Вось і чалавечая асоба складаецца з трох "слаёў": фізічнага, псіхічнага і духоўнага. А ў кожным з іх яшчэ шмат чаго... І добра, калі ўсё гэта трымаецца ў адзінстве і гармоніі. Памяць не заўсёды малюе складную гісторыю жыцця, часцей выхоплівае нейкія фрагменты.
Слухай, Ізраэль,
Пан Бог наш — Пан адзіны;
любі Пана Бога твайго
ўсім сэрцам тваім,
і ўсёю душою тваёю,
і ўсім розумам тваім,
і ўсёй моцаю тваёй.
Няўжо і тут разбор на часткі? Але настойлівае слова "ўсім" гаворыць аб нечым цэласным. Можна дзяліць сябе так і гэтак, кожнаму кавалку даваць імя і доўга ўдакладняць, але не сказана любіць "кожнай часткай". Як рака, выходзячы з берагоў, забірае ў сваю плынь усё на сваім шляху, так і запаведзь настойвае на ўключэнні ўсяго, на з'яднанні, на захопленасці любоўю ўсёй асобы на ўсіх узроўнях.
У запаведзі любові – вялікая надзея. Як Бог – адзіны, так і чалавек, звяртаючы да Яго свой позірк, з падзеленасці, раздробленасці збіраецца ў адно цэлае – ацаляецца. Патокі зліваюцца ў адзін, каб дасягнуць акіяну.
У запаведзі любові – вялікая надзея. Як Бог – адзіны, так і чалавек, звяртаючы да Яго свой позірк, з падзеленасці, раздробленасці збіраецца ў адно цэлае – ацаляецца. Патокі зліваюцца ў адзін, каб дасягнуць акіяну.
Гэтае патрабаванне поўнай узаемнасці можа здацца неадольнай вяршыняй. Для розуму, напрыклад. Або для душы, змучанай перажываннямі. Або для глыбіні сэрца, якое зняверылася. Ці ў стане чалавек з'яднаць сябе? Што ён зробіць з тым, што ў ім надламана, раструшчана? З тым, што ён не зносіць у сабе і стараецца схаваць як найдалей? Любі сабой усім... А калі там пустка або цемра - што яны могуць даць?
Паўтараецца і яшчэ адно слова – "тваім". Ці ўсё ў сабе я прымаю? Можа, выстаўляю за дзверы як чужое і агіднае, нецікавае, прынаднае? А яно пастукаецца ў акно, вядома. Гэтым усім сваім светам Бог кажа любіць Яго. Прыняць і адкрыць Яму недахопы і пусткі, бо нават калі яны бяздонныя, Ён можа напоўніць іх Сваёй любоўю.
No comments:
Post a Comment