Свет дагары нагамі

Заахвочванне кшталту “Запрасі Езуса ў сваё сэрца” звычайна гучыць даволі салодка, бяспечна, абяцаючы саму толькі прыемнасць. Фарысей Сымон, які зрабіў Езусу такую ласку і запрасіў да сябе “паесці”, мог бы сур’ёзна падкарэктаваць гэткае ўяўленне. Мала таго, што з Езусам прыцягнуліся былыя рыбакі і мытнікі, то яшчэ невядома якім чынам вырасла каля ног жанчына, апошняя грэшніца ў горадзе. Пакуль разгублены гаспадар спрабаваў неяк сабрацца з думкамі, то вырашыў прынамсі скрэсліць Езуса з шэрагу прарокаў. У думках! Сам для сябе.  Але нават прыстойна трымаючы язык за зубамі, гаспадар потым пачуў такую вымову ад Госця, што свет сапраўды мусіў перавярнуцца яму перад вачамі. Так бяскрыўдна ўсё пачыналася:

Сезон дажджоў пасля засухі

“Езус прыйшоў у Назарэт, дзе быў выхаваны, і ўвайшоў паводле свайго звычаю ў дзень суботні ў сінагогу”. Лк 4,16

Цішыня ахінае тыя – магчымыя – дні да суботы, як і ўсе гады, пражытыя Езусам у Назарэце. Невядома, што Ён рабіў, прыйшоўшы за тры, за пяць дзён раней да здарэння ў сінагозе. Сёння за гэтым евангельскім тэкстам стала жаночая постаць – Маці, хоць тут ні словам Яна не згадваецца. У родных мясцінах кожнае скрыжаванне, кожнае дрэва кажуць, чый ты сын ці дачка. І хочацца нават, каб ніводнае рысачка, што памятае аб гэтым, не знікла, а тым больш, каб заўсёды былі людзі, якія могуць сказаць: “Вось, сын таго і таго (нарэшце) прыехаў. А я ж помню яго зусім маленькім”.