэчу замест жыцця. Нянавісць толькі дадасць атруты на гэтае месца, каб нічога больш не расло. Прабачэнне ж абудзіць вясну, з якой, з Божай дапамогай, вернецца жыццё.

Два філяры Вялікага посту

Учора ў маленькай капліцы малады святар падчас святой Імшы ў Папяльцовую сераду сказаў вельмі кароткае казанне. Ён прасіў памятаць, што галоўныя рэчы ў перыяд Вялікага посту – гэта радасць і любоў. А замест хваляванняў, як бездакорна выканаць усе свае велікапосныя пастановы, прасіў памятаць аб нашай прысутнасці каля Езуса, Які ўзяў на Сябе нашыя грахі і знішчыў іх на крыжы.
І не проста гаварыў, а нібы дзяліўся гэтай любоўю і радасцю, і нейкім ціхім і добрым святлом, якое на момант адкрыецца табе і зноў схаваецца.

І я вось думаю, што сапраўды, цудоўны настаў перыяд, калі можна не зберагаць, а дзяліцца. Толькі спачатку трэба напоўніць сваё сэрца радасцю і любоўю, дазволіць ім вырасці да моцных філяраў, якія не знікнуць ад першай няўдачы, не пахіснуцца ад злога ветру, абароняць ад абыякавасці і ляноты... Вядома ж, само не вырасце, не збудуецца, але душэўная праца на тое і ёсць, каб быць няспыннай, сумленнай і ...нябачнай, да пары да часу.