Набліжэнне

З сённяшніх чытанняў:

"І Я набліжу яго, і ён падыдзе да Мяне, бо хто яшчэ аддасць сваё сэрца, каб падысці да Мяне? — кажа Пан." Ер 30, 21

"Пётр сказаў Яму ў адказ: Пане, калі гэта Ты, загадай мне ісці да Цябе па вадзе. Ён жа сказаў: Ідзі. Выйшаўшы з чоўна, Пётр пачаў ісці па вадзе і падышоў да Езуса. Але, ..." Мц 14, 28-29

Вось жа гэтае "але"... Не вытрывала Пятровае сэрца: як я так магу? хіба магу? Скончылася адвага, хоць так шмат яму было дадзена. Усяго толькі мільганула думка, можа нават неакрэсленае сумненне – і адчынілася бездань пад нагамі.

Я раней уяўляла сабе гэтую сцэну доўгай, як у запаволеным фільме, і вельмі паважнай. Сёння ж нешта змянілася, і вось чаму. На мінулым тыдні маё сямейства наведала водны парк у Адэсе. Праўда, сама-то я не пайшла, таму што не падабаюцца мне гэтыя забавы, занадта гучныя, актыўныя і доўгія. Таму, калі ёсць магчымасць, то выбіраю іншы адпачынак: высокія дрэвы, цікавыя кніжкі. Расказалі мне дзеці пра адзін атракцыён (для дарослых!) таго аквапарку: уваходзіш у адмысловую капсулу, інструктар цябе там зачыняе, а потым націскае кнопку – падлога пад табой раптам прыбіраецца, і ты некалькі мэтраў ляціш уніз у свабодным падзенні. Пакуль людзі стаяць у чарзе (а ахвотнікаў шмат), то пэўным чынам рыхтуюцца да незвычайных перажыванняў. Але Пётр у сённяшнім Евангеллі не мог падрыхтавацца ні да хаджэння па вадзе, ні да знікнення цвёрдай апоры пад нагамі. Адкуль ён мог ведаць, што не трэба давяраць сваёй звычцы асцерагацца ўсяго незнаёмага? На тое, што чалавеку здаецца пагрозай, ён рэагуе імгненна і нават несвядома. Ці можа ён у такім стане даць адказ на пытанне: «Малаверны, чаму засумняваўся ты?»


Але хвіліначку – Пётр, які ведаў пра глыбіню і небяспеку возера, выйшаў за борт човена да Хрыста. Ці не адчуў ён гарачае жаданне "быць набліжаным" да Хрыста? А пачуўшы: "Ідзі" ці не запалала рашучасцю ягонае сэрца? Ён увайшоў у Божы цуд, і на ўсім шляху па вадзе не ведаў страху. Яму нічога не пагражала, акрамя знакамітага "але", якое, аднак, сталася ўсім навукай.

Што і казаць, далёка не кожны з нас адважыўся б нават на крок з сапраўднага човена на сярэдзіне Нарачы, напрыклад. Калі ж скарыстацца алегорыяй, то час ад часу (а хтосьці – і ўсё жыццё) мы крочым па жыццёвым моры, давяраючы Хрысту. Ну, як давяраем... Пакуль не ўзнімецца вецер. Потым заўсёды нечакана адбываюцца малапрыемныя падзеі: падзенне, вада над галавой, паветра няма, страх, пытанне "за што?" і "чаму я?" Давайце ж паверым святому Пятру, які раіць не марудзіць і не саромецца, а з усёй моцы крычаць і галасіць: "Пане, ратуй!"

Наведвальнікаў аквапарка, аматараў рызыкі, выводзіць у бяспечнае месца (неглыбокі басейн) "рука" адмысловай горкі. Малавернага вучня адразу ж уратавала рука Езуса. І гэта цудоўна.