Self-care. Клопат аб сабе

Не дзіўна, што існуе шмат дэфініцый self-care, калі ж гаворка ідзе пра індывідуальны і шматбаковы працэс. Для адных клопат аб сваё цела, розум і дух мае на мэце толькі добрае самаадчуванне. Для іншых гэты клопат азначае імкненне да чагосьці большага, чым проста праца, адносіны ці зараблянне грошай. Хтосьці скажа, што сэнс заключаецца ў стварэнні пачуцця дабрабыту і раўнавагі "зверху данізу, унутры і звонку". А нехта ўважліва ставіцца да сваіх патрэбаў, бо адчувае адказнасць за той выдатны механізм, які дае нам магчымасць працаваць і любіць, – за сваё цела і душу. Адзінае, з чым усе пагадзіліся б – клопат аб сабе крытычна неабходны для нас саміх і нашага акружэння.

Зоры небасхілу

І надыдзе цяжкі час, якога не было з таго моманту, калі пачалі існаваць народы, аж да гэтай пары... І тыя, хто мудры, будуць ззяць, як свяцілы небасхілу, а тыя, хто навучыць многіх справядлівасці — як зоркі на вечную вечнасць. Дан 12, 1–3

Езус сказаў сваім вучням: У тыя дні пасля таго ўціску зацьміцца сонца, і месяц не дасць святла свайго. І зоркі будуць падаць з неба, і сілы нябесныя пахіснуцца. Тады ўбачаць Сына Чалавечага, які будзе ісці на аблоках з вялікай сілай і ў славе. Ён пашле тады Анёлаў сваіх і збярэ выбраных сваіх ад чатырох вятроў, ад краю зямлі да краю неба. Мк 13, 24

Я сяджу ў чыстай кватэры. Учарашні дзень быў прысвечаны здабыванню гэтай чысціні, але вынік зусім не цешыць, таму што прычына маёй руплівасці - ранішні шок ад навінаў пра тэракты ў Парыжы. Наіўная спроба захінуцца ад халоднага жаху.
"Цяжкі час" апускаецца на плечы нашага пакалення. Праўда, яшчэ не падае неба, пахіснуўшыся, на зямлю, але для многіх людзей абрынуўся цэлы свет пасля перажытага. У пыле і змроку так камфортна адчувае сябе зло, і няспынна імкнецца да цемры, цягнучы за сабой людзей. Сцэнары і прыклады вядомыя. Падазронасць замест даверу, нянавісць замест прыязнасці, адчужэнне замест салідарнасці і г.д.

Нехта сказаў, што ў цёмныя часы лепш бачна светлых людзей. Прарок Даніэль называе "свяціламі небасхілу" і "зоркамі вечнасці" тых, якія не толькі маюць мудрасць, але яшчэ і вучаць "многіх справядлівасці". Мы добра ведаем, што бывае з тымі, якія мужна рупяцца аб справядлівасці, не сядзяць ціха, пакуль мінуць ліхія часы, не ставяць мудрасць на службу ўласным інтарэсам... Часта іх святло абрываецца трагічна. І мы наўрад ці здолеем абараніць іх, хоць так моцна іх патрабуем. Што сталася з Тым, Які называў Сябе "Святлом свету"?.. Але ж Ён і кліча кожнага ісці за Сабой, ісці, не хаваючы пры гэтым сваю "свечку" пад лаву, каб ніхто не заўважыў.

Свяціце ж і ў цяперашні час, выбраныя Божыя! Гэта адзінае выйсце. З усёй сваёй надзеяй - свяціце!  Не толькі дзеля таго, каб Анёлы Сына Чалавечага ведалі, дзе вас шукаць у апошні дзень. Але каб свет бачыў вашае святло праз стагоддзі і не звар'яцеў ад жаху і болю.

Знаходкі апошняга тыдня

Усяго за тыдзень два разы дачушка Янка губляла тэлефон. А добрыя людзі званілі потым нам і вярталі яго, адмаўляючыся нават ад цукерак.
Таксама ў гэтыя дні вельмі часта знаходзіліся вадзіцелі маршрутак, якія не бралі з дзяцей грошы, падвозячы іх з Ляскоўкі да школы чатыры прыпынкі.
А я два дні шукала рыфму для радка з дзіцячай песні. Словы ўсплылі толькі ў стомленай пустой галаве, у якой больш не засталося ніякіх думак.
Прачытала шмат цікавых тэкстаў, аўтары якіх вельмі добра перадаюць тое, што і самой думаецца, так што і пісаць адпадае ахвота, бо ўсё ж напісана. А потым натрапіла на словы, якія напоўнены любоўю да людзей, і зноў хочацца сказаць нешта сваё.
Купілі і пасадзілі саджанцы чарэшні, антонаўкі і грушкі. Пакуль што ёсць надзея, што прыжывуцца.
І столькі насамрэч было гэтых малых і вялікіх знаходак усяго за некалькі дзён... Раўнавага патрабуе ўспомніць выпадкі, калі падарункам я сказала "Не-а, не хачу". Але зноў жа знайсці такія сітуацыі, усвядоміць свае страты, разабрацца ў прычынах і наступствах – гэта... проста скарб нейкі. Бяры, вучыся, карыстайся.

Прачніся

І настала цемра...
Глядзелі на Таго, якога ўкрыжавалі

У Гэтсэмані вучняў змарыў сон. Як ні намагаліся не спаць, павекі зачыняліся, і адразу ж навальваліся вобразы, выявы, і нейкі такі цяжар, нібы дурман, які, аднак, не ўдавалася прагнаць ніякім высілкам. Можа таму, што ўвесь час думаеш, што не спіш, чуваеш, нават молішся, а насамрэч ускідваешся ад сну, калі з табой загавораць.

Адведзіны тых, якія былі перад намі

Напярэдадні Успаміну ўсіх памерлых вернікаў, "адведалі" некалькі магільнікаў у розных частках Беларусі. Мы з мужам і дзецьмі забіралі з сабой то адных бабуль, то іншых, не толькі таму, што ім таксама хацелася папрыбіраць магілы сваіх бацькоў і крэўных, але і таму, што без іх мы не ведалі б, дзе і каго шукаць сярод крыжоў і помнікаў.

Таямніцы Святла. Разважанні для дзяцей – у інтэнцыі настаўнікаў

1. Хрост Езуса ў Ярдане

Праз Хрост мы сталі Божымі дзецьмі і пазбавіліся ад першароднага граху, каб у сваім жыцці выракацца ўсяго грэшнага і злога, верыць у Бога і імкнуцца да дабра. Настаўнікі вучаць адрозніваць дабро ад зла, даюць веды, якія разганяюць цемру. Яны выбралі шлях асветніцтва і служэння людзям. Але змагацца з невуцтвам не так проста. Гэта доўгія бітвы, якія расцягваюцца на гады і забіраюць усе сілы.
Разам з Маці Божай папросім у Бога для настаўнікаў трываласці, веры і натхнення ў іх працы.

2. Езус аб'яўляе сябе на вяселлі ў Кане

Маці Божая заўважыла, што не хапае віна, якое дадае людзям весялосці, мае свой непаўторны смак, які на вяселлі не замяніць вадой. Настаўнікам таксама часам не хапае сілаў, каб ісці далей, паўтараць адно і тое ж па дзясятаму разу, працягваць сваю працу, нягледзячы на расчараванні і горыч.
Маці Божая, падтрымай усіх настаўнікаў, якія перажываюць зараз цяжкасці, асабліва тых, якім не хапае радасці.

3. Абвяшчэнне Божага Валадарства і заклік да навяртання

Падчас абвяшчэння Евангелля, Езус сустракаў шмат розных людзей. Многія Яго называлі Настаўнікам і прыходзілі да Яго за радай і мудрасцю, за ацаленнем і палёгкай. Ягоныя вучні часта былі сведкамі цудаў. Больш таго, Езус хацеў, каб вучні таксама маглі несці Добрую Вестку, прамаўляць, аздараўляць, дапамагаць людзям.
Вельмі важнай з'яўляецца праца настаўніка. З кожным вучнем адбываецца цуд, таму што веды даюць крылы чалавеку, і ён можа лётаць, як птушка. Дапамажы, Божа, каб настаўнікі ў Табе чэрпалі мудрасць, разважлівасць і велікадушнасць, а вучням улі ў сэрцы любоў да навукі і ўдзячнасць настаўнікам за іх працу.

4. Перамяненне Езуса на гары Табор

Звычайныя і шэрыя непрыкметныя рэчы ў Божым святле могуць перамяніцца ў ззянне і бляск, на які цяжка глядзець. Што ў вучэбным годзе будзённае і шэрае? Штодзённая праца настаўніка, які крок за крокам, урок за ўрокам імкнецца навучыць дзяцей нечаму новаму. Ён імкнецца, каб гэтыя веды змянялі вучняў да лепшага, дапамагалі ім станавіцца сапраўднымі людзьмі, знаходзіць свой шлях у жыцці, думаць сваёй галавой.
Папросім Маці Божую маліцца за настаўнікаў, каб яны ніколі не апускалі рукі ў штодзённай працы, якая рыхтуе неверагодныя перамены ў іх вучнях.

5. Устанаўленне Эўхарыстыі

Езус застаецца з намі Нябесным хлебам – Эўхарыстыяй, аддае Сябе людзям, напаўняючы іх Сваімі дарамі і любоўю. Дзякуючы Хрысту за Яго вялікі дар, будзем вучыцца ў Яго быць хлебам для сваіх бліжніх – дапамагаць ім, з радасцю дзяліцца тым, што маем, маліцца за іх, быць вернымі і шчырымі сябрамі і добрымі вучнямі.
Дапамажы, Пане Езу, нашым настаўнікам ісці за Табою з адданасцю, адвагай і любоўю, адары іх здароўем і Сваім супакоем.

На пачатак

"Узнясу рукі ў праслаўленні"

Калі брацца штосьці рабіць, то толькі з любові. Рукі спакойна ляжаць на каленях. Націскаеш на клавішы ці бярэш аловак, гачку ці скальпель, зямлю, ваду ці паветра – любоўю напоўніць гэты зямны момант, які ўжо тут сустракаецца з вечнасцю.

Не чакаць ніякага "дзякуй". І ўзаемнасці, бывае, таксама. Рабіць, бо любіш, а не таму што аддзячаць, дацэняць, пагладзяць.

Сцішыцца.
Маліцца аб любові.
Спрабаваць. 

Ткацтва палатна любові

Ойча, хочам аддаць Табе мужчын і жанчын гэтай зямлі,
сувязі з якімі парушыў гвалт,
тых, жыццё якіх знішчылі нянавісць, помста і прыніжэнне.
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.
Хочам аддаць Табе мужчын і жанчын зямлі,
з якімі повязі зніклі – парваныя, растаптаныя,
тых, каго прыгнятае самота,
забытых усімі, пакінутых, пагарджаных.
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.
Хочам аддаць Табе мужчын і жанчын зямлі,
жыццё якіх трымаецца на тоненькай нітачцы,
якія пакутуюць ад хваробы, старасці і жалобы,
якіх іншасць аддаляе ад рэшты.
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.
Хочам аддаць Табе мужчын і жанчын зямлі,
каторых горыч мінулага,
няшчасце, адмова кахання, цяжар і абыякавасць
звязалі, скруцілі, замкнулі ў сабе. 
Завяжы з імі нітку надзеі,
зрабі нас ткачамі любові.

pastor Jacques Juillard

Тэлевізары ўнутры нас

Поўнач. Сяброўская размова

Размовы паміж даўнімі сябрамі не вылучаюцца далікатнасцю. Я маю на ўвазе, далікатнасць выразаў, а не адсутнасць павагі. Калі твой сябра пагрукае ў дзверы сярод ночы, вырываючы цябе з салодкага сну без дай прычыны, то гаворка будзе весціся без уступаў і прывітанняў.
– Што сталася? – Тое і тое. – Ат, гэта можа пачакаць да раніцы, адчапіся ад мяне.
А той зноў: "Дружа, пазыч мне хлеба", і не адыходзіць. Няўжо сябра не мае сэрца і не ўстане? Магчыма, ён мае здаровы розум і ведае, што справа можа (а то й павінна) пачакаць да раніцы і разлічвае, што надакучлівы сябар зразумее гэта.