Таямніцы Святла. Разважанні для дзяцей – у інтэнцыі настаўнікаў

1. Хрост Езуса ў Ярдане

Праз Хрост мы сталі Божымі дзецьмі і пазбавіліся ад першароднага граху, каб у сваім жыцці выракацца ўсяго грэшнага і злога, верыць у Бога і імкнуцца да дабра. Настаўнікі вучаць адрозніваць дабро ад зла, даюць веды, якія разганяюць цемру. Яны выбралі шлях асветніцтва і служэння людзям. Але змагацца з невуцтвам не так проста. Гэта доўгія бітвы, якія расцягваюцца на гады і забіраюць усе сілы.
Разам з Маці Божай папросім у Бога для настаўнікаў трываласці, веры і натхнення ў іх працы.

2. Езус аб'яўляе сябе на вяселлі ў Кане

Маці Божая заўважыла, што не хапае віна, якое дадае людзям весялосці, мае свой непаўторны смак, які на вяселлі не замяніць вадой. Настаўнікам таксама часам не хапае сілаў, каб ісці далей, паўтараць адно і тое ж па дзясятаму разу, працягваць сваю працу, нягледзячы на расчараванні і горыч.
Маці Божая, падтрымай усіх настаўнікаў, якія перажываюць зараз цяжкасці, асабліва тых, якім не хапае радасці.

3. Абвяшчэнне Божага Валадарства і заклік да навяртання

Падчас абвяшчэння Евангелля, Езус сустракаў шмат розных людзей. Многія Яго называлі Настаўнікам і прыходзілі да Яго за радай і мудрасцю, за ацаленнем і палёгкай. Ягоныя вучні часта былі сведкамі цудаў. Больш таго, Езус хацеў, каб вучні таксама маглі несці Добрую Вестку, прамаўляць, аздараўляць, дапамагаць людзям.
Вельмі важнай з'яўляецца праца настаўніка. З кожным вучнем адбываецца цуд, таму што веды даюць крылы чалавеку, і ён можа лётаць, як птушка. Дапамажы, Божа, каб настаўнікі ў Табе чэрпалі мудрасць, разважлівасць і велікадушнасць, а вучням улі ў сэрцы любоў да навукі і ўдзячнасць настаўнікам за іх працу.

4. Перамяненне Езуса на гары Табор

Звычайныя і шэрыя непрыкметныя рэчы ў Божым святле могуць перамяніцца ў ззянне і бляск, на які цяжка глядзець. Што ў вучэбным годзе будзённае і шэрае? Штодзённая праца настаўніка, які крок за крокам, урок за ўрокам імкнецца навучыць дзяцей нечаму новаму. Ён імкнецца, каб гэтыя веды змянялі вучняў да лепшага, дапамагалі ім станавіцца сапраўднымі людзьмі, знаходзіць свой шлях у жыцці, думаць сваёй галавой.
Папросім Маці Божую маліцца за настаўнікаў, каб яны ніколі не апускалі рукі ў штодзённай працы, якая рыхтуе неверагодныя перамены ў іх вучнях.

5. Устанаўленне Эўхарыстыі

Езус застаецца з намі Нябесным хлебам – Эўхарыстыяй, аддае Сябе людзям, напаўняючы іх Сваімі дарамі і любоўю. Дзякуючы Хрысту за Яго вялікі дар, будзем вучыцца ў Яго быць хлебам для сваіх бліжніх – дапамагаць ім, з радасцю дзяліцца тым, што маем, маліцца за іх, быць вернымі і шчырымі сябрамі і добрымі вучнямі.
Дапамажы, Пане Езу, нашым настаўнікам ісці за Табою з адданасцю, адвагай і любоўю, адары іх здароўем і Сваім супакоем.

На пачатак

"Узнясу рукі ў праслаўленні"

Калі брацца штосьці рабіць, то толькі з любові. Рукі спакойна ляжаць на каленях. Націскаеш на клавішы ці бярэш аловак, гачку ці скальпель, зямлю, ваду ці паветра – любоўю напоўніць гэты зямны момант, які ўжо тут сустракаецца з вечнасцю.

Не чакаць ніякага "дзякуй". І ўзаемнасці, бывае, таксама. Рабіць, бо любіш, а не таму што аддзячаць, дацэняць, пагладзяць.

Сцішыцца.
Маліцца аб любові.
Спрабаваць. 

Ткацтва палатна любові

Ойча, хочам аддаць Табе мужчын і жанчын гэтай зямлі,
сувязі з якімі парушыў гвалт,
тых, жыццё якіх знішчылі нянавісць, помста і прыніжэнне.
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.
Хочам аддаць Табе мужчын і жанчын зямлі,
з якімі повязі зніклі – парваныя, растаптаныя,
тых, каго прыгнятае самота,
забытых усімі, пакінутых, пагарджаных.
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.
Хочам аддаць Табе мужчын і жанчын зямлі,
жыццё якіх трымаецца на тоненькай нітачцы,
якія пакутуюць ад хваробы, старасці і жалобы,
якіх іншасць аддаляе ад рэшты.
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.
Хочам аддаць Табе мужчын і жанчын зямлі,
каторых горыч мінулага,
няшчасце, адмова кахання, цяжар і абыякавасць
звязалі, скруцілі, замкнулі ў сабе. 
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.

pastor Jacques Juillard

Тэлевізары ўнутры нас

Поўнач. Сяброўская размова

Размовы паміж даўнімі сябрамі не вылучаюцца далікатнасцю. Я маю на ўвазе, далікатнасць выразаў, а не адсутнасць павагі. Калі твой сябра пагрукае ў дзверы сярод ночы, вырываючы цябе з салодкага сну без дай прычыны, то гаворка будзе весціся без уступаў і прывітанняў.
– Што сталася? – Тое і тое. – Ат, гэта можа пачакаць да раніцы, адчапіся ад мяне.
А той зноў: "Дружа, пазыч мне хлеба", і не адыходзіць. Няўжо сябра не мае сэрца і не ўстане? Магчыма, ён мае здаровы розум і ведае, што справа можа (а то й павінна) пачакаць да раніцы і разлічвае, што надакучлівы сябар зразумее гэта.

"Жаданне ёсць думзлачынства"

Пераклад “Desire is Thoughtcrime”  Andy Otto

"Свабода ёсць рабства", "Жаданне ёсць думзлачынства". Гэта фразы з антыўтопіі "1984" Джорджа Оруэла, які я нядаўна перачытаў пасля дзесяці ці нават больш гадоў. "1984" прадстаўляе трывожную карціну таталітарнага грамадства, дзе Вялікі Брат маніторыць кожнае месца, і лаяльнасць Партыі з'яўляецца мэтай жыцця. Фактычна, уся місія Вялікага Брата – знішчыць паняцце самасці. Нягледзячы на тое, што людзі звяртаюцца адзін да аднаго "таварыш", няма ніводнага памяшкання, дзе маглі б існаваць змястоўныя адносіны паміж імі. Сэкс для задавальнення знаходзіцца па-за законам. Шлюб зацверджваецца Партыяй не дзеля любові, але выключна, каб працягнуць род. Любоў зарэзерваваная толькі для Вялікага Брата. Індывідуальная ідэнтычнасць, унікальнасць, самасць не маюць ніякага сэнсу ў свеце "1984".

Самасць

 
Хрысціянства было рэвалюцыйным таму, што прынесла новы сэнс і годнасць чалавечай асобы, якія раней проста не існавалі. Так, рабства можна знайсці дагэтуль, але на самай справе, Бог, прыйшоўшы на зямлю як чалавек, узняў святасць асобы на боскі узровень. Езус паказаў, што нашае сапраўднае "я" існуе толькі ў Богу. Нашае фальшывае "я" – уцякае ад Бога і жыве для зла, граху, сапсаванасці, усіх тых рэчаў, якія падтрымлівае Вялікі Брат у "1984".

Духоўныя практыкаванні дапамагаюць нам убачыць два бакі нас саміх, пачынаючы ад непрыемнага распазнавання свайго фальшывага "я", пасля чаго мы адкрываем, што глыбей знаходзіцца нашае "я", якое жыве для Бога і такіх цнотаў як любоў, шчодрасць і пакора. Гэтае "я" атаясамліваецца з дарамі, жаданнямі, захапленнямі, марамі і спадзяваннямі, якія паходзяць ад Бога.

"Абраўшы шлях хлусні, мы не павінны дзівіцца, што праўда пазбягае нас, калі мы ўрэшце адчуваем у ёй патрэбу, і пануе блытаніна." Томас Мертан

Схадзі ты павучыся

Пайдзіце, навучыцеся, што значыць «міласэрнасці хачу, а не ахвяры» Мц 9, 9–13

Усё з ног на галаву ў дзень паклікання Мацвея. Спраўны мытнік кідае сваю працу, ягоныя калегі ахвотна збіраюцца на вячэру ў кампаніі Настаўніка, а сапраўдных бездакорных, можна сказаць, эліту веруючых Ён выстаўляе за дзверы. Пакліканне адбылося за імгненне, вячэра – была і сплыла, ды цэлыя стагоддзі доўжыцца момант: "...навучыцеся, што значыць..". Хто напамяць не ведае "міласэрнасці хачу, а не ахвяры"? Некаторыя нават на розных мовах. І што? Ісці зноў кудысьці... А можа за дзвярыма няўтульна і холадна?

Лепш не падаваць знаку, а сядаць за стол "есці і піць". Дык да адзення прычэпіцца, Сам пачне задаваць пытанні... А то яшчэ і паставіць таго ж Мацвея ў прыклад. Сапраўды, цяжка здароваму сярод хворых. Добра было б гэтых грэшнікаў увогуле ізаляваць. (Толькі хто будзе збіраць мыта?)

Усё ж такі, як адрозніваюцца позірк чалавека, які лічыць сябе здаровым, нармальным, годным, і позірк Хрыста, Якога толькі і можна назваць беззаганным... Мацвей пайшоў за Хрыстом і навучыўся, і іншым расказаў, і cтолькі запісаў.
А я?  

Прамінанне на далоні

"Пашчолгай ты мне гарох, пакуль маеш час", – папрасіла мяне мама. Быў цёплы жнівеньскі вечар, амаль восень. Некалькі вольных дзён.

Зялёныя стручкі неахвотна адпускалі сваіх гарошынак, яшчэ такіх смачных і салодкіх, што мае дзеці знаходзілі і з'ядалі іх адразу.

Сухія стручкі, наадварот, раскрываліся ад аднаго дотыку, скручваючыся ў спіралі, нібы адбіралі ў сваіх гарошынак нават найменшы шанец затрымацца ў матчынай "хатцы". Кожнае зярнятка павінна выскачыць вонкі. “Ляціце, ваша чарга, ваша будучыня!”

Выразны кантраст паміж сухім і зялёным. Прыйшоў час – адпускай і не затрымлівай. Праўда, дзе ж падзеліся вашы зялёныя сокі, далікатныя ахоўныя створкі для маленькіх гарошынак? Нічога для сябе не пакінулі стручкі на маёй далоні, ні выгляду, ні колеру, каб нічога не перашкаджала скруціцца ў сухую спіральку, выпускаючы спелыя гарошынкі ў свет. І каб за зіму рассыпацца ў пыл. Такая вось алюзія на нашу цялесную абалонку. З’яўляюцца маршчынкі, змяняюцца колеры і марнеюць жыццёвыя сілы… Прычым не абавязкова гэты працэс відавочны. 

Зноў жа, пра дзяцей – падгадаваць і адпусціць, на поўніцу так адпусціць. Бацькам цяжка заўважыць іх гатоўнасць і спеласць, але праявы сваёй “сухасці” павінны дапамагчы ў гэтым. Чым не запрашэнне прыязней вітаць сваю старасць? :)

Небыццё

Нічым – без любові – ёсць чалавек,
Пылам нікчэмным, стрэсеным з ног,

Надакучлівым шумам, які хочацца сцішыць,
Адмененай сёння банкнотай, якой заўтра на сметнік.

Якім мужным быў святы Павел, што на сябе нелюбоў прымерыў.
 

Прыгажосць і шчодрасць

У канцы жніўня ў адной малой вёсцы на Мядзельшчыне мы сядзелі на лавачцы з мамінай сяброўкай ("на восьмым дзесятку", як яна кажа) і гаварылі. Можна было не столькі слухаць, як любавацца яснымі вачамі ды ўсмешкай на ружовым, амаль без маршчын, твары. Як пражыць столькі год, выгадаваць трох дачок, адпрацаваць у калгасе, аўдавець і захаваць такі позірк і лагоднасць, а маршчын – не прыдбаць? Таямніца...