Шлях перад вачамі

Тады сказалі Яму фарысеі: Глядзі, чаму яны робяць у суботу тое, што не дазволена? Мк 2,24 

Я не гляджу, як глядзяць людзі, бо чалавек бачыць тое, што навідавоку, а Пан заглядае ў сэрца. 1 Сам 16 

Чалавек глянуў – і асудзіў. Бог паглядзеў – і ўбачыў сэрца. Заўсёды хтосьці збоку можа кіўнуць Пану на нас: "Глядзі!" Мы самі часам глядзім на сябе, як найгоршыя суддзі. Але на самай справе гэта не страшна, не так істотна, як тое, дзе нашае сэрца, і што ў ім зараз.  

Вось заінелы лес узыходзячае на марозе сонца фарбуе ў светла-ружовы колер. На бліжэйшых дрэвах гэтага амаль нябачна, а ўдалечыні - сапраўдная казка. Ясныя ўчасткі галінкак, асветленых сонечнымі промнямі, адцененыя глыбокімі шэрымі колерамі. Кольк імгненняў будзе доўжыцца гэткае хараство? Колькі такіх момантаў мы губляем, утаропіўшыся ў свае заняткі, у мітуслівыя думкі, у паводзіны іншых людзей? Прырода – нібы адкрытая кніга перад нашымі вачамі, і то мы спасцігаем усяго толькі невялікую частку. Сэрца ж чалавека заўсёды застанецца таямніцай. Ці сапраўды нам залежыць на тым, каб разгадваць яе нават у самых блізкіх людзях? Даўно не сакрэт, што ёсць адзін шлях. Ён адкрыты, вядомы, ды мала хто трывала крочыць па ім. Так, шлях любові.  

Бог запрашае бачыць у людзях не толькі тое, "што навідавоку", але – як Ён – заглядаць у сэрца. А гэта значыць, што трэба і любіць, як Ён. Мала таго, любіць не толькі Бога, не толькі іншага, але і сябе самога. Той, хто ціха скажа "ты думаеш, я не спрабаваў?...", ужо ведае шлях.  Той, хто глядзіць на Укрыжаванага, бачыць адкрытае Сэрца Бога.