Няўчас

Назаўтра, калі яны выйшлі з Бэтаніі, Ён адчуў голад. Убачыўшы здалёк смакоўніцу, пакрытую лісцем, падышоў, спадзеючыся знайсці што-небудзь на ёй. Але, падышоўшы да яе, не знайшоў нічога, апроч лісця, бо яшчэ не настала пара на смоквы. Тады Езус сказаў ёй: «Няхай ніхто ніколі не есць з цябе плоду». <...> А калі раніцай вярталіся, убачылі, што смакоўніца высахла аж да кораня. Мк 11, 12-13, 20

З мяне кепскі садоўнік. Як падумаю, аж жах. Я, канешне, магу сказаць, што люблю дрэвы проста так, не чакаючы пладоў, але трэба прызнацца, яны не дачакаюцца ад мяне ні вады, ні ўгнаення, бо я не маю паняцця, у чым тыя дрэвы маюць патрэбу. Вялікія ж расліны, хай даюць сабе раду. Вось калі б я навучылася распазнаваць адзнакі іх бедаў і радасцяў, пары на абрэзку, на падкорм, на пладанашэнне... Вядома, не з адных падручнікаў, але забрудзіўшы рукі працай, зарабіўшы мазалі ды сталы непакой, ці зроблена ўсё, што магчыма і як найлепш. Тады чакаць плёнаў сваёй працы – была б натуральная рэч, не толькі лагічная, але і неабходная, каб ведаць, што добра робіш сваю працу, хоць нешта ў ёй разумееш, а час і сілы не пайшлі марна. 

Калі Езус спадзяваўся знайсці спелыя плады на той смакоўніцы, значыць, выглядала дрэва так, нібыта яны там ёсць. Вясёлая, зялёная, можа нават прыгажэйшая за іншыя. Дагледжаная зямлёй і небам. Але што ж, за густым лісцем была пустка. "Неўпару Ты, Пане, – казала яна, – Не тыя зараз часы, каб смоквы раслі". Гэта мне смакоўніца магла б дурыць галаву, але ж не Садоўніку! "Няхай ніхто ніколі..."

Гэта сваім бліжнім я магу сказаць, што зараз не час на маю любоў, бо сёння ў мяне стрэс, заўтра ПМС, а нараніцы ўвогуле лепш не чапаць, пакуль я кавы не вып'ю. Але Бог, Які набліжаецца, заўсёды галодны любові, колькі яшчэ будзе слухаць гэтую "песню"?