Міжволі згадваюцца з дзяцінства вясковыя статкі кароў, якія вярталіся з пасты да сваіх гаспадынь, што часам аж выходзілі да брамкі і пільна аглядалі жывёлу, ці не сталася ёй што за дзень. Або пяшчотны і клапатлівы позірк бабуль на сваіх козачак… Калі б нават мелі іх сотню, несумненна, не пакінулі б ні адной без догляду, шукалі б страчаную і святкавалі вяртанне.
Але евангеліст кажа, што Езус прыпавесць пра знойдзеную авечку “расказаў фарысеям і кніжнікам”. Значыць, Ён разлічваў на іх уяўленне таксама. З першай фразы Ён прапануе ім пакінуць гарады і кнігі, усе свае звыклыя заняткі і ўявіць сябе пастухамі статку авечак. Уяві сабе, настаўнік закона, зусім іншы стыль жыцця, іншых суседзяў, іншыя турботы, нават пах уласнай вопраткі. І жывых істот, залежных ад цябе, даверлівых, цёплых, безабаронных, няздольных да мудрагелістых разваг. Іх у цябе нават не пяць, не дванаццаць, а сто. І ты з імі дзень і ноч, але не нудзішся, але цешышся кожнай авечкай…
“Хто з вас, маючы сто авечак і згубіўшы адну з іх, не пакіне дзевяноста дзевяці ў пустыні і не пойдзе за згубленай, пакуль не знойдзе яе?” – пытаецца Езус, і слухачы згодна ківаюць галовамі. Кожны добры пастух пойдзе шукаць. А потым, вядома ж, суседзі збягуцца парадавацца разам ім, калі ён вернецца шчаслівы з авечкай на плячах.
То ідзіце і шукайце кожнага грэшніка разам з Пастырам. Ці хаця б падзяляйце радасць нябёсаў, назіраючы нечае навяртанне. Аб гэтым прыпавесць?
Ці сэрца прагне іншага? Прагне быць знойдзеным, атуленым любоўю і неабыякавасцю? Часам мы ідзем так далёка і так зацята, а трэба было толькі дазволіць сябе знайсці.
No comments:
Post a Comment