Чым ёсць жыццё

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
у рай дзяцінства
куды мы ўсе згубілі дарогу
хоць увесь час ляцім
як упарты Ікар

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
да першага кахання
чыстага настолькі
што ніхто не верыў
у яго існаванне
сярод тысячы розных рэчаў

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
да юнацкіх мараў
на якія грошай 
ніхто не зарабіў даволі
а якраз яны
час змянялі ў шчасце

чым ёсць жыццё
калі не вяртаннем
да простай веры
якая ўсё
не хоча растлумачыць
бо гэта не патрэбна
але толькі пакахаць

чым ёсць жыццё
калі не здзіўленнем
што Бог ёсць усюды
на шляху вясковым
поўна Ягоных слядоў
што крыж нават цяжкі
нясе цябе як крылы

                                       кс. Вацлаў Бурыла

З мінулага тыдня. Ваколіцы Астраўца

Вяртаючыся дадому.... Але ж не, маю на ўвазе, прыязджаючы да мамы пагасціць... Больш правільна? Нічога не зробіш: як напісана, так ёсць – вяртаючыся. Там я фізічна адчуваю запавольванне часу. Гадзіны не мільгаюць перад вачамі, як хвіліны, можна проста стаяць і дыхаць, убачыць зоркі над стрэхамі хатаў, абрысы якіях знаёмыя з дзяцінства.

Адвыкаеш у горадзе жыць у натуральным вымярэнні: сярод кветак, якія зацвітаюць у свой час, сярод ягад, якія спеюць з дня на дзень, і ты не можаш затрымаць летні дзень – заўтра нешта зменіцца. Напрыклад, зжоўкнуць агуркі, які трэба было выбраць учора :)


Ледзь не спазнілася на аўтобус у 3.25 нараніцы, бо стаяла сярод пустой дарогі, загледзіўшыся на ранішнюю зорку над яснеючай паласой неба. Нібы ўсход сонца – нейкі цуд, падумаеш, кожную ж раніцу. Але насамрэч – цуд, з тых, што мы не заўважаем.

Згубленае, як знойдзеш...

Вам бывае страшна нешта згубіць? Мне – так. Пачуцце бывае ірацыянальным, балючым, а праз нейкі час – недарэчным і смешным. І праблема не ў тым, што страхі могуць быць надуманымі, і нават не ў тым, што баішся згубіць тое, што табе й не належала – гэта можна заўважыць і зразумець. Бяда, калі баішся недаатрымаць, шкадуючы сябе з усіх сіл. Як заўважыць, што насамрэч гэта не страта, а выбаўленне?


Або ці можна ўкрадзенае аддаць без болю? Прысвойваць лёгка (нават пазычаць –  і то прыемна), а вярнуць – нібы ад сэрца адрываеш. Прыкладаў – процьма.

А як было ізраільцянам шкада Егіпту, адкуль Бог іх вывеў. "Столькі там ўжо нажылі, набудавалі... Усё згубілі ў гэтай пустэльні... Можа вярнуцца..." Бывае, сэрцам прырасцеш так, што сваіх сіл не хопіць нават на "падумаць аддаць", не тое, што "згубіць". Таму заўсёды так актуальны заклік "Не бойцеся!.."

Пачынаць толькі цяжка, бо з сябе. І без Божай дапамогі ўвогуле немагчыма – ні ўбачыць, што ўсё патрэбнае дадзена табе, ні зразумець, што згубіць кайданы – гэта свабода, ні ўзрадавацца, што любоў у чарговы раз аказалася мацней за страх.

Вецер

Успомні, што ты – вецер,
Адчуй у сабе мора,
Убач, што ты – скала.
І застанься сабой –
пясчынкай, якая паволі становіцца пярлінай.
Па волі Айца.

Планы і прыарытэты: вызначыць і ўпарадкаваць

Надыходзіць час, калі мы пачынаем губляцца ў бясконцых справах і марнаваць час на нязначныя дробязі, выпускаючы з-пад увагі вельмі важныя рэчы.Увогуле, як адрозніць важнае ад тэрміновага? "Гэта трэба было зрабіць яшчэ ўчора!" "Зрабі гэта зараз – гэта вельмі важна!"

Тэрміновыя заданні звязаны з вызначанымі тэрмінамі і часта кантралююцца іншымі людзьмі.

Важныя – звязаны з вашымі мэтамі. Усё, што служыць іх дасягненню з'яўляецца важным.Калі з усяго стоса спраў, заняткаў і памкненняў удалося выбраць неабходнае, годнае і важнае, трэба вызначыцца з прыарытэтамі.

Вы помніце свой мядовы месяц?

Мне падабаецца назіраць за юнымі сужонкамі. Хапае некалькіх хвілін, каб убачыць няўлоўныя выразы кахання ў жэстах і паставах. Вы заўважалі, якія яны ўпэўненыя ў сабе той прыцягальнай пэўнасцю, калі чалавек верыць, што яго любяць? Гэта вельмі прыгожа і годна. Такія сур'ёзныя і адказныя, бо ў іх жыцці ("нарэшце!" – дадалі б яны) з'явілася асоба, дзеля якой хочацца жыць, працаваць, каго спасцігаць, з кім дзяліцца сваім светам і аберагаць кожны момант і да скону дзён.

Узгадайце свае першыя мядовыя тыдні і месяцы. Не істотна, ці адразу ж вы пачалі прыцірацца адно да аднаго, ці доўгі час нават дыхалі ў такт – успомніце, як свяцілі над вамі сонца і зоркі, як усміхаліся вочы блізкага чалавека, як пахлі суніцы ці рыпеў снег, як шумела мора ці спяваў вецер ў высокіх дрэвах, як смакавала кава, выпітая разам...

Што з таго зараз тым, каго такія ўспаміны напаўняюць толькі болем і горыччу? Калі помніце, то вы не змяніліся. Вы проста далёка адыйшліся адзін ад аднаго. Так далёка, што перасталі заўважаць: шлях – усё роўна адзін на дваіх, вы зыйшлі на супрацьлеглыя ўзбоччы адной дарогі. Каб праверыць, зрабіце сабе насустрач хаця б некалькі крокаў... Нават калі будзе здавацца, што наперадзе толькі камяні, завалы і незразуменне. Але Бог бачыць вас удваіх, для Яго вы па-ранейшаму ўтвараеце адно цэлае. Ён – і нязменны, і верны, і добры – таксама з вамі, таксама Шлях.

Левитан "Владимирка"

Маці Будслаўскай

Сяргей Шэмет "Будслаў"

Маці, ты бачыш нас зараз тут

А праз нас – тых, з кім звязана нашае жыццё,

І ў нашых вачах тых, хто нам блізкі.

Ты – Маці Збаўцы і кожнага чалавека –

разумееш, прымаеш і слухаеш сваіх дзяцей.

Дазволь толькі пабыць з Табой,

Толькі ціха аддаць Табе ўсё.

Тулячы Сына да Сябе,

другой рукою Ты прыхінаеш кожнага, хто прыбягае да Цябе,

падае і ўстае.

Не тлумачачы сваіх слёз,

Не хаваючы захаплення,

Не саромячыся сваёй слабасці,

Не шкадуючы апошніх сіл

Мы безупынна ідзем да Цябе праз усё сваё жыццё. 

Insert picture

Мы довольно долго сидели молча, наконец Шрей открыл глаза и тоном, какого я еще никогда у него не слышал, сказал:
   – Знаешь ли ты леса близ Турина?.. Широкие белые дороги, которые вырываются из них на равнины, полные ветра березовые рощи… Там можно бродить целыми днями и вечером греть руки у костра, дым от которого стелется так низко, а хворост трещит так громко…
   – Ты это всегда можешь увидеть в видеопередаче, – сказал я, – в любую минуту, даже сейчас.
   Шрей встал.
   – Протезы для воспоминаний мне не нужны, – сухо ответил он и быстро вышел.

Станислав Лем. Магелланово облако

Последнее время у меня создается впечатление, что нам такие протезы требуются все больше и больше. Причем с развитием технических средств для съемки, хранения и обмена фото- и видеоматериалами, эти протезы становятся все изящнее, почти не отличить от настоящих воспоминаний. Спрос рождает предложение, и наоборот, новинки и возможности так заманчивы... Кажется, что если хорошенько поделиться увиденным, то другой человек обязательно проникнется и поймет тебя. Какой-то шанс наверняка есть. И все-таки лучше почаще включать сознание, переживая какое-то событие, чем фотокамеру.

Калі Цару здаецца гэта добрым...

Марк Шагал. Прарок Нээмія

...то пашлі мяне ў Юдэю, у горад грабніц айцоў маіх, каб я адбудаваў яго. Нм 2, 1–8

Так Нээмія просіць Артаксеркса – цара Персіі – даць яму паўнамоцтвы намесніка ў Ерузаліме. Магчыма, гэта клішэ – звяртацца да цара менавіта так? Але ў выпадку з Нээміяй бачна, што ў аповедзе наогул няма фармальных і лішніх фраз. Цар слушна цаніў свайго віначэрпія: "Чаму твар твой засмучаны, ты ж не хворы? Гэта нішто іншае, як смутак у сэрцы." І яшчэ не даўшы дазволу на ад'езд, пачаў сумаваць па ім: "Колькі часу працягнецца шлях твой, і калі вернешся?" Думаю, парада "Калі хтосьці ліжа табе падошвы, прыцісні яго нагой, перш чым ён пачне кусацца" была вядома старажытным валадарам задоўга да таго, як Поль Валеры яе напісаў.

Таму мне здаецца, што толькі шчырая павага да цара гучыць адказах Нэгеміі. Між іншым, спачатку "я памаліўся Богу нябеснаму" і толькі потым выказаў свой смутак і свае просьбы, папярэджваючы іх умовай "Калі гэта падабаецца Цару..." І Бог зрабіў царскае сэрца  прыхільным да слоў віначэрпія.

Што было з людзьмі і горадам далей, можна прачытаць у кнізе Нэгеміі Старога Запавету. Знайшлася нават паэма: Вадим Сафонов "Виночерпий".

Мяне ж затрымаў кароткі дыялог Артаксеркса і Нэгеміі.

Загляните в глаза ребенку. С любовью

Детство у наших деток – одно, а наша занятость выглядит бесконечной.Зачастую мы тратим кучу денег на игрушки, а на самом деле ребенок больше всего на свете нуждается в нашем внимании. Родительские глаза и нежность творят настоящие чудеса. И этот перевод одной хорошей статьи – всем нам в помощь.

Когда нам случается встретить человека, с которым невозможно установить зрительный контакт, мы невольно ощущаем сильный дискомфорт. Ведь взглядом люди передают огромную часть информации, главным образом, эмоциональной. Новорожденный уже на третьей-четвертой неделе начинает искать на лицах родителей именно глаза. Вспомните этот пристальный взгляд маленького человечка. Подросшие дети часто заглядывают нам в глаза, как будто в поисках чего-то невероятно важного. В свою очередь, родители могут многое прочесть в детских глазах, хотя гораздо реже задумываются о том, что и дети хорошо читают в родительских. А что же они видят? И как часто вообще они их видят, глаза своих родителей?