Меры і вагі

І сказаў ім: “Зважайце на тое, што чуеце.
Якой мераю мераеце, такой і вам будзе адмерана, і яшчэ дададзена.
Бо хто мае, таму дадзена будзе,
а хто “не мае”, у таго адымецца і тое, што мае”. Мк 4, 24-25

 

Адмяраем іншым паводле закону дзіўнага нябачнага “рынку”. Мяркуем, што працэс абмену схаваны ад чужых вачэй, а насамрэч стаім на рыначнай плошчы у ясным святле дня. У кожнага – свае зярняты, а можа, нават мука, а ў кагосьці іншага – вада. Абмен трывае бясконца, і ён добры, мы адчуваем гэта. Спалучаем плёны і дзелімся сваёй працай, думкай, лагоднасцю. Атрымліваем… Як калі – часам палавінную “меру” ад сваіх бліжніх. “Больш не маю,” – эапэўніваюць яны. І не праверыш, а, здаецца, павінны мець, таму што Бог, паводле дамовы, (якую, зрэшты, ніхто не бачыў) вяртае аддадзенае з прыбыткам. Адсыпаеш меру добрую, утрэсеную – і Ён напаўняе яе па берагі, дадае лішак, каб ты сам не застаўся галодным.

Нядзіва залюбавацца Божым "лішкам", якім Ён адудзячвае звыш меры. Бо гэты давесак – і ёсць жыццё. Ім і будзе наталяцца сам чалавек. Меру зноў трэба адважыць, аддаць, памяняць, а за той лішак – жыць і сілкавацца. 

“А што, калі…, – нараджаецца невялічкі сумнеў, – заўтра гэтага не стане?” Хіба і праўда, толькі малыя дзеці нязрушана вераць у бацькоўскую шчодрасць. А “паразумнеўшы”, думаеш: “Што, як не дадасць? Як тады раздаваць?” Прападае жаданне. Колькі можна высыпаць жыццё па зярнятку на жэсты і словы, руцінныя абавязкі, клопат, увагу, непакой за іншых? Пакінуць штосьці пры сабе, крыху сёння, яшчэ болей заўтра… Прыхаваць, замкнуць і сказаць: “Не маю, не чакайце ад мяне”. Так зразумелы страх выпусціць з рук, згубіць, застацца ні з чым, горшым за ўсіх, ды ніяк не абмінуць адвечнага закону: хто не мае, у таго адымецца і тое, што мае.

Калі ўсе чалавечыя адносіны ўявіць сабе такім вялікім “гандлем”, можна адчуць горкі прысмак: людзі аддаюць штосьці і набываюць, недаважваюць, ашукваюць, спрачаюцца, злуюцца, рабуюць… Разгледзішся, вакол цябе адны даўжнікі, і сам патанаеш ў пазыках, бо не адмяраеш шчырую поўню любові. 

А Той, чыім дабром усе распараджаюцца, нібы сваім, прабачае і вучыць прабачаць, адпускаць даўгі, першаму пачынаць наноў. 

З Бога, як з крыніцы, выцякаюць рэкі дароў і ласкаў, якім прызначана плыць свабодна і паўнаводна, робячы змялю ўрадлівай. Меры ім не вызначана, межаў не пастаўлена. Я атрымліваю – перадаю далей. І тады гэта ўжо не рынак, дзе трэба ўедна пільнаваць сваё, а квітнеючы луг ці сад, дзе ўсім хапае месца і сонца, каб дапамагаць адно аднаму расці.