Днямі, ідучы па лясной дарозе, я абмінула дзве вялікія лужыны, потым вярнулася, пастаяла каля іх і сфатаграфавала на тэлефон, дзівячыся іх адрознасці. Адна – з чыстай вадой, наскрозь празрыстай, у якой можна было разгледзець кожны апалы лісцік, убачыць на паверхні выразны адбітак неба і дрэў. Другая лужына была мутнай, зацягнутай парэпанай плеўкай, на якой ляжалі сухія лісткі. У такой вадзе нічога не пабачыш. Адбітак светлага неба быў скажоным, няпэўным. “На беразе” той, другой, мне на імгненне здалося, што можна прайсці наўпрост па паверхні, не замачыўшы ног, настолькі шчыльнай і густой выглядала завісь. Бо хто б захацеў увайсці і скалануць увесь гэты бруд? У дачыненні да бруднай вады гэта хіба што здаровае пачуццё агіды, страх перад небяспекай, якая можа хавацца ў такой каламутнасці. А ў ваду празрыстую, наадварот, хочацца ўвайсці, цешыцца прыгажосцю і пачуццём бяспекі.
