Латы і прарэхі

І прылепіцца жонка да мужа... – нібы гэтая латка з жончынай адзежыны, што захінула прарэхі мужу. Жыла-была сама па сабе – і "прырасла" да другога чалавека. І цяпер яны – адно, але такія розныя...Кожны свайго колеру і кшталту, але адно без другога – толькі "з кроўю можна адарваць".

Але ж не было б дзіркі, навошта была б лата? Сапраўды, адкуль бярэцца ў сэрцы мужчыны тая прарэха, якую не можа закрыць нават Сусвет? Вунь Адам зажурыўся пасярод рая, адчуўшы горыч самоты, тугу па блізкім-найбліжэйшым чалавеку. Ёсць у кожным сэрцы такія прадонні, якім патрэбен толькі Бог, ёсць і дзіркі наскрозь, з якімі хадзіць да смерці, бо ніхто іх сабой не залатае...

І ўсё ж – які велізарны ў нас запас выратавальных латак для бліжніх: усмешка, падтрымка, добрае слова, час і ўвага...  Падобна на тое, як людзі шкляць вокны. Сам сабе шыбы не ўставіш, а іншыя людзі – могуць. Так хочацца верыць, што самыя блізкія – могуць, што менавіта яны бачаць найлепш, што з намі адбываецца... Бывае, што "тварам да твару аблічча не ўбачыць..." і без падказкі не абыйсціся, а гэта самае цяжкае – паказаць свае пустыя вокны і глыбокія раны, калі нават ад сябе іх хаваеш.

Картачныя домікі

Не будуйце іх, хоць гэта й вельмі лёгка. Асабліва, калі карціць узвесці іх на пэўным, хай сабе і добрым, чалавеку. Бо можа яму праз хвіліну прыйдзе час пакінуць вызначанае месца.

Не варта прыдумляць нешта сабе ў галаве, а потым цешыцца гэтым, а яшчэ потым – расчаравана злавацца на таго, хто не стаў падмуркам вашага "праекту"...

Будаваць мае сэнс на скале. Будаваць побач з тым, каго выбралі, каб стаяць, працаваць, рухацца плячо да пляча, саграваць у цяжкія часы, адчуваць холад і боль, калі чалавек адыходзіць.


Цяжка бачыць, як у вачах блізкіх людзей рассыпаюцца картачныя палацы...Можа, проста надыйшоў час для рэальных цаглінак на лепш выбраным месцы?

Побач

Фота В. Палінеўскага

5 кастрычніка 2012 г. пачалася перэгрынацыя копіі цудоўнага абраза Маці Божай Будслаўскай па парафіях нашай краіны. У гэты дзень адбылося ўнясенне копіі абраза ў мінскую архікатэдральную парафію Імя Найсвяцейшай Панны Марыі.

Маці Божая Будслаўская ў архікатэдры так блізка, што многія працягваюць рукі, каб дакрануцца да прыгожай драўлянай рамы.

А сама Яна – усмешлівая, уважлівая – нібы на хвілінку прысела з намі, каб быць і слухаць, але вось-вось устане і паляціць далей. Толькі ты адвядзеш позірк, а Яна ўжо недзе падтрымлівае бабулю на слізкіх сходах, выцірае дзіцячыя слёзы, распутвае перакручаныя чалавечыя лёсы... Паспрабуй, дагані Яе лёгкія крокі...
Заўваж, як блізка...

Шчаслівыя тыя, хто падчас перэгрынацыі застане Яе на абразе, каб даверыць Ёй сэрца, веру і будучыню.
Шчаслівыя тыя, да каго Яна заспяшаецца з паратункам, пакінуўшы ўсе шыкоўныя рамы свету...

9 магических точек

Творчество - занятие нескучное, и более того, творить можно с юмором. Возможно, эта задачка вам знакома. Возможно, вы, как и многие другие, думаете, что есть только одно решение. Так забудьте его, и найдите новое.

Вот они – 9 магических точек:

Задача: не отрывая карандаша от бумаги, провести 4 пересекающиеся прямые линии, которые коснутся всех девяти точек только 1 раз.

Потратьте на поиск решения не менее 5 минут, прежде, чем читать дальше.

Моцныя сцены, вузкія дзверы і паўднёвы вецер

Калі доўга б'ешся аб сцяну галавой, важна не правароніць адзін момант. Той, калі маланкай прабівае цябе здагадка, што балюча не таму, што сцяна цвёрдая, а з-за таго, што галава – не суцэльная костка. Задумаўшыся так перад сваёй сцяной, варта азірнуцца навокал. Вось жа яны, побач – расчыненыя дзверы, адкрытыя вокны... Што? Дзверы завузкія, а вокны – завысока? Дык прыдумай што-небудзь!

Ёсць такая старая прымаўка: "Чужым розумам не пражывеш". Але так хочацца! Вядома, каб зберагчы свой розум для вялікіх спраў і крышачку пакарыстацца чужым... Ад неўжывання рэчы і здольнасці чамусьці марнеюць, кожны ведае.

І сказаў натоўпу: «Калі бачыце хмару, якая падымаецца з захаду, адразу кажаце: “Дождж  будзе”,  і  так  адбываецца.
А  калі  дзьме  паўднёвы  вецер, кажаце: “Спякота  будзе”,  і  так  адбываецца.
Крывадушныя,  аблічча  зямлі  і неба распазнаваць умееце, як жа часу гэтага не пазнаеце?
Чаму ж вы і па саміх сабе не судзіце, што слушнае?  Лк 12, 54-57

Так, сіноптыкі-аматары, па сумяшчэнню крывадушнікі, хопіць нам час марнаваць па ўтульных кутках з асвоенымі сценамі. Якая хмара напаўзае, ці ёсць страха над галавой у бліжняга?...
Паўднёвы вецер зазірае ў вочы – усё ж будзе адліга.

Даволі таго, што ўмеем і маем, каб распазнаваць гэты час, разважаць у сваім сэрцы, разумець Божую волю і, закасаўшы рукавы, ствараць, будаваць, трываць, выходзіць насустрач, забывацца пра сябе, дзякаваць, радавацца, любіць.

Восень па дарозе на працу

Мінск. Вул.Альшэўскага

Ранічка

П’ю за тваё нараджэнне, новы дзень!
Узнімаю кубак празрыстага жыцця і ўсміхаюся табе.
Ды што там, я зазіраю табе ў вочы, як цікаваму незнаёмцу.
Вітаю цябе гэтым кубкам вады на парозе светлага неба.
Ты – мой дзень, але цябе не будзе без дзён усіх іншых людзей, істот і стварэнняў.
Цябе афарбуюць у свае колеры мае блізкія і далёкія.
То будзь для іх добрым, удалым, сапраўдным.
“Добры дзень!” – вітаюцца людзі.
Мой “Добры дзень!” – усяму свету.

Хрост дзяцей у Касцеле

Мы "прайшлі праз гэта" ўжо тройчы, хрысцячы сваіх дзетак, таму можна сваімі радамі і думкамі падзяліцца. Надыйшоў час напісаць сур'ёзны грунтоўны артыкул аб устанаўленні і развіціі абраду хроста, прывесці розныя погляды і разгледзець супярэчлівасці, вытлумачыць да яснасці і данесці да кожнага. Толькі хто і каму гэта будзе рабіць, не ведаю, бо я напішу зусім не так: успаміны, крыху тэорыі і карысных спасылак па тэме, каб вы маглі ведаць больш. Звычайна афіцыйная інфармацыя падаецца спачатку, а аповеды з жыцця – на дэсерт, але зробім наадварот.

Концепция бесконечности

Едем вчера вечером в большой магазин на машине. Детям обещаны игрушки. Настроение можно назвать одним словом – "предвкушение". Внезапно Янка говорит:
– Я – это бесконечность.
– Ты о чем?
– Ну, как же, вот буква Я – последняя буква алфавита. А мы же живём все...
–  ...
– Ну, как вы не понимаете. Я означает БЕСКОНЕЧНОСТЬ. Вы ведь можете ее везде увидеть.
–  ...
– Посмотрите на небо, да везде! – она показывает рукой на небо и вокруг себя. Как она и подозревает, мы не понимаем, что именно она хочет объяснить, улыбаемся:
– Посмотрите на Янку и увидите бесконечность!
Машина повернула к магазину, разговор перешел на другое. Она не обиделась на нас, и может быть, еще поделится своими наблюдениями.

Адказ

– Пане мой, як Ты вытрымліваеш мае думкі, глупствы, скаргі і ўздыханні, якімі я засыпаю Цябе ўвесь дзень?
– Справа не ў тым, ЯК, справа ў тым – ЧАМУ...