Наскрозь

Гліняныя збаночкі, ды хмаркі ў споднях і спаднічках, ды асінавыя трапяткія лісцікі...
Хіба можна нам нешта даверыць, калі мы вось-вось рассыплемся ў пыл? Ці мы лепшыя за іншых? Ці мы ведаем, што сказаць, каб не сфальшывіць? Аб чым папрасіць, каб не пахіснуцца? Устаць і пайсці – куды? Растлумачыць адно, а зрабіць наадварот – умеем, так. Нясталыя, слабыя, патрэсканыя, з адбітымі кавалкамі ды пашарпанымі бакамі – навошта мы Табе, Пане Божа?...

Але павее лёгкі вецер – і раптам сонца засвеціць у вочы праз неспакойную лістоту...
І над галавой скрозь хмары прасочацца на зямлю сонечныя промні...
І ад іншага чалавека ліецца святло, часам такое яркае, што хочацца заплюшчыць вочы.
Думаю, апостал Якуб таксама сляпіў вочы тым ліхадзеям, што вырашылі забіць яго. Каб панавала цемра. Каб згаслі ўсе промні адзін за адным.

Але дзякуй Богу, так шмат – было і ёсць – небаракаў-збаночкаў ды нясталых хмарак, што Божае святло свеціць у цемры і дае надзею.

Чытаць:
2 Кар 4, 7-15
Пс 126
Мц 20, 20-28

Слабость или сила?
о. Янез Север ОИ, Москва