На мінулым тыдні я сядзела побач з чалавекам, які нядаўна страціў вельмі блізкага чалавека. Ён папрасіў чорнай гарбаты, сабе я ўзяла каву. Не хацелася дадаць цукар, засталося некранутым печыва. Мы гаварылі пра нейкія падзеі і справы, але найбольш адчувальнай была цішыня, якая стаяла за словамі. Побач з трагедыяй імкнешся хоць крыху злагодзіць чужы боль, шукаеш спосаб "паднесці" той цяжар, які лёг на плечы іншаму чалавеку, цешышся, калі можаш нешта зрабіць. Не заўсёды гэта магчыма... І тады застаецца горкая кава, цішыня, прысутнасць.
...
І вось дзень за днём праходзіць Вялікі пост, які павінен быць часам падвышанай адчувальнасці да цяжараў нашых бліжніх, да Хрыстовага Крыжа, да свайго ўнутранага жыцця. Мне думаецца, што сярод нашых велікапосных пастаноў і ахвяр павінна быць хаця б адна своеасаблівая "кава без цукру" дзеля Езуса, якая ідзе з глыбіні сэрца. Ці сапраўды мы падыходзім бліжэй да Яго за гэты час? Гэта вельмі асабістая справа, скажаце вы, і будзеце мець рацыю. Справа зачыненых пакояў, глыбокай малітвы, прабывання побач з Тым, Хто з-за любові выбраў крыжовую смерць. Каб мы мелі жыццё... Напоўненае чым?.. Яшчэ ёсць час для асабістых пытанняў Укрыжаванаму.
І вось дзень за днём праходзіць Вялікі пост, які павінен быць часам падвышанай адчувальнасці да цяжараў нашых бліжніх, да Хрыстовага Крыжа, да свайго ўнутранага жыцця. Мне думаецца, што сярод нашых велікапосных пастаноў і ахвяр павінна быць хаця б адна своеасаблівая "кава без цукру" дзеля Езуса, якая ідзе з глыбіні сэрца. Ці сапраўды мы падыходзім бліжэй да Яго за гэты час? Гэта вельмі асабістая справа, скажаце вы, і будзеце мець рацыю. Справа зачыненых пакояў, глыбокай малітвы, прабывання побач з Тым, Хто з-за любові выбраў крыжовую смерць. Каб мы мелі жыццё... Напоўненае чым?.. Яшчэ ёсць час для асабістых пытанняў Укрыжаванаму.
No comments:
Post a Comment