Калі ў дзень народзінаў збіраюцца да імянінніка блізкія сябры, то ўзнікаюць на парозе без спецыяльных цырымоній, нібы вяртаюцца дадому. Становіцца радасна і хораша на душы. Можна быць разам, гаварыць, святкаваць.
Так прыходзяць і анёлы добрых натхненняў. Вельмі асабіста, вельмі далікатна, нібы даўно ведаюць куды і да каго прыйшлі. Уявім сабе такое святкаванне, калі сустрэўшы гасцей на парозе, імяніннік не ўваходзіць, каб правесці з імі час, але застаецца звонку. Па якой прычыне? Кожны раз – нешта іншае, або нават і тое самае: паназіраць за мінакамі, папрыбіраць, перадумаць даўно перадуманае, пазабаўляцца з нечым, завесці з кімсьці пустую размову і таму падобнае. У хаце чакаюць сапраўдныя сябры, не злыдні якія, але дзень мінае, а гаспадара няма. Можа, занадта звыкся так праводзіць час.
Увечары ўсе сябры разыйшліся. Засталося толькі ўсведамленне страчанай цудоўнай магчымасці. Калі б так адбылося з людзьмі, то чакай цэлы год наступнага дня народзінаў. У рэальнасці духоўнай такое свята – кожны дзень. Добрыя ідэі, натхненні, прапановы, памкненні з'яўляюцца на парозе з падарункамі ў руках то паасобку, то цэлай кампаніяй, але ці ім будзе прысвечаны час і ўвага?
Але што істотна: час і ўвага сябрам аддаюцца так лёгка, без прымусу. Пяшчота і блізкасць, радасць прысутнасці прыцягваюць самі па сабе. "Повязі любові" не звязваюць, дадаюць свабоды і адвагі. Несумненна, часам добрыя сябры прыходзяць сказаць праўду ў вочы, асцерагчы, параіць штосьці. Гэта каштоўны дар...
Усё гэта можна страціць, застаўшыся "звонку". Чамусьці застаецца гэты выбар. Не такі ўжо і вольны, бо жадаючы правесці час добра, вечарамі стараемся не глядзець у вочы анёлам добрым натхненняў, якіх пакінулі ў самоце. Другія шанцы, вядома, наша надзея і ўсё такое. Але пяшчота... Дзе ўзяць, як адкрыць у сабе тую чуласць, якая будзе чуйнай да сяброўскіх візітаў? Ёсць бязмежная Крыніца і працягнутая шчодрая Далонь – хай жа не будуць зачынены дзверы чалавечых сэрцаў.
No comments:
Post a Comment