Гаспадар, я ведаў, што ты чалавек жорсткі, жнеш там, дзе не сеяў, збіраеш там, дзе не рассыпаў. Таму, пабаяўшыся, я пайшоў і схаваў талант твой у зямлю. Вось вазьмі сваё”. Мц 25,24-25
"Слуга нягодны і лянівы!" Але ён, прынамсі, усведамляў, што атрымаў талант, багацце. Не захацеў асвоіць яго, не рызыкнуў карыстацца ім, не наважыўся памножыць яго. Спалоханы і пануры, чакаў, калі пазбудзецца гэтага цяжару (Вось, вазьмі сваё) перад незразумелым і жорсткім гаспадаром.
Многія з нас, калі б зараз запатрабаваў Пан рахунку, сказалі б іначай: "Пане, а чаго Ты спадзяваўся ад мяне? Ты ж нічога мне не даў! Ты не сеяў, не рассыпаў, умоў не стварыў, таленту пашкадаваў. Што я мог зрабіць?"
Нешта засляпляе нам вочы: ці то прагнасць, ці то зайздрасць, ці фальшывая сціпласць – нічога я не маю, абняць і пашкадаваць. Таксама, можа стацца, "справы Божыя" ўяўляюцца недасяжна вялікімі для нашых невялічкіх магчымасцяў. Тут бы выжыць, дзе ўжо больш...
Вяртаючыся да "жорсткага" гаспадара. Мне здаецца, у яго напэўна быў план для кожнага свайго слугі. Даючы вялікія дары, ён спадзяваўся, што чалавек зменіцца сам і зробіць нешта добрае для свету, памножыць дадзенае багацце з ахвотаю і радасцю, укладаючы ў гэты працэс сваю працу і сэрца. Гаспадар быў рэалістам, не надзяліў кожнага па-роўну, дасканала ведаў магчымасці, умовы і перашкоды. Але давяраў нават ляніваму.
Будзьма ж уважлівымі да Божых падарункаў. Каб не здарылася так, што спытаецца Пан: "Хто-небудзь ведае, што Я люблю цябе?", а мы даўно і глыбока закапалі гэты неверагодны дар, нікому не сказалі, стаміліся і зажурыліся-замаркоціліся, як ад цяжару...
"Слуга нягодны і лянівы!" Але ён, прынамсі, усведамляў, што атрымаў талант, багацце. Не захацеў асвоіць яго, не рызыкнуў карыстацца ім, не наважыўся памножыць яго. Спалоханы і пануры, чакаў, калі пазбудзецца гэтага цяжару (Вось, вазьмі сваё) перад незразумелым і жорсткім гаспадаром.
Многія з нас, калі б зараз запатрабаваў Пан рахунку, сказалі б іначай: "Пане, а чаго Ты спадзяваўся ад мяне? Ты ж нічога мне не даў! Ты не сеяў, не рассыпаў, умоў не стварыў, таленту пашкадаваў. Што я мог зрабіць?"
Нешта засляпляе нам вочы: ці то прагнасць, ці то зайздрасць, ці фальшывая сціпласць – нічога я не маю, абняць і пашкадаваць. Таксама, можа стацца, "справы Божыя" ўяўляюцца недасяжна вялікімі для нашых невялічкіх магчымасцяў. Тут бы выжыць, дзе ўжо больш...
Вяртаючыся да "жорсткага" гаспадара. Мне здаецца, у яго напэўна быў план для кожнага свайго слугі. Даючы вялікія дары, ён спадзяваўся, што чалавек зменіцца сам і зробіць нешта добрае для свету, памножыць дадзенае багацце з ахвотаю і радасцю, укладаючы ў гэты працэс сваю працу і сэрца. Гаспадар быў рэалістам, не надзяліў кожнага па-роўну, дасканала ведаў магчымасці, умовы і перашкоды. Але давяраў нават ляніваму.
Будзьма ж уважлівымі да Божых падарункаў. Каб не здарылася так, што спытаецца Пан: "Хто-небудзь ведае, што Я люблю цябе?", а мы даўно і глыбока закапалі гэты неверагодны дар, нікому не сказалі, стаміліся і зажурыліся-замаркоціліся, як ад цяжару...
No comments:
Post a Comment