Пакуль і пасля

"Калі стаў збірацца народ, Езус пачаў гаварыць..." (Лк 11,9). Не чакаючы, пакуль народ – хаця лепей казаць за сябе –  пакуль я збяруся ўся цалкам, засяроджуся, пакіну лішнія згрызоты, стану дасканалай і гэтак далей, Езус пачынае гаварыць. Ён ідзе, як некалі Ена, вуліцамі і плошчамі, абвяшчаючы, заклікаючы, ацаляючы. Гэта пасля Яго слоў я "збіраюся" ў цэлае з асобных кавалкаў, пасля Яго закліку я пачынаю верыць у Добрую Вестку аб Божай Любові, пасля сустрэчы з Ім я загараюся жаданнем не губляць Яго ні за якія багацці свету. Пакуль я толькі збіраюся, патанаючы яшчэ ў сваіх звыклых мітуслівых думках, няспынна крочыць Слова, як маленькая іскра, як сонечны промень лагодна і нячутна; ды так "прапальваючы" сабе дарогу, так асвятляючы цёмныя сутарэнні сэрца, што ўжо нельга сказаць, што не чула той голас "Вярніся і вер".